Zaczynając od okładki - jest jak najbardziej pasująca do poprzednich dwóch tomów. Już widzę je wszystkie trzy tak ślicznie i dumnie stojące w mojej biblioteczce. Znów widzimy ścianę, a w nim plamę, która nie wiadomo co przedstawia. Natomiast w tej niezidentyfikowanej plamie można zauważyć jakieś szczere pole, ludzi - na przykład kogoś skrępowanego na krześle, albo kobietę, która trzęsie głową (zauważymy roztrzepane włosy xD). Mimo wszystko ma ona swój klimat, który idealnie odzwierciedla to, co znajdziemy w środku. Lektura ta posiada skrzydełka, które są dodatkową ochroną przed urazami mechanicznymi typu zagięcia czy łatwość w nad targaniu strony czy nawet samej okładki - bo i tak czasem bywało. Na jednym z nich możemy przeczytać słów kilka o autorach, a na drugim dwie poprzednie części serii Herkules (do której należy również Bambi) oraz inną powieść samego już Monsa Kallentoft'a.
Czcionka jest duża, dzięki czemu czyta się szybko - jedynie może jeśli jedziecie po remontowanej drodze i gdy jest jedno wielkie trzęsawisko, to zbyt wiele nie przeczytacie. Książka posiada białe kartki. (Wiem, że niektórym to przeszkadza) Literówki pojedyncze się zdarzały, ale nie było ich wiele. Marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane.
Przechodząc do autorów - kolejny raz zaskoczyli mnie pozytywnie. Nie byłam w stanie rozróżnić, który z nich pracował nad daną częścią lektury, ale to dobrze. To oznacza, że jak się da, to można w duecie napisać kawał świetnej powieści, że nawet nie wiedząc kto ją napisał moglibyśmy powiedzieć, że zrobiła to jedna osoba. Styl, z jakim mamy tu do czynienia jest lekki, przyjemny, nie stawia nam jakichkolwiek przeszkód, a co ważne - niemal od samego początku wciąga nas w wir wydarzeń. Jestem wdzięczna pisarzom, że pozwolili mi o piątej rano zaczytać się w drodze do pracy. W ostatniej chwili na przystanku końcowym doczytywał rozdział i szybko chowałam książkę do plecaka, nie mogąc się doczekać, kiedy wyjdę z pracy i w drodze powrotnej do domu ponownie ją otworzę i znów zatopię się w wydarzeniach w świecie przepięknym, bo w Sztokholmie i okolicach.
Lutteman i Kallentoft potrafią swoim plastycznym piórem pozwolić czytelnikowi nie tylko na chwile trwogi, zadumania, ale i zabierają nas w przepiękną podróż po fiordach i nie tylko. No mogłabym wzdychać i wzdychać, ale chyba najwyższa pora przejść dalej.
Podsumowując, warto sięgnąć po książki duetu tych dwóch Panów, bo gwarantuje Wam, że zaczytacie się niemal od pierwszej strony i będziecie chcieli więcej i więcej... Tak jak ja. ;)

Cała recenzja na blogu ;)

Zaczynając od okładki - jest jak najbardziej pasująca do poprzednich dwóch tomów. Już widzę je wszystkie trzy tak ślicznie i dumnie stojące w mojej biblioteczce. Znów widzimy ścianę, a w nim plamę, która nie wiadomo co przedstawia. Natomiast w tej niezidentyfikowanej plamie można zauważyć jakieś szczere pole, ludzi - na przykład kogoś skrępowanego na krześle, albo kobietę,...