Bez wątpienia jest to lektura obowiązkowa dla wielbicieli Lema. I na pewno jest to znacznie więcej niż tylko biografia. Poza typowym opisem zdarzeń i wydarzeń zawiera bowiem masę ciekawych odniesień do dzieł Lema i w ciekawy sposób wiąże dzieje jego życia z postaciami z jego powieści, a poglądy pisarza i jego przyjaciół - z poglądami wyrażanymi przez bohaterów poszczególnych opowiadań. Przyznam, że dopiero po przeczytaniu "Życia nie z tej ziemi" zrozumiałam wiele z tych odniesień, w szczególności te, które mają związek aż z najdawniejszymi wspomnieniami z okresu wojny i Holokaustu. Wspaniała książka, która pozwala pełniej rozumieć i cieszyć się "lemologią". Po jej przeczytaniu natychmiast pojawia się ogromna chęć ponownego przeczytania całego dorobku Lema - a to już spore wyzwanie!

Bez wątpienia jest to lektura obowiązkowa dla wielbicieli Lema. I na pewno jest to znacznie więcej niż tylko biografia. Poza typowym opisem zdarzeń i wydarzeń zawiera bowiem masę ciekawych odniesień do dzieł Lema i w ciekawy sposób wiąże dzieje jego życia z postaciami z jego powieści, a poglądy pisarza i jego przyjaciół - z poglądami wyrażanymi przez bohaterów...

Biografie są dla mnie osobnym działem lektur, którym poświęcam się z przyjemnością, kiedy
ma przesyt beletrystyki lub twórczość któregoś autora zaczyna mnie szczególnie
zastanawiać. Ten drugi przypadek to powód, dla którego sięgnęłam po książkę Wojciecha
Orlińskiego.
A jest to biografia szczególna, bo bardzo osobista, ukazująca Stanisława Lema z wielu
perspektyw:
👀 jako ulubionego autora książek s-f
👀 jako człowieka doświadczonego traumą wojenną
👀 pasjonata motoryzacji
👀trochę ekscentryka
👀filozofa
👀proroka
👀przyjaciela, ale jednocześnie
👀mężczyzny pogrążonego w melancholii i zwątpieniu w wartość swoich literackich
poczynań
👀 chorującego męża i ojca
👀 oraz jednostki rzuconej w zawirowania trudnych powojennych czasów, zmuszonej
dokonywać wyborów, jakich nie mamy prawa oceniać z naszego współczesnego punktu
widzenia.
Dużo tu kontekstu historycznego i interpretacji dzieł Lema w świetle przeżyć autora właśnie
(jak choćby skrywane przez niego korzenie żydowskie). Znalazłam w tej książce wiele
cennych spostrzeżeń, które mogą być bardzo pomocne w zrozumieniu niełatwej prozy
Stanisława Lema. Szczególnym smaczkiem są fragmenty listów Lema do przyjaciół: Jana
Błońskiego, Jana Józefa Szczepańskiego i innych.
Dla mnie ,,Lem. Życie nie z tej ziemi” Wojciecha Orlińskiego to pozycja niezwykle cenna

Biografie są dla mnie osobnym działem lektur, którym poświęcam się z przyjemnością, kiedy
ma przesyt beletrystyki lub twórczość któregoś autora zaczyna mnie szczególnie
zastanawiać. Ten drugi przypadek to powód, dla którego sięgnęłam po książkę Wojciecha
Orlińskiego.
A jest to biografia szczególna, bo bardzo osobista, ukazująca Stanisława Lema z wielu
perspektyw:
👀 jako...

Książka to zbiór fragmentów z dzieł Stanisława Lema i jego korespondencji, przeplatane domysłami Wojciecha Orlińskiego. Gdybanie: "mam pewną hipotezę..." męczące.
Czuje rozczarowanie po lekturze. W mojej ocenie nieudana próba bibliografii.

Książka to zbiór fragmentów z dzieł Stanisława Lema i jego korespondencji, przeplatane domysłami Wojciecha Orlińskiego. Gdybanie: "mam pewną hipotezę..." męczące.
Czuje rozczarowanie po lekturze. W mojej ocenie nieudana próba bibliografii.

Jakże satysfakcjonująca to była lektura. Zajmująca i zaskakująca, napisana żywiołowo i barwnie. Styl Wojciecha Orlińskiego już w „Koperniku. Rewolucjach” zwrócił moją uwagę, dlatego poszukałam innej książki jego autorstwa.

Lwowskie dzieciństwo i młodość Lema fragmentarycznie przedstawione w „Wysokim Zamku” Orliński próbuje „oswoić” w swój charakterystyczny sposób, czyli stawiając ulubione (nieweryfikowalne, ale prawdopodobne) hipotezy. Czytelnik musi więc wziąć pod uwagę, że niekoniecznie to, co wysnuł i napisał w swoich dociekaniach Orliński jest prawdziwe.

Piękny za to jest obraz Lwowa, jego architektury, ulic i sklepów, oraz śladów międzywojennej Polski i habsburskiej świetności. W dużej mierze biografię Lema Orliński opiera na wywiadach/rozmowach udzielonych przez Lema Fiałkowskiemu, Beresiowi; na książce wspomnieniowej Tomasza Lema oraz „Dziennikach” Józefa Szczepańskiego.

Dostałam to, co lubię najbardziej w biografiach pisarzy, a co Wojciech Orliński ładnie nazywa „śladami prac nad książkami”. Geneza, pomysł, natchnienie, przyczyna i detale, które prowadzą do tego, jak dzieło powstaje. Autor biografii omawia utwory Lema, ale to nie są nudne streszczenia, ale ciekawe refleksje i interpretacje. Podobało mi się przede wszystkim to, że we właściwym momencie potrafi się zatrzymać w swoich opowieściach o książce i dodać: „więcej nie napiszę, bo może czytelnik jej nie zna”. Nie ma więc zdradzania zakończeń.

Przyjaźń Lema z Józefem Szczepańskim godna pozazdroszczenia. Fakt dla mnie zupełnie nieznany. Od czasu do czasu bawiły mnie przytaczane jako komentarz jakiegoś wydarzenia zapiski z „Dzienników” Szczepańskiego, bo brzmiały jak klasyczne notatki TW. 😉

Mnie, początkującą fankę twórczości Lema, biografia ta zachęciła do wielu twórczych poszukiwań, ale przede wszystkim zapałałam wielką chęcią poznania prozy Szczepańskiego i na początek rozglądam się za jego „Dziennikami”.

Jakże satysfakcjonująca to była lektura. Zajmująca i zaskakująca, napisana żywiołowo i barwnie. Styl Wojciecha Orlińskiego już w „Koperniku. Rewolucjach” zwrócił moją uwagę, dlatego poszukałam innej książki jego autorstwa.

Lwowskie dzieciństwo i młodość Lema fragmentarycznie przedstawione w „Wysokim Zamku” Orliński próbuje „oswoić” w swój charakterystyczny sposób, czyli...

Świetna biografia, jedna z lepszych jakie czytałem. Nie czytałem ani jednej książki Lema, natomiast interesował mnie jako postać, osoba urodzona w Lwowie, będąca świadkiem koszmarnych wydarzeń IIWŚ, polski Żyd, który o tym nie mówił, gdyż w naszym kraju lepiej tego było nie podnosić. Autor prowadzi narrację w sposób który ja osobiście lubię - fana, który z czułością opisuje wady i zalety swojego Idola, pokazuje momenty z życia, które kształtowały takie a nie inne poglądy i wyszukuje ze znawstwem aluzje w utworach. Dowiadujemy się kto jest kim w życiu Lema, jakie miał pasje, jak wyglądał tryb jego życia. Zaglądamy do prywatnej korespondencji, ba, nawet dowiadujemy się o panu Stanisławie cytatami z pamiętników syna, Tomasza. Szalenie mi się to wszystko podobało, książka jest mimo tematów poruszanych, dowcipna, pełna błyskotliwie napisanych zdań. Trochę szkoda, że ostatnie lata p. Lema zostały już opisane mocno skrótowo (w porównaniu do lat 50-60 tych),ale i tak nie zmienia to mojej oceny. Brawo, byle więcej takich biografii.

Świetna biografia, jedna z lepszych jakie czytałem. Nie czytałem ani jednej książki Lema, natomiast interesował mnie jako postać, osoba urodzona w Lwowie, będąca świadkiem koszmarnych wydarzeń IIWŚ, polski Żyd, który o tym nie mówił, gdyż w naszym kraju lepiej tego było nie podnosić. Autor prowadzi narrację w sposób który ja osobiście lubię - fana, który z czułością opisuje...

Stanisław Lem mnie fascynuje nie tylko jako autor, ale też jako człowiek, więc moja ocena jest mocno subiektywna.

Stanisław Lem mnie fascynuje nie tylko jako autor, ale też jako człowiek, więc moja ocena jest mocno subiektywna.

Ogólnie o Lemie dobrze. Problem w tym, że za niego biorą się głównie ludzie o jasnych poglądach lewackich. Mamy tu redaktora GW i to widać, słychać i czuć. Pełno aluzji aby udowodnić tezę "Polacy wyssali antysemityzm z mlekiem matki".
Inny życiorys - feministka (fragmenty o wojnie musiałem opuścić).
W sumie nie żałuję, bo pakiet informacji cenny.

Ogólnie o Lemie dobrze. Problem w tym, że za niego biorą się głównie ludzie o jasnych poglądach lewackich. Mamy tu redaktora GW i to widać, słychać i czuć. Pełno aluzji aby udowodnić tezę "Polacy wyssali antysemityzm z mlekiem matki".
Inny życiorys - feministka (fragmenty o wojnie musiałem opuścić).
W sumie nie żałuję, bo pakiet informacji cenny.

To, że Lem wielkim pisarzem był, wszyscy wiedzą i wspominać o tym nie trzeba. Natomiast to, jakim człowiekiem był na co dzień, jak układał sobie życie z rodziną, jakim było ojcem i mężem, jak wyglądało jego dzieciństwo i pierwsze literackie próby, jak sobie radził w czasach siermiężnego PRL-u – o tym wie niewielu.
Na szczęście odpowiedzi na te (i na wiele innych) pytań znajdziemy w „Lem. Życie nie z tej ziemi” Wojciecha Orlińskiego. I bardzo to fajna, przyjemna lektura. Ukazuje Lema jako człowieka pełnego zalet, słabostek i przywar, co czyni ją biografią niemalże idealną. Historia życia autora „Solaris” to także historia Polski. Ile tu anegdot (począwszy od dzieciństwa we Lwowie, późniejszych zmagań z silnikiem mercedesa i zakupem jakiegokolwiek samochodu, wydawcami, filmowcami i budową wymarzonego domu, a skończywszy na „wojence” z Philipem K. Dickiem i politycznymi zawirowaniami w schyłkowych latach PRL-u),a ile tajemniczych opowiadań i ujawniania zawartości skrytek, w których pisarz przechowywał…
Mimo że Autorowi zarzucano, iż nie potrafił zobiektywizować swej oceny, pozwalam się z tymi zarzutami nie zgodzić. W.Orliński Lema uwielbiał (uważam go za znawcę lemowskiej literatury),a mimo to potrafił spojrzeć na pisarza krytycznym okiem. Nawet jeśli fakty zaprzeczały idealnemu wizerunkowi, podał je na tacy, nie oceniał i Lema nie bronił. Wręczył Czytelnikowi wszelkie narzędzia, by ten dokonał osądu. A jego wynik, proszę Państwa, to nie będą jakieś adrdryckie sepulki.

To, że Lem wielkim pisarzem był, wszyscy wiedzą i wspominać o tym nie trzeba. Natomiast to, jakim człowiekiem był na co dzień, jak układał sobie życie z rodziną, jakim było ojcem i mężem, jak wyglądało jego dzieciństwo i pierwsze literackie próby, jak sobie radził w czasach siermiężnego PRL-u – o tym wie niewielu.
Na szczęście odpowiedzi na te (i na wiele innych) pytań...

Abstrahując od stosunku do twórczości Lema - książka świetnie przedstawia go jako pisarza, erudytę, pasjonata nauki i wizjonera - jednocześnie ukazując czysto ludzkie wyzwania, z jakimi się mierzył i jego małe przywary.

Największe wrażenie zrobiły na mnie chyba zapisy z okresu lwowskiego - naprawdę poruszająca rekonstrukcja zdarzeń, które miały na pisarza wielki wpływ, chociaż nigdy specjalnie nie chciał tego przyznać.

Polska Rzeczpospolita Ludowa stanowiąca tło dla znacznej części książki przedstawiona została barwnie i anegdotycznie.

Orliński jako autor tej książki jawi się jako człowiek o dużej wrażliwości i wyczuciu, pięknie pisze, analizuje i łączy fakty, dostrzega i wypunktowuje niuanse - taka lektura to czysta przyjemność.

Abstrahując od stosunku do twórczości Lema - książka świetnie przedstawia go jako pisarza, erudytę, pasjonata nauki i wizjonera - jednocześnie ukazując czysto ludzkie wyzwania, z jakimi się mierzył i jego małe przywary.

Największe wrażenie zrobiły na mnie chyba zapisy z okresu lwowskiego - naprawdę poruszająca rekonstrukcja zdarzeń, które miały na pisarza wielki wpływ,...

Świetna biografia!

Świetna biografia!