Na temat randkowania w Internecie powstało już tak wiele powieści i filmów, że już chyba nic nie jest w stanie zaskoczyć odbiorcę. A jednak niedawno pojawiła się debiutancka powieść Aleksandry Krupy, która w bezpardonowy sposób ukazuje perypetie kobiety po przejściach, która poszukuje partnera na serwisie randkowym.
Kika to kobieta, której życie nie oszczędzało. Obecnie mieszka wraz z córką w małym mieszkanku i codziennie przeklina byłego partnera, który nie chce widywać się z dzieckiem. Kobieta zauważa, że każdy jej związek kończy się równie szybko jak się zaczął. Marzy, aby poznać męską naturę i w końcu zrozumieć o co tym facetom chodzi. Postanawia założyć konto na tajemniczym serwisie SeeMee. Swoje wrażenia z randek opisuje czytelnikowi w bardzo specyficzny sposób. Przy okazji demaskuje wszelkie kłamstwa i oszustwa, które wymyślają mężczyźni chętni do wykorzystania naiwnych kobiet.
Na wstępie zaznaczam, że spodziewałam się nieco innego podejścia do tematyki randkowania przez Internet. Myślałam, że czeka mnie kolejna komedia w stylu amerykańskim, w której bohaterka po wielu śmiesznych wpadkach wreszcie znajdzie wymarzonego idealnego faceta. Miałam nadzieję na cukierkową opowiastkę zakończoną happy Endem. Tymczasem dostałam opowieść zupełnie inną - o kobiecie użalającej się nad sobą, która za pomocą wulgaryzmów streszcza wrażenia z kolejnych randki. Kika jest narratorką bezlitosną, która w ostrych słowach miesza z błotem kolejnych adoratorów i wytyka ich kłamstewka, np. niski wzrost, tuszę, mamisynkowatość i ogólną bylejakość. Jej relacje są bardzo pobieżne, pozbawione emocji i jakiegokolwiek poszanowania dla drugiej osoby. W tych przepełnionych sarkazmem słowach dopatrywać się można drugiego dna, które jest skryte za tą narracją prowadzoną nieco ,,po łebkach”.
Kobieta dostrzega wady kolejnych kochanków i piętnuje je w ostrych słowach, ale nie zauważa własnych złych stron. Jest zrzędliwa, zgorzkniała, wiecznie narzeka na wszystko (na pogodę, na córkę, którą odprowadza do przedszkola, na sąsiadów, na swój los itd.). To bohaterka, którą bardzo trudno polubić, bo każde jej zachowanie i słowo utwierdza czytelnika w przekonaniu, że jest antybohaterką.
"Zabrnęłam w ślepą uliczkę i nie potrafiłam z niej wyjść. Zabił mnie miecz, którym sama walczyłam. Tak usilnie walczyłam ze swoją potrzebą bycia kochaną, że wolałam ich zniszczyć zanim zniszczą mnie."
Ogromnym walorem tej powieści jest poruszenie tematyki przemocy fizycznej i psychicznej wobec kobiet. Kika przez długi okres czasu była ofiarą faceta, który zamiast miłości i zrozumienia znęcał się nad nią. Po zakończeniu związku kobieta zmaga się z brakiem wiary w mężczyzn oraz syndromem ofiary, który skutecznie uniemożliwia jej rozpoczęcie normalnej relacji z płcią przeciwną. Kika jest kobietą trzeźwo stąpającą po ziemi, która także naiwnie wierzy, ze znajdzie swojego księcia z bajki. Myśli, że na portalu randkowym znajdzie wielką miłość do grobowej deski, faceta, który czeka na odkrycie i będzie tym jedynym i właściwym. Z jednej strony jej postawa wzbudza współczucie (szczególnie jeśli zobaczymy ogrom poniżenia, które przeżyła), bo każdy zasługuje na miłość. Kika okazuje się także kobietą, która najpierw powinna naprawić samą siebie, popracować nad budowaniem samooceny. Pogodzenie roli matki i osoby pracującej okazuje się dla niej nielada wyzwaniem, gdyż ograniczają ją społeczne ramy – przecież kobieta musi mieć faceta!
Niełatwo mi pisać o tej książce, gdyż jest ona wielowymiarowa. Pod względem literackim jest po prostu spisem przemyśleń głównej bohaterki i przypadkowych scen z jej udziałem. Słownictwo, którym posługuje się Kika łatwo można zakwalifikować jako rynsztokowe i niepasujące do kobiety, ale czy to oznacza, że kobietom nie wolno w ogóle kląć? W tej materii nasza bohaterka jest zwykłą kobietą jakich wiele spotykamy na ulicy – to zmęczona życiem i wieczną walką babka, która szuka pomysłu na szczęście. Fabuła powieści również nie urzeka, ale pokazuje brutalną prawdę o świecie, polskiej rzeczywistości. Dlatego tę powieść bardzo trudno jest mi jednoznacznie zakwalifikować do kategorii ,,dobra”, czy ,,zła” literatura.
Projekt mąż to powieść, która nie każdemu przypadnie do gustu. Opowieść o losach Kiki nie jest cukierkowym przykładem literatury kobiecej. Główną bohaterkę można albo lubić, albo nienawidzić. Jedno jest pewne: ta niewielka powieść angażuje czytelnika całkowicie, ale niczym wampir wysysa z niego siłę życiową – bardzo męczy czytelnika pod względem emocjonalnym, przez co pozostaje w jego pamięci. Dlatego dobrze zastanówcie się, czy chcecie po nią sięgnąć. Stanowczo nie polecam jej jako lektury w czasie wakacji, na plaży podczas opalania się, bo skutecznie popsuje Wam humor.

Na temat randkowania w Internecie powstało już tak wiele powieści i filmów, że już chyba nic nie jest w stanie zaskoczyć odbiorcę. A jednak niedawno pojawiła się debiutancka powieść Aleksandry Krupy, która w bezpardonowy sposób ukazuje perypetie kobiety po przejściach, która poszukuje partnera na serwisie randkowym.
Kika to kobieta, której życie nie oszczędzało. Obecnie...