Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wczoraj wieczorem przeczytałam bardzo ciekawą i emocjonalną opinię Joanny o książce "Anioł dzieci niczyich"; sięgnęłam też do ocen innych czytelników, choć tych jest jak dotąd kilka. Zaintrygowana tak wysokimi ocenami tej książki postanowiłam chwilowo odłożyć trzecią część cyklu o Annie Lindholm i oddać się tej lekturze. No i tu pewne rozczarowanie, zapewne podwójne... Nie umniejszam absolutnie tematyce książki, która w sposób niezaprzeczalny i bardzo przejmujący pokazuje traumę, rozpacz, żałobę, samotność i ogromny ból, jaki nas dotyka po śmierci bliskich, chwile zwątpienia, niewiary, nienawiści do całego świata, a zwłaszcza Boga. Dużo trzeba mieć w sobie woli i siły oraz koniecznie wsparcie kogoś bliskiego, oddanego, aby powrócić do życia, do codzienności. Bo chyba sama wiara w Boga i jego plan wobec każdego z nas, nie zawsze wystarcza, czasem potrzebujemy wskazania drogi, wsparcia ... Właśnie ten "boski" wątek powoduje, że powieść czyta się w pewnym sensie jak baśń, że wkracza ona w sferę fantazji, podobnie jak to było w powieści W.P. Young'a "Chata" i to wywołało u mnie wspomniane rozczarowanie. Rozczarowaniem też dla innych czytelników może być moja niezbyt wysoka ocena książki, choć nie neguję, że Aleksandra Krupa stworzyła niezwykle przejmującą, magiczną opowieść o tym, że każdego z nas może spotkać śmierć najbliższych, a tym samym następująca po niej żałoba, która może zdominować naszą codzienność, nasze życie, ale może również stać się początkiem drogi do czegoś nowego, lepszego, jeśli umiemy wybaczać i okazać pokorę wobec tych zdarzeń. Wzrusza pięknie opisana relacja bezdomnego okaleczonego Kaja z osamotnioną po śmierci bliskich Mią, rodzące się między nimi nieśmiałe uczucie, potrzeba bliskości, czułości, przywracania wiary w dobro. To bardzo ciepły, budujący i wzruszający wątek powieści.