Przeglądając kartotekę wspomnień, nie muszę długo szukać, by odnaleźć powiązanie z „Klubem Dumas”. „Dziewiąte Wrota” były jedną z pierwszych produkcji, jaką miałem przyjemność obejrzeć na wygranym przez rodziców kinie domowym. Film Polańskiego zrobił na mnie ogromne wrażenie. Nie tyle nawet piekielną atmosferą, co pietyzmem z jakim główny bohater odnosił się do książek. Oprawy ze skóry, lekko pożółkłe starodruki, świadomość, że ma się do czynienia z czymś wielkim i niesamowitym.

Nie wykluczam, że ten seans był pewnego rodzaju dodatkowym zakotwiczeniem, które poskutkowało późniejszą miłością do literatury. Otrzymałem sygnał, że książki mogą być czymś pięknym, większym niż życie, a nawet dla niego niebezpiecznym. Z tym większą przyjemnością, ale i obawą przystąpiłem do lektury „Klubu Dumasa”, na której bazował wspomniany obraz. Lekki niepokój jaki się z tym wiązał dotyczył ściśle linii fabularnej. Liczyłem, że książka pójdzie w trochę innym kierunku, nie okaże się zaś dziełem przerzuconym na wielki ekran w skali jeden do jednego.

Nie trzeba było wiele czasu, by spostrzec, że Arturo Perez-Reverte zawarł dwie intrygi w cenie jednej, a reżyser wykorzystał bardziej diabelską z nich. W wydaniu hiszpańskiego autora, choć nie brakuje niepokojących tonów, całość ma bardziej przygodowy charakter. Opowieść o ujmijmy to księgarskim najemniku Lucasie Corso ma w sobie coś z Indiany Jonesa. Nie brakuje zdrad, bliskich spotkań z cudzymi pięściami i odkrywania tajemnic.

Jedna niewiadoma dotyczy autentyczności „Wina Andegaweńskiego” czyli jednego z rozdziałów „Trzech Muszkieterów”. Druga zaś „Dziewięciorga Wrót do Królestwa Cieni”, która to ponoć zawiera w sobie wskazówki do otwarcia bram piekieł. Te wydawałoby się jakże odrębne od siebie wątki splatają się zaskakująco często. Corso podejmuje rękawicę, a może lepiej rzec sowity czek i decyduje się wyjaśnić całą sytuację. Ma w sobie urok detektywa rodem z powieści noir. Papieros, szklaneczka czegoś mocniejszego w dłoni i przeszłość, której nie da się tak łatwo wymazać.

Dodajmy do tego tajemniczą kobietę, zagadkowe mordy i rzeczywistość, która przypomina książkową fikcję, a otrzymamy splot wydarzeń, którego nie da się opuścić, aż do końcowego wyjaśnienia. Perez-Reverte wie kiedy uspokoić demony bądź popuścić im wodze i pozwolić zamieszać w intrydze. Tropy odkrywają się powoli, nic nie jest oczywiste, a klasyczny i magnetyczny zarazem główny bohater, znakomicie nadaje się na przewodnika tej szalonej podróży.

„Klub Dumas” to zwiewne połączenie przygody i kryminału. Czerpie z dobrze znanych wzorców, ale dzięki błyskotliwości autora, potrafi tchnąć w nie nowe życie. Dużo zawdzięcza świetnie pomyślanej intrydze, w której fantazja i historyczne rysy wzajemnie się napędzają. To propozycję na wyprawę w nieznane, która nie tylko fanom gatunku nie powinna sprawić zawodu.

Patryk Rzemyszkiewicz