Zdecydowanie najsłabszy tom trylogii, brak napięcia problemy pojawiają się i za chwilę rach ciach są rozwiazywane, ot jakby mimochodem. Chocby starcie, z jak mamy wierzyć najpotężniejszym mieszkańcem enklawy, nie dość że pojawiące się ni z gruszki ni pietruszki to... trwające ze dwa akapity i wyglądające jakby Olaf zabił upierdliwego komara. To wszystko gdy co kilka stron czytamy że pierwszy lepszy przeklęty jednym pstryknięciem mógłby zgładzić naszego głównego bohatera.
Akcja toczy się leniwie z nudnymi, slodziutkimi aż do bólu scenami malżenskimi. Poprzednie tomy to nie były wybitne dzieła, ale miały pazur, były emocje, napiecie. Przekleci byli przekonujący w swej potędze, byly walki, wyprawy do enklaw, zagrożenie. Tutaj mamy mdłą historię pisaną jakby bez przekonania i serca, jakoś trzeba skończyć, zrobić 500 stron i do kasy. Samo zakończenie, no nawet nie wiem co napisać, to coś na poziomie kartonów Hanki Mostowiak. Mimo wszystko czyta się szybko (jedno popołudnie) i nie męczy, więc piątka za sprawność warsztatową.

Zdecydowanie najsłabszy tom trylogii, brak napięcia problemy pojawiają się i za chwilę rach ciach są rozwiazywane, ot jakby mimochodem. Chocby starcie, z jak mamy wierzyć najpotężniejszym mieszkańcem enklawy, nie dość że pojawiące się ni z gruszki ni pietruszki to... trwające ze dwa akapity i wyglądające jakby Olaf zabił upierdliwego komara. To wszystko gdy co kilka stron...