"Na okładce widniała karykatura Meg w miłosnym uścisku z jasnowłosym mężczyzną, a tytuł brzmiał: <<Asystent czarodziejki. Historia prawdziwa>>".

Z lekką obawą sięgałam po trzeci tom "Kronik Rozdartego Świata" (czy raczej drugi, bo przecież pierwszy i drugi stanowią całość fabularną, która - jak się zdaje - zostały podzielone na życzenie wydawcy). Czy będzie tak dobry jak poprzednie? Czy to już koniec przygód Vincenta, Amandine, Kathryn, Meg, Belinde, Artois, mojego idola - księcia Bernarda? Jak cudownie, że odpowiedź na pierwsze pytanie brzmi TAK! Tak, jestem zachwycona tym tomem. Z rozkoszą wchłaniałam wszystko: scenki rodzajowe z prawdziwej Arborii, bardziej cywilizowanej (zapewne) i rozwiniętej niż Bretania, Arborii możnych, Arborii klasy średniej, Arborii biedaków i przestępców, Arborii wojskowych, rolników i uczonych; wartką akcję - jeszcze bardziej wciągającą niż w poprzednich tomach; postacie, które są już innymi ludźmi niż na początku "Kronik" - innymi, ale wiernymi takim samym zasadom; goniący za sensacją świat gazet i informacji; intrygi polityczno-terrorystyczne - obłęd! Zwłaszcza że w zbrodniczych knowaniach organizacji Iglica wyczuć można obcy wpływ, wpływ siły wrogiej mieszkańcom i Arborii, i Bretanii (czy ma z tym związek bretański ekskról Philippe?).
Do tego wszystkiego dochodzą smakowite aluzyjne drobiazgi, jak chociażby nazwisko Jamesa Archera, pułkownika Królewskiej Służby Ochrony, książki czytane przez Lily, która utożsamia się z ich bohaterką Emilką i Jarvis (Jarvis!) - przy jego wyprawie z Kathryn w mroki Avalonu uroniłam łezkę nostalgii za tajnymi misjami Peggy Carter z kamerdynerem Howarda Starka w pewnym nieodżałowanym serialu... I humor, subtelny, nienachalny, ale stale obecny - jak nie kochać zwłaszcza narracji Vincenta, który patrzy na świat i samego siebie z pewną taką ironią i lekkim dystansem, że aż przytulić by się chciało? (uwielbiam tego faceta, jego normalność - ha! - i pokłady zdrowego rozsądku, którymi dysponuje nie tylko on zresztą, ale większość bohaterów - cóż za miłe novum...). A do tego jak nie kochać obdarzonego toną uroku osobistego i pozbawionego skrupułów, ale nie honoru księcia Bernarda, z brawurą radzącego sobie w obcej rzeczywistości, mojej najukochańszej postaci z poprzedniego tomu? I jak nie radować się, gdy się niedomyślny człek zaczyna wreszcie domyślać w połowie tomu, że nie, to nie koniec opowieści! Będzie kolejny tom! Nie pamiętam, kiedy się tak ucieszyłam na wieść o tym, że jakaś seria książkowa będzie kontynuowana. I pozwalam sobie wyrazić nadzieję, że w przyszłym roku "Cień Gildii" przebije się choć do nominacji do Nagrody Zajdla - nie ma w polskiej literaturze fantastycznej wielu książek na takim poziomie.

"Na okładce widniała karykatura Meg w miłosnym uścisku z jasnowłosym mężczyzną, a tytuł brzmiał: <<Asystent czarodziejki. Historia prawdziwa>>".

Z lekką obawą sięgałam po trzeci tom "Kronik Rozdartego Świata" (czy raczej drugi, bo przecież pierwszy i drugi stanowią całość fabularną, która - jak się zdaje - zostały podzielone na życzenie wydawcy). Czy będzie tak dobry jak...