Po trochu

Super! lekka i przyjemna; mimo, ze wychowalam sie w miescie i jestem ciut starsza od autoki, pamietam doskonale i drazetki korsarz, serial "W labiryncie" i powiedzonka: "co wolno wojewodzie to nie tobie smrodzie" cytowanne nagminnie przez moja babcie .. Milo bylo powrocic do czasow dziecinstwa!

Super! lekka i przyjemna; mimo, ze wychowalam sie w miescie i jestem ciut starsza od autoki, pamietam doskonale i drazetki korsarz, serial "W labiryncie" i powiedzonka: "co wolno wojewodzie to nie tobie smrodzie" cytowanne nagminnie przez moja babcie .. Milo bylo powrocic do czasow dziecinstwa!

Pokaż mimo to

Czytając tę książkę, można nawet powiedzieć pamiętnik czułam się jakbyśmy urządziły sobie z przyjaciółką nocne pogaduchy. Pięknie zapodana historia, język prosty, bez udziwnień, przez co bardzo prawdziwy i sugestywny. Opowieść ta zawiera w sobie wszelkie elementy życia od urodzin aż po odejście. Każdy z nas na pewno ma w zanadrzu wiele takich historii i w czasie czytania tak wiele się przypomina...kogel mogel, landrynki, pierwsze miłości, złości i ból po stracie. Wspaniała historia, mocno emocjonalna i bardzo potrzebna.

Czytając tę książkę, można nawet powiedzieć pamiętnik czułam się jakbyśmy urządziły sobie z przyjaciółką nocne pogaduchy. Pięknie zapodana historia, język prosty, bez udziwnień, przez co bardzo prawdziwy i sugestywny. Opowieść ta zawiera w sobie wszelkie elementy życia od urodzin aż po odejście. Każdy z nas na pewno ma w zanadrzu wiele takich historii i w czasie czytania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytanie tej książki mogę porównać tylko do tych momentów, kiedy nocują u mnie przyjaciele i spędzamy całą noc na opowiadaniu sobie historii z dzieciństwa. Niedorzecznych, czasem trochę smutnych, o dziwnych wujkach których trochę się bało, o przezwiskach, robakach, rodzinnych zabobonach. Takich, o których się nie wiedziało, że się jeszcze pamięta i które przyprawiają nas o kilkominutowe ataki śmiechu. Nie spodziewałam się przeżyć czegoś takiego w formie książki. Bardzo pozytywne zaskoczenie. Tylko trochę szkoda, że autorka zdecydowała się na tak krótką formę, takie "po trochu" kiedy z jej życia można by zrobić naprawdę wciągający, pełnowymiarowy memoir.

Czytanie tej książki mogę porównać tylko do tych momentów, kiedy nocują u mnie przyjaciele i spędzamy całą noc na opowiadaniu sobie historii z dzieciństwa. Niedorzecznych, czasem trochę smutnych, o dziwnych wujkach których trochę się bało, o przezwiskach, robakach, rodzinnych zabobonach. Takich, o których się nie wiedziało, że się jeszcze pamięta i które przyprawiają nas o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Takie sobie - konstrukcja fabuły to dzieciństwo i młodość w w powiecie tarnowskim, oraz śmierć. Ton jest szary, bez radości, z którym kojarzy się dzieciństwo - wręcz przeciwnie, sprawy tak wspominane są często zwykłe, nudne czy dość często okrutne. Do tego ten cały naturalizm, kulki z kozy z nosa, zsikanie się na siennik, kulki z kupy itp. no obrzydlistwo, wtrącone tylko po to żeby trzymać ten klimat, no nie pozytywny. Zmęczyłem to, przeczytałem, ale odczucie brnięcia przez mękę towarzyszyło mi często.

Takie sobie - konstrukcja fabuły to dzieciństwo i młodość w w powiecie tarnowskim, oraz śmierć. Ton jest szary, bez radości, z którym kojarzy się dzieciństwo - wręcz przeciwnie, sprawy tak wspominane są często zwykłe, nudne czy dość często okrutne. Do tego ten cały naturalizm, kulki z kozy z nosa, zsikanie się na siennik, kulki z kupy itp. no obrzydlistwo, wtrącone tylko po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Laureatka Nagrody Conrada 2018, "Po trochu" Weroniki Gogoli, jest książką wyjątkowo mi bliską. Całe życie mieszkam w wymienianym tu po wielokroć Tarnowie, a drogie sercu Weroniki Olszyny to zaledwie skok na południe w letni, słoneczny dzień. To jednak tylko jedna plama ciepła, która rozlewa się wokół serca.

Jest tu też dzieciństwo. Znów, jak w pogodnych "Dzieciach z Bullerbyn" sielskie i wiejskie. Tyle, że ono nie stanowi tutaj celu, jest drogą do poznawania i rozumienia dorosłości i dojrzałości.
W owej dojrzałości wszystko jest do zrozumienia i do zaakceptowania. Prócz śmierci.

Autorka-bohaterka jest dzieckiem krnąbrnym i odważnym. Dziewczynką z sercem pełnym ciekawości, potrafiącą zadawać najdziwniejsze z pytań, dążącą do uzyskania odpowiedzi w każdej rodzinnej sprawie. Jest radosna i gniewna, rodzina to dla niej świętość i najpiękniejszy ze światów. Przedziwne przekleństwa, jak to zamiatająca ze świata niemal każdego męskiego członka klanu Gogolów gdy tylko osiągnie 50tkę, przyjmuje jak wszyscy z bólem, ale i zrozumieniem.

Weronika Gogola pisze tak, jakby pod naszymi przymkniętymi powiekami dział się każdy dzień. I ten rozbiegany na polu ( małopolska nasza kochana!) i ten dramatyczny, gdy dziecko ścina z nóg zapalenie opon mózgowych, i także ten, gdy beznamiętnie ( przecież to tylko ciekawskie dziecko) poznajemy pierwszego trupa, gówno i siusiaka. Tak, to nie jest bajka o królewnach, to podtarnowska wieś i wszystko, co kreuje absolutnie cudowne, wiejskie i przaśne życie.

Krok po kroku, po wstępnej pożegnalnej pieśni, uśmiech i beztroska zmieniają się w obserwacje, w pojmowanie przemijania, w nagłe straty. I choć wydawać się może, że Autorka i jej rodzina ugłaskali w sobie oczywistość śmierci, to jednak zawsze wspomnienia, jakże żywe wołają do nas stratą małego wujka, cioci, w której pokoju drżała podłoga, a z nią filiżanki, wreszcie osób, ktorych pożegnać nie sposób.

Dajcie się zaprosić do wioski odległej od mojego domu ledwie o kilkanaście kilometrów, w rejony i lata które pamiętam, w szał dzieciństwa i durnej młodości. Wreszcie w poznawanie, czasem wbrew woli.
Piękna, urocza, prawdziwa, wreszcie i bolesna jest ta krótka, ale bardzo nasycona opowieść. Bardzo chcę wracać do Weroniki Gogoli, czekam na nowy tytuł. A tymczasem było pięknie, polecam gorąco.

Pani_Ka Czyta

Laureatka Nagrody Conrada 2018, "Po trochu" Weroniki Gogoli, jest książką wyjątkowo mi bliską. Całe życie mieszkam w wymienianym tu po wielokroć Tarnowie, a drogie sercu Weroniki Olszyny to zaledwie skok na południe w letni, słoneczny dzień. To jednak tylko jedna plama ciepła, która rozlewa się wokół serca.

Jest tu też dzieciństwo. Znów, jak w pogodnych "Dzieciach z...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Weronika wychowywała się w małopolskich Olszynach, swojej Ojcowiźnie. To tutaj, zajadając draże Korsarz czy gumę Turbo uczyła się świata, uczyła się ludzi. Obserwowała swoistą topografię rzeczywistości, rozwijającą się wieś czy pojawiające się mody, na cappuccino z torebki, ciasto karpatkę pieczone w zielonym piekarniku czy rzekomo niezwykle wytrzymałe naczynia z duraleksu. Każdego dnia marzyła o Jajku Niespodziance czy lodach Panda w niedzielę po kościele. Jej świat oscylował wokół kuzynów, cioteczek, przybranych babć i podwórkowych znajomych. Oraz wokół postaci wyjątkowych dla niej osób, znanych jej z życia czy opowieści, jak ciocia Genia - góralska feministka, malutki wujaszek Władzio który był głuchy i pełnił funkcję lokalnego dzwonnika czy ciotka Samuela, która malowała smutne obrazy i słuchała Hildegardy z Bingen, bo urodziła się w dniu, w którym inna ciotka „się pogubiła”. Mieszkańcy Olszyn odmierzali czas od jednego do następnego bicia kościelnych dzwonów, od śmierci do śmierci. Bo właśnie ona, śmierć, oswojona mniej lub bardziej, jest mianownikiem każdej z historii opowiedzianych przez Weronikę. Przez dziewczynkę z pamięcią absolutną, która zauważyła, że odbiega od reszty...

Bardzo lubię pozycje, które zabierają czytelnika gdzieś wgłąb życia autora. Do chwil, często osobistych, ale niesamowicie kształtujących jestestwo. Do momentów intymnych, lub takich, którymi chcemy podzielić się z całym światem. Opowieść Weroniki Gogoli zabiera nas do jej dzieciństwa, do lat 90, które pod jej piórem ulegają pewnej mitologizacji. Autorka opowiada nam swoje dzieciństwo, dzieje swojej rodziny od dziada pradziada. Opowiada, bo ma to we krwi – każdy niemal Gogola na olszyńskiej ziemi, w stopniu mniejszym lub większym uprawiał gawędziarstwo, więc i ona ma do niego spore skłonności. Weronika to dziewczynka, która jest stamtąd, jednocześnie stamtąd nie będąc. Silnie zakorzeniona, jednak posiadająca daleko sięgające konary. Dorasta w Olszynach, ma jednak świadomość swojej inności i tego, że odczuwa i rozumie więcej, inaczej. W społeczności tradycyjnej, w której ludowość jednak ważniejsza jest od religijności, w której nie brak zabobonów czy ludowych podań , mała Weronika fascynuje się zjawiskiem śmierci. Śmierci, która co jakiś czas nawiedza rodzinę, bliższą i dalszą, nawiedza sąsiadów i przybrane cioteczki. Śmiercią, której nikt się nie boi, i na którą nawet wielu z utęsknieniem czeka. „Po trochu” to zapis fascynacji autorki zjawiskiem śmierci i jej ewolucja stosunku do niej. Książka, do napisania której bezpośredni impuls stanowiła śmierć taty, a zebranie której miało być dla autorki autoterapią.

Weronika Gogola znakomicie operuje słowem pisanym, jednak w jej stylu jest coś osobliwego. Styl ten jest mianowicie bardzo prosty i bezpośredni. Wedle niektórych – aż za bardzo. Swego rodzaju myślotok o świecie widzianym oczami dziecka. Ja wprost przezeń płynęłam! Język jest prosty, powiedziałabym, że ciut reporterski, ciekawie zamyka otaczającą rzeczywistość. Jest to język wiejski, korzystający z olszańskiej gwary, prosty, a jednocześnie barwny. Na kartach książki język ten ewoluuje i dorasta wraz z bohaterką. Powieść często błędnie interpretowana jest jako zbiór opowiadań. W rzeczywistości jest to powieść oparta na dwunastu strofach ludowej pieśni żałobnaej „Żegnam cię mój świecie wesoły”. Każda strofa pieśni to inna historia. 12 wydaje się też mieć tutaj znaczenie symboliczne, być związana z naturą. 12 miesięcy, 12 godzin. 12 to liczba natury, tak jak naturalna w tradycji ludowej jest śmierć...

„Po trochu” to opowieść o tym, jak silne są więzi i jak bardzo nasze korzenie przywiązują nas do Ziemi. To historie ukazujące, że do pewnych prawd dojrzewa się właśnie po trochu. Tak ja po trochu opowiada się historie.
Czy zechcesz przystanąć i przeczytać „Po trochu”? Spokojnie, powoli, po trochu...

Weronika wychowywała się w małopolskich Olszynach, swojej Ojcowiźnie. To tutaj, zajadając draże Korsarz czy gumę Turbo uczyła się świata, uczyła się ludzi. Obserwowała swoistą topografię rzeczywistości, rozwijającą się wieś czy pojawiające się mody, na cappuccino z torebki, ciasto karpatkę pieczone w zielonym piekarniku czy rzekomo niezwykle wytrzymałe naczynia z duraleksu....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zazwyczaj się rozpisuję na temat ocenianych książek, ale tym razem będzie treściwie i krótko - beznadzieja. Nie wiem za co te wszystkie nagrody, ale tak sobie złośliwie myślę, że poziom i samej nagrody Conrada i dzieł do niej pretendujących musiał być żenująco niski, skoro przyznano nagrodę pisarce Gogoli i jej prozie w dość przyziemny sposób naśladującej prozaików czeskich. Albo coś się stało ze mną, albo z resztą świata, bo nie widzę w tym arcydzieła, ani nawet materiału na prozę wybitną. Może też i dlatego, że opisywane miejsca doskonale znam i nie jestem w stanie odpowiednio ich odrealnić tak by móc zawiesić niewiarę i konstruować w wyobraźni świat powieściowy, a może to pisarce nie dostaje talentu i osobowości, a także chyba umiejętności. W każdym razie - no nie zachwyca mnie. Jedyne, co mi się w tej książce naprawdę podoba, to jej okładka. Naprawdę świetna. Po jej otwarciu jest już tylko gorzej.

Zazwyczaj się rozpisuję na temat ocenianych książek, ale tym razem będzie treściwie i krótko - beznadzieja. Nie wiem za co te wszystkie nagrody, ale tak sobie złośliwie myślę, że poziom i samej nagrody Conrada i dzieł do niej pretendujących musiał być żenująco niski, skoro przyznano nagrodę pisarce Gogoli i jej prozie w dość przyziemny sposób naśladującej prozaików...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Łatwo jest mi się z tą książką identyfikować. Bo o ile jest to proza bardzo osobista, autorka opisuje przecież swoje dzieciństwo spędzone na wsi, tak już samo podejście do wspomnień oraz wiejskie środowisko, są mi szczególnie bliskie. Wiem także i rozumiem o czym Gogola pisze, bo dorastałem, tak jak Ona, we wspaniałych latach dziewięćdziesiątych. Podoba mi się koncepcja narracyjna tej książki, w postaci strumienia świadomości dziecka, gdzie myśl kończąca daną wypowiedź, jest również początkiem kolejnego wątku. Na dłuższą metę ta forma wypowiedzi jest dla czytelnika lekko męcząca, jednak w tak krótkim objętościowo tekście (około 180 stron) sprawdza się znakomicie.
Gogola w swojej książce wspomina bliskich, którzy nadawali koloryt jej dzieciństwu. Czasami trywialne historie, zestawione w jednym miejscu i skonfrontowane z tymi ważniejszymi przeżyciami, tworzą całościowo obraz wieku dorastania i stanowią afirmacje życia. Jednak w moim odczuciu, jest to książka dość smutna. W "Po trochu" śmierć jest przyczajona, lekko wycofana, żeby w odpowiednim momencie uderzyć, zabierając poszczególnych członków rodziny i znajomych i "po trochu" ciągnąć dziecko ku dorosłości. Jest więc niezwykle wymowne to zestawienie życia i śmierci, gdzie życie oczywiście przeważa, jednak śmierć jest jego nieodzownym elementem. Bardzo dobra jest to lektura, nurt chłopski w najlepszym wydaniu, niby wspomnienia innej osoby, a dziwnym trafem to wszystko jest takie bliskie. Bardzo warto.

Łatwo jest mi się z tą książką identyfikować. Bo o ile jest to proza bardzo osobista, autorka opisuje przecież swoje dzieciństwo spędzone na wsi, tak już samo podejście do wspomnień oraz wiejskie środowisko, są mi szczególnie bliskie. Wiem także i rozumiem o czym Gogola pisze, bo dorastałem, tak jak Ona, we wspaniałych latach dziewięćdziesiątych. Podoba mi się koncepcja...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam, jak bardzo podobała mi się książka Pauliny Wilk "Znaki szczególne". Autorka urodzona w tym samym roku co ja, opisywała w niej doświadczenia z dzieciństwa, przypominając mi smaki, kolory i zapachy z "tamtych czasów". Ja to wszystko znałam, ja to przeżywałam, widziałam, byłam tam, jadłam to, miałam te same rzeczy w piórniku i te same zabawy na podwórku. I tak jak autorka obserwowałam tę wielką transformację, która dokonywała się w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych w naszym kraju, ale i w naszych umysłach.
A mówię o tym przy okazji książki Weroniki Gogoli "Po trochu" z dwóch powodów. Po pierwsze, w obu tych pozycjach, to wspomnienia z dzieciństwa autorek stanowią główną oś i punkt wyjścia do dalszych rozważań, a po drugie wydaje mi się, że ten element współodczuwania i uosabiania się z doświadczeniami autorki, ma ogromny wpływ na odbiór tego rodzaju książek. I o ile książka Wilk to byłam totalnie ja, o tyle do dzieciństwa Gogoli urodzonej w 1988 roku i dorastającej w Olszynach pod Nowym Sączemjest jest mi mentalnie i emocjonalnie dość daleko, właśnie z powodu wspomnianej wyżej transformacji.
Nie zmienia to oczywiście faktu, że "Po trochu" czyta się bardzo dobrze, tym bardziej, że zapis przeżyć z dzieciństwa stanowi tu punkt wyjścia do rozważań o... śmierci i stopniowej utracie bliskich osób, co samo w sobie jest ciekawym zabiegiem. Dodatkowo dostajemy tu prozę fragmentaryczną, opowiadaną jak sam tytuł wskazuje po trochu, a przy tym delikatną, kameralną i wrażliwą, czyli taką jak lubię. Doceniona w 2018 roku trzema nagrodami literackimi - Nagrodą Conrada, Angelus i Gryfia, myślę że ma szansę wkraśćbsię w wiele serc i przywołać wiele wspomnień, jak również skłonić do refleksji - nad dzieciństwem, roli najbliższych nam osób i ich śmiercią.

Pamiętam, jak bardzo podobała mi się książka Pauliny Wilk "Znaki szczególne". Autorka urodzona w tym samym roku co ja, opisywała w niej doświadczenia z dzieciństwa, przypominając mi smaki, kolory i zapachy z "tamtych czasów". Ja to wszystko znałam, ja to przeżywałam, widziałam, byłam tam, jadłam to, miałam te same rzeczy w piórniku i te same zabawy na podwórku. I tak jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Proza ma to do siebie, że często w podarunku dla czytelników ma rezonowanie do wspomnień, błogich, sielskich, nostalgicznych i wzniosłych momentów. Nie inaczej jest z tą eteryczną,fragmentaryczną, zamkniętą w 12 godzinach historią. Koniem fabularnym jest dzieciństwo, to na nim opiera się cała opowieść. A wszystko to podlane małomiasteczkowym sznytem. Autorka tka tę subtelną prozę powoli,z wrażliwością, niespiesznie. Grzebie w koszyku wspomnień, aby pokazać nam czym jest miłość do domu rodzinnego. Ile znaczy, jak wiele potrafi dać. Nie zapomina jednak o widmie nieuchronnej śmierci, istocie przemijania, stratach w najbliższych. Autorka nie sili się na wyszukane słowa, pompatyczne wypowiedzi.
Mówi prosto, trafiając niczym strzałą w serce. Otwiera dawno zaryglowane uczucia, plecie koraliki z własnych doświadczeń, efemerycznych, sentymentalnych i melancholijnych chwil. Styl prowadzenia czytelnika przypomina mi pióro ukochanego Wiesława Myśliwskiego, czuć również Jakuba Małeckiego, ten wiejski, pozbawiony patosu klimat. Wiecie co jest w niej najbardziej wyjątkowe? Otwiera na nowo i moje wspomnienia, uczucia, boleści i trudy dorastania-"Po trochu" .Jestem zachwycona. Żałuję, że jest tak krótka. Pragnęłabym w jej toni wciąż i wciąż się zanurzać. Ta książka była nominowana do Nagrody Literackiej Nike, została uhonorowana Nagrodą Conrada i Nagrodą Literacką ArtRage. Moja ocena jest miarą przeżyć tożsamych z tym, co tu przeczytałam.

Proza ma to do siebie, że często w podarunku dla czytelników ma rezonowanie do wspomnień, błogich, sielskich, nostalgicznych i wzniosłych momentów. Nie inaczej jest z tą eteryczną,fragmentaryczną, zamkniętą w 12 godzinach historią. Koniem fabularnym jest dzieciństwo, to na nim opiera się cała opowieść. A wszystko to podlane małomiasteczkowym sznytem. Autorka tka tę subtelną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to