Po pierwszym tomie tej serii wiedziałam, że kolejne muszą zasilić moją biblioteczkę. „Poszukiwaczka” tak bardzo mi się podobała i kiedy tylko nadarzyła się okazja dokupiłam pozostałe 2 części. Byłam nastawiona na wspaniałą lekturę. Ale czy tak się stało?
„Podróżniczkę” czytałam dosłownie dwa miesiące. Co do niej przysiadałam to kilka stron i od razu spać mi się chciało. Szczerze mówiąc nie mam pojęcia czemu tak się działo, bo fabuła mi się podoba, bohaterowie mi się podobają, świat stworzony przez autorkę również mi się podoba. Gdzie tkwi zatem problem? Nie mam zielonego pojęcia. Nie wiem jak mam ją ocenić, bo pierwszy raz mam taką sytuację. Wydawać by się mogło, że historia jest nudna, bo zasypiam, z drugiej zaś strony, byłam ogromnie ciekawa jak rozwinie się cała akcja. Jakie losy czekają bohaterów. Dlaczego podejmują takie, a nie inne decyzje. Jestem zauroczona światem Poszukiwaczy, tym jakimi „sprzętami” się posługują. Jak są szkoleni. Kim są Sędziowie. To dla mnie coś zupełnie innego, nowego i ciekawego. Cały czas się zastanawiam czy sięgać po kolejny tom. Trochę się boję, że będę miała powtórkę z rozrywki i nie będę mogła jej skończyć tak szybko jak bym chciała. Ale również chcę bardzo wiedzieć jak wszystko się dalej potoczy, bo końcówka książki tak się zakończyła, że pytań mam milion. Mam zagwozdkę i będę musiała to nieźle przemyśleć. :)

Po pierwszym tomie tej serii wiedziałam, że kolejne muszą zasilić moją biblioteczkę. „Poszukiwaczka” tak bardzo mi się podobała i kiedy tylko nadarzyła się okazja dokupiłam pozostałe 2 części. Byłam nastawiona na wspaniałą lekturę. Ale czy tak się stało?
„Podróżniczkę” czytałam dosłownie dwa miesiące. Co do niej przysiadałam to kilka stron i od razu spać mi się chciało....

Zdecydowanie lepsza niż pierwsza część!

Język się znacznie poprawił (inny tłumacz),np. rozrywacz wydaje "pisk" a nie "wizg" jak w pierwszym tomie - niby niewiele, jedno słowo, ale czyta się znacznie przyjemniej. I czyta się szybko, druga częśc znacznie krótsza :( Nadal autorka co jakiś czas wciska żałośnie napisane sceny "miłosne", ale już się uodporniłam po pierwszej części trylogii ;)
Quin - nagle przestała kochać swą "prawdziwą, do grobowej deski miłością" jednego chłoptasia i zaczęła kochać drugiego. Coraz trudniej ją lubić.... Za to postacie męskie znacznie lepiej opisane. Zwłaszcza Shinobu wydaje się bardziej "prawdziwy" i łatwo zrozumieć jego działania i tok rozumowania (zwłaszcza, że często wskakujemy w jego głowę).
Niby nie ma takich zwrótów akcji jak w pierwszej cześci trylogii, ale jest ciekawie. Pojawiają się nowe postacie, nowe przedmioty, tajemnice zaczynają powolutku się wyjaśniać. Więcej kryminału niż przygodówki.
Podobnie jak w pierwszym tomie akcja pokazywana jest z perspektywy kilku bohaterów - ale tutaj i również z innego czasu (rozdziały Catherine - spoczko!).
Końcówka mnie zaskoczyła! Trzeba wskoczyć jak najszybciej w trzeci tom! :)

Zdecydowanie lepsza niż pierwsza część!

Język się znacznie poprawił (inny tłumacz),np. rozrywacz wydaje "pisk" a nie "wizg" jak w pierwszym tomie - niby niewiele, jedno słowo, ale czyta się znacznie przyjemniej. I czyta się szybko, druga częśc znacznie krótsza :( Nadal autorka co jakiś czas wciska żałośnie napisane sceny "miłosne", ale już się uodporniłam po pierwszej...

Pierwszy tom był świetny, ale końcówka nie miała tego czegoś, a drugi zaś dla mnie był okey, ale końcówka była taka o, że chce się przeczytać kolejny tom, ale jednocześnie nie było to jakieś super zakończenie, po prostu syndrom drugiego tomu. Spoiwo między 1, a 3 tomem.

Pierwszy tom był świetny, ale końcówka nie miała tego czegoś, a drugi zaś dla mnie był okey, ale końcówka była taka o, że chce się przeczytać kolejny tom, ale jednocześnie nie było to jakieś super zakończenie, po prostu syndrom drugiego tomu. Spoiwo między 1, a 3 tomem.

"Mamy trzy wymiary, które widzimy i jeden, który czujemy: czas. Ale w rzeczywistości jest ich więcej.
Zwinięte tak ciasno, że swobodnie mieszczą się wewnątrz jednego wahnięcia najsłabszej wibracji Wszechświata,
istnieją inne wymiary, które przenikają się z naszymi własnymi, jak ruchome, splatające się nici."

Poszukiwacze - szlachetni naprawiacze świata - mogą podróżować pomiędzy tymi wymiarami,
by czynić dobro i tępić zło.
"Tyrani i złoczyńcy, strzeżcie się."

Prawidłowego wypełniania tych powinności pilnują trzej Sędziowie.
Ale nie wszystko układa się tak, jak powinno...

I o tym jest trylogia "Poszukiwaczka" Arwen Elys Dayton,
na którą składaja się tomy o tytułach:
1. "Poszukiwaczka" (480 stron),
2. "Podróżniczka" (432 strony),
3. "Rozrywacz" (400 stron).


Moja córka połknęła wszystkie trzy tomy niemalże w okamgnieniu ;-)
Ja przez pierwszy przedzierałam się powoli - zaciekawiona fabułą,
ale zmęczona stopniem skomplikowania tego spektrum ;-)
Na szczęście przez tomy drugi i trzeci śmignęłam szybko.
Za najlepszy uważam tom środkowy, chociaż to w trzecim wszystko się wiąże i wyjaśnia ;-)


Tom pierwszy próbuje nas wciągnąć do świata wymyślonego przez autorkę.
To bardzo zagmatwany świat, a wiele spraw pozostanie niewyjaśnionych.

Troje nastolatków kończy wieloletnie szkolenie na Poszukiwaczy.
Są tuż przed zaprzysiężeniem, co bardzo ich ekscytuje.
Dziewczyna Quin, jej ukochany John i kuzyn Shinobu.
Ich szkoleniu przyglądają się Sędziowie Młoda i Średni.
Najstarszy Sędzia najczęściej przebywa Tam - w Bezprzestrzeni pomiędzy wymiarami.

Szkolenie Poszukiwaczy dotyczy głównie ich umiejętności walki i obrony
(i bardzo dużo tu jest opisów ich treningów).
Zaprzysiężony Poszukiwacz może posługiwać się starożytnym athamenem,
by przemieszczać się pomiędzy wymiarami.

"Athamen stworzono po to, aby pozwalał wielkiemu umysłowi, potężnemu umysłowi, na przekraczanie granic
ludzkiego życia (...). Dlaczego taki umysł miałyby przykuty do jednego miejsca? Jeśli mógłby swobodnie
się poruszać, swobodnie działać, wyobraź sobie, czego mógłby dokonać.
Poszukiwacz, posługujący się athamenem, może pojawić się gdziekolwiek: wewnątrz pilnie strzeżonej twierdzy,
w prywatnej komnacie króla, na słynnym uniwersytecie na drugim końcu świata. W ten sposób może... pomagać losowi. Może poszukiwać najlepszej drogi dla ludzkości, czyż nie? Było moim głębokim przekonaniem, że wielkie umysły
wyposażone w odpowiednie narzędzia mogłyby zmieniać historię."

Treningi są bardzo prawdziwe, można zostać rannym, można stracić życie...
Postrach budzi rozrywacz - broń na zawsze plącząca umysł ofiary.
Przyszli Poszukiwacze uczą się unikać strzału rozrywacza.

John jednak nie zostaje dopuszczony do zaprzysiężenia.
A Quinn i Shinobu po zaprzysiężeniu spada zasłona z oczu:
Poszukiwacze wykorzystywani są do niecnych celów.
Od kiedy tak się dzieje? Czy tak było zawsze?
Czy Quin i Shinobu nadal chcą być Poszukiwaczami?

Na przestrzeni wieków wielu Poszukiwaczy zginęło.
Jak? Dlaczego? Kto jeszcze został?


Bardzo dużo wyjaśnia się w tomie drugim.
Lepiej poznajemy głównych bohaterów oraz Młodą Sędzię.
Dowiadujemy się sporo o przeszłości matki Johna i o uczynkach Średniego Sędziego.
Na scenę wkraczają Obserwatorzy - chłopcy szkoleni przez Średniego Sędziego.
Pojawiają się tajemnicze fokale - hełmy pomagające uporządkować myśli, ale... uzależniające.
Czy John nadal chce zostać Poszukiwaczem?
Czy Quin i John nadal się kochają?


Trzeci tom wiele spraw komplikuje, ale też wiele wyjaśnia
i prawie wszystkie doprowadza do finału.
A postaci są coraz wyrazistsze!
Kto z bohaterów przetrwa do końca?
Kto z kim będzie wspólpracował?
Skąd się "wzięli" Poszukiwacze?
Kim są Sędziowie?
Kto się zmieni?


Autorka co chwila przeskakuje od jednego bohatera do drugiego.
Raz koncentruje się na Quin, potem na Shinobu, Johnie,
Młodej Sędzi lub jednym z obserwatorów.
Bywa, że cofa się do młodych lat matki Johna,
co zrzuca światło na pobudki jej syna oraz późniejsze wydarzenia.


Bardzo to wszystko skomplikowane:
ten świat, zależności między bohaterami,
te uczucia, pragnienia, zmiany planów ;-)

Dużo walk, dużo emocji, dużo wymiarów ;-)



https://bajdocja.blogspot.com/2020/10/poszukiwaczka-trylogia.html

"Mamy trzy wymiary, które widzimy i jeden, który czujemy: czas. Ale w rzeczywistości jest ich więcej.
Zwinięte tak ciasno, że swobodnie mieszczą się wewnątrz jednego wahnięcia najsłabszej wibracji Wszechświata,
istnieją inne wymiary, które przenikają się z naszymi własnymi, jak ruchome, splatające się nici."

Poszukiwacze - szlachetni naprawiacze świata - mogą podróżować...

Pierwszy tom tego cyklu nie zrobił na mnie zbyt dobrego wrażenia - niby dużo się działo, ale jakoś to nie było TO, dlatego zastanawiałam się czy w ogóle zaczynać drugi. I...
Tym razem to było właśnie TO. Ten tom pochłonął mnie całkowicie już od samego początku.
Rozdziały dotyczące Catherine Renart bardzo pasowały i wiele wyjaśniały, a dodatkowo tworzyły niesamowity klimat. Z kolei główni bohaterowie, którzy podążają za wpisami z jej dziennika, odnajdują prawdę o innych Poszukiwaczach oraz o Sędziach.
W tym tomie przeszłość łączy się z teraźniejszością, a towarzyszy temu atmosfera tajemniczości wymieszanej z wielką przygodą!
Już nawet Quin nie irytuje mnie aż tak bardzo ;-)
Po przeczytaniu tej książki, jedyne co przychodzi mi do głowy to sięgnąć po kolejny tom :)

Pierwszy tom tego cyklu nie zrobił na mnie zbyt dobrego wrażenia - niby dużo się działo, ale jakoś to nie było TO, dlatego zastanawiałam się czy w ogóle zaczynać drugi. I...
Tym razem to było właśnie TO. Ten tom pochłonął mnie całkowicie już od samego początku.
Rozdziały dotyczące Catherine Renart bardzo pasowały i wiele wyjaśniały, a dodatkowo tworzyły niesamowity klimat....

„Podróżniczka” kontynuuje wątki zawiązane w poprzednim tomie. Pojawiają się dobrze znani z „Poszukiwaczki” bohaterowie, ale zostają wprowadzone również nowe postacie. Podobnie jak w przypadku poprzedniego tomu mamy do czynienia z narracją trzecioosobową, pojawiają się jednak nowe punkty wiedzenia, w tym perspektywa Catherine – matki Johna i Notta, dzięki której mamy okazję zajrzeć w przeszłość. Dzięki temu akcja w tej książce rozwija się dwutorowo, z jednej strony obserwujemy poprzednie pokolenie Poszukiwaczy, z drugiej mamy okazję śledzić poczynania ich dzieci, które pragną naprawić błędy z przeszłości. Na polu fabularnym „Podróżniczka” wypada więc o wiele lepiej niż „Poszukiwaczka”. Autorka porusza w swojej książce bardzo wiele tematów, jednak bardzo żałuję, że bardziej zagłębia się tylko w kilka z nich, a większości dotyka tylko powierzchownie. „Podróżniczka” okazała się o wiele bardziej interesująca niż „Poszukiwaczka”, dzieje się więcej, wydarzenia też są o wiele ciekawsze i choć książka nadal ma wady, to jednak kiedy przestanie się zwracać na nie uwagę, można naprawdę bardzo dobrze się przy niej bawić.

http://someculturewithme.blogspot.com/2018/08/swiatu-potrzebne-sa-dobre-serca.html

„Podróżniczka” kontynuuje wątki zawiązane w poprzednim tomie. Pojawiają się dobrze znani z „Poszukiwaczki” bohaterowie, ale zostają wprowadzone również nowe postacie. Podobnie jak w przypadku poprzedniego tomu mamy do czynienia z narracją trzecioosobową, pojawiają się jednak nowe punkty wiedzenia, w tym perspektywa Catherine – matki Johna i Notta, dzięki której mamy okazję...

Cóż mogę powiedzieć o kontynuacji tej serii? Nie banalna aczkolwiek trochę wlecze się ta historia Quin, Shinobu i Johna. Poszukiwacze próbują rozwikłać zagadkę znikania innych "poszukiwaczy". Wiemy już że średni sędzia, jest złą postacią i to on wszystko ukartował, jednakże sędzia ginie, ponieważ na Obieżyświecie zabija go Maud. John za pomocą Maud próbuje stać się poszukiwaczem, młoda sędzia szkoli go. Shinobu i Quin mają swój pierwszy raz, kochają się, ale co Shinobu jest w stanie zrobić, by nie narażać dziewczyny na niebezpieczeństwo. Czy zostawi ją TAM? Zaskakujące zakończenie, przygody która jeszcze się nie kończy.

Cóż mogę powiedzieć o kontynuacji tej serii? Nie banalna aczkolwiek trochę wlecze się ta historia Quin, Shinobu i Johna. Poszukiwacze próbują rozwikłać zagadkę znikania innych "poszukiwaczy". Wiemy już że średni sędzia, jest złą postacią i to on wszystko ukartował, jednakże sędzia ginie, ponieważ na Obieżyświecie zabija go Maud. John za pomocą Maud próbuje stać się...

Całkiem fajna pozycja, czytało się lekko no i końcówka nawet mnie zaskoczyła (nieznacznie, ale zawsze).

Całkiem fajna pozycja, czytało się lekko no i końcówka nawet mnie zaskoczyła (nieznacznie, ale zawsze).

Dawno tak źle nie czytało mi się książki. Fabuła jest dobra, ale napisana w taki sposób, że ciężko w niej brnąć.

Dawno tak źle nie czytało mi się książki. Fabuła jest dobra, ale napisana w taki sposób, że ciężko w niej brnąć.

Nie porwało mnie. Mimo, że wykreowany świat jest oryginalny i nawet ciekawy to brak mi tu akcji, jakichkolwiek emocji, czegoś, co by mnie zatrzymało.

Nie porwało mnie. Mimo, że wykreowany świat jest oryginalny i nawet ciekawy to brak mi tu akcji, jakichkolwiek emocji, czegoś, co by mnie zatrzymało.