Wszystkiego po trochu. Historie, jedna w drugą przechodzi niczego nie gubiąc, zaspokajają ciekawość. Nie przystrojone, bez zahamowań - bo tak nie wypada, opowiadają o wszystkim przyziemnym, bo ziemia zawsze bohaterce najbliższą była. Weronika Gogola, autorka, narrator wciela się w postać dziecka jakim była. Zabiera czytelnika w podróż przez wspomnienia, które są tak prawdziwe i szczere, że przyjemność z czytania jest wielka. Wszystko widziane, zapamiętane oczami dziecka, później dorastającej dziewczynki, podlotka i pannicy, która w dojrzałość wkracza. Wychowana w Olszynach, małej wiosce, gdzie psy dupami szczekają i ptaki zawracają, gdzie ludzie wiedzą co sąsiad do garnka wrzuca, kto ile piwa przed sklepem wypił, ile wina z gąsiora na gościnę spuścił, kto się narodził i kto umarł. Kto z kim pod pierzyną baraszkuje, a kto szczęścia na sianie szuka i kto najwięcej nagrzeszył, bo się wtedy stroi na niedzielę do kościoła jak stróż na Boże ciało. Rozterki Weroniki, wszystko w co wierzyła, wymyśliła, uczyniła, czego się bała, jak grzeszyła, komu “ Sur­tu­pur­tu za tymi kur­wa­mi” złożyczyła. Jej strach przed piekłem, który od dorosłych zapożyczyła i świadomość tego, że pójdzie do niego nawet kiedy będzie żałować za grzechy, bo tak nie do końca była pewna tego żałowania. Pierwsze miłości, zawiści, śmierci bliskich, którzy jak muchy padali nie dożywszy 50 urodzin. Zabobony, urojenia, porażki, mniejsze lub większe radości, rozważania, porównania. Wszystko tu prowadzi czytelnika przez wspomnienia. Ile ja rzeczy z pamięci odkopałam, tego nie zliczę, ile rozważań podobnych jako dziecko miałam, to wszystko serce uśmiecha i raduje podczas czytania.

Wszystkiego po trochu. Historie, jedna w drugą przechodzi niczego nie gubiąc, zaspokajają ciekawość. Nie przystrojone, bez zahamowań - bo tak nie wypada, opowiadają o wszystkim przyziemnym, bo ziemia zawsze bohaterce najbliższą była. Weronika Gogola, autorka, narrator wciela się w postać dziecka jakim była. Zabiera czytelnika w podróż przez wspomnienia, które są tak...