Przed czytelnikiem nowa powieść Mariusza Sieniewicza, jak zwykle, bardzo treściwa i barwna, tym razem tematem przewodnim stała się religia, a konkretnie kościół, jako wszechogarniający i kontrolujący organ rządzący państwem.

Sieniewicz bawi się konwencją, bawi się tematem, przekrzywia i zmienia utarte szlaki, żongluje symbolami. Pisarz serwuje nam kościół w wydaniu sci-fi ze świątyniami na księżycu. Z jednej strony jest to świat pełen wewnętrznych i sztywnych uwarunkowań, zasad i obowiązków, a z drugiej strony, pełno w nim sztuczności, neonów i plastiku. Kicz wyśmienicie połączył się tutaj z praktyką kościelną.

Pisarz prowadzi czytelnika po benedyktyńskich, dominikańskich, jezuickich, redemptorystycznych i cysterskich ulicach, a spośród nich wyróżnia kapucyna brata Artura, który jest głównym bohaterem utworu. Sieniewicz wykreował świat, w którym świeckość zdaje się być passe, zostaje wyparta przez rewolucję kościelną, której głównym założeniem było odejście od rzymskiego przewodnictwa i „egzorcyzmowanie postępu i cywilizacji".

Brat Artur mieszka w Olsztynie, czyli nowym centrum Polacji, bo Polska przestała już istnieć. Dostaje polecenie służbowe udania się do Krakowa, który został zniszczony przez innowierców zwanych w powieści islasusłami. Nowe zadanie zmienia wszystko w poukładanym życiu Artura i jego współbraci. To w Krakowie przyjdzie mu się mierzyć z nowym ładem i z kościołem, który wchłania wszystko i jest dominantem życia społecznego.

Ciekawym pomysłem w powieści, jest zmechanizowanie religii, w której człowiek grzeszny zwany „duszorannym" staje się pacjentem, którego należy przywrócić na łono kościoła. Sieniewicz zamyka w konfesjonałach i butem usuwa odstępstwa od czci i wiary, bawi się słowem, tworzy wiele neologizmów, kreuje Polację z Chrystusowymi Żołnierzami na czele.

Olsztyński pisarz dobrze znanym sobie językiem symboliki i absurdu przełamuje dogmaty i tworzy irracjonalną rzeczywistość, jednak okazuje się, że nie tak odległą i nie tak obcą jak by się mogło wydawać. Czyżby była to powieść prorocza? To charakterny tekst, bardzo obrazowy i dobitny, rozpoczyna dyskurs religijno-społeczny. Bo tu dzieją się rzeczy, które dają do myślenia, tutaj tworzy się świat, który wyrósł na szkielecie obecnej Polski.  

Grzegorz Śmiałek