Poezja apokalipsy, nie do końca jednak. Mimo, iż u Czechowicza odgrywają istotną rolę i widoczne są głód, wojna, choroba i śmierć to wielokrotnie z jego wierszy bije podskórna wiara w to, że świat przetrwa i jest godny zachwytu w swej prostocie. "Nuta człowiecza" okazuje się więc być przejawem katastrofizmu na swój sposób przełamanego. Szczególnie zapadają w pamięć wiersze "jesienią", "przedświt", "obłoki", "westchnienie", "piosenka czeski domek", "Pod dworcem głównym w Warszawie", "sentencja ostateczna" i profetyczny "żal", w którym Czechowicz rzekomo przewidział swoją tragiczną śmierć w trackie bombardowania. Mimo, iż wielokrotnie z kart "Nuty człowieczej" biją drugo-awangardowe mrok i pesymizm w finalnym rozrachunku Czechowicz miłując choćby naturę i wieś (być może mimowolnie, ale moim zdaniem świadomie) daje nadzieję na to, że owszem, świat może się skończy, ale przyjdzie czas jego odrodzenia poprzez radość prostoty, która pozwoli nam przetrwać.

Poezja apokalipsy, nie do końca jednak. Mimo, iż u Czechowicza odgrywają istotną rolę i widoczne są głód, wojna, choroba i śmierć to wielokrotnie z jego wierszy bije podskórna wiara w to, że świat przetrwa i jest godny zachwytu w swej prostocie. "Nuta człowiecza" okazuje się więc być przejawem katastrofizmu na swój sposób przełamanego. Szczególnie zapadają w pamięć wiersze...