Dziękuje Patrykowi Rzemyszkiewiczowi, autorowi oficjalnej recenzji książki w LC, za powinszowanie mi wiedzy ;-) Rozumiem, że poziom wiedzy Polaków generalnie leci na łeb, na szyję, ale bez przesady. Można nie znać nazwy państewka Kiribati, ale nazwa Tarawa już mówi znacznie więcej, jeśli ktoś choć odrobinę interesował się zmaganiami wojennymi na obszarze Pacyfiku. A takich wcale nie jest tak mało. Ale dość osobistych dywagacji. Przejdźmy do rzeczy.
W książce o kanibalach praktycznie nic nie ma, poza niewielką wzmianką o dość dawnej historii wysp, na których leży Kiribati. O seksie również mniej więcej tyle samo. Tak więc chyba autor tytułem poleciał chcąc przykuć uwagę potencjalnych czytelników. Jeśli ktoś oczekuje więc pikantnych szczegółów z życia mieszkańców wysp, srogo się zawiedzie. O czym generalnie jest książka, mówi wystarczająco blurb i inne recenzje, więc nie będę się powtarzał. Początek irytuje i rozczarowuje trochę chaotycznością treści. No, chyba że autor chce pokazać jaki chaotyczny jest on sam. Podróżuje to tu, to tam, imając się różnych zajęć podczas kiedy odsetki od różnych zadłużeń mu wciąż rosną. Trochę przez przypadek trafia ze swoją dziewczyną na Tarawę, gdzie spędza dwa lata. Styl opowieści przypomina mi nieco Brysona, zwłaszcza „Śniadanie z kangurami”. Tyle, że Bryson jest spontaniczny, nieco rubaszny i luzacko autoironiczny. Humor Troosta wydaje się być nieco wymuszony i trzeba doń przywyknąć. Kiedy już przyzwyczaimy się do humoru autora (mnie to zajęło jakieś 30 stron) i dość luźnej narracji, okazuje się, że książka tylko pozornie skrzy się od dowcipu. Gdy zajrzeć nieco głębiej, ironia i dowcip autora okazują się gorzkie i nie napawają optymizmem. Bo oto mamy wizję raju, który rajem nigdy nie był i już nigdy nie będzie. Nawet na krańcach świata zagubiona wysepkę wśród fal oceanu dopada globalizacja, korupcja, współczesny neokolonializm gospodarczy, zanieczyszczenie środowiska w dosłownym znaczeniu, rywalizacja mocarstw etc. Obok problemów światowych autor jednocześnie pokazuje, jak potwornie jesteśmy uzależnieni od naszego codziennego środowiska. Patryk Rzemyszkiewicz swoją recenzję rozpoczyna od stwierdzenia, że chyba każdy z nas choć raz miewał myśli, żeby wszystko rzucić w cholerę i pojechać w Bieszczady. Jakże to naiwne , wręcz głupie porównanie do tego, co naprawdę ma okazję poznać autor. Bo czymże jest choćby i dwumiesięczny, niechby i półroczny survival w bieszczadzkiej głuszy, kiedy – jeśli zajdzie potrzeba w 24-48 godzin, choćby pieszo, jesteśmy w stanie dotrzeć do jakiejś cywilizacji, dotrzeć do pożywienia, do którego jesteśmy przyzwyczajeni, w razie problemów możemy wezwać pomoc. A tu bryndza. Wyjazd na wyspę na środku Pacyfiku to właściwie więzienie. Zwyczaje mieszkańców kompletnie odmienne od tego, co przeciętny Europejczyk czy Amerykanin może sobie wyobrazić. Dieta? Zapomnijcie o znanych owocach czy warzywach, na miejscu praktycznie tylko ryby i… ryby. No i jeszcze morskie ogórki. Niech was jednak to nie uspokaja. To nie są żadne warzywa :D Wręcz przeciwnie. Jesteście przyzwyczajeni do bycia w miarę na bieżąco z wiadomościami ze świata? Zapomnijcie. Prąd? Częściej go nie ma niż jest, więc możecie nie móc naładować swojego smartfona. Zresztą Internetu tez może nie być. Zapomnijcie o ulubionej muzyce, o książkach i większości tego, do czego jesteście przyzwyczajeni. Dobrowolna czy przymusowa banicja na Kiribati nie różni się specjalnie od wyprawy na Marsa. Warto i o tym pomyśleć podczas lektury. Wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma…
Fajna rozrywkowa lektura z przesłaniem. Jest szansa, że – jeśli znajdę czas pośród innych lektur – zajrzę do innych książek Troosta.

Dziękuje Patrykowi Rzemyszkiewiczowi, autorowi oficjalnej recenzji książki w LC, za powinszowanie mi wiedzy ;-) Rozumiem, że poziom wiedzy Polaków generalnie leci na łeb, na szyję, ale bez przesady. Można nie znać nazwy państewka Kiribati, ale nazwa Tarawa już mówi znacznie więcej, jeśli ktoś choć odrobinę interesował się zmaganiami wojennymi na obszarze Pacyfiku. A takich...