„Nazywam się Cukinia” Gilles Paris to powieść, której bohaterami są dzieci pozbawione dzieciństwa. Skrzywdzone przez rodziców. Dlatego też książka jest skierowana do dorosłego odbiorcy.
Narratorem jest dziewięcioletni Ikar przez wszystkich nazywany Cukinią. Wydaje się być zbyt naiwny na swoje lata. Myślę, że to za sprawą rodziców, którzy nie poświęcali mu czasu. Matka miała wypadek samochodowy. Ojciec odszedł w „siną dal”, Od tej pory chłopiec w zasadzie jest pozostawiony samemu sobie. Matka całe dnie spędza przed telewizorem oglądając seriale. Prawie nie rozmawia z synem. Jeśli już to z serialowymi bohaterami. Do Cukinii zwraca się tylko po to, żeby podał jej piwo. Wiecznie niezadowolona karci syna z byle powodu.
Pewnego dnia dochodzi do nieszczęśliwego wypadku. Ginie matka Cukinii. On sam trafia do przytułku. Tam poznaje rówieśników jeszcze bardziej doświadczonych za sprawą swoich rodziców. O dziwo nie tęskni za rodzicami, ani za domem. Zaprzyjaźnia się z dziewczynką o imieniu Camille.

„Jak byliśmy w domu, jedliśmy tylko makaron z keczupem, ziemniaki, mielone albo pasztetową. Nawet nie wiedzieliśmy, że istnieje coś takiego jak szpinak. A tu chodzimy na basen, gramy w nogę, uczymy się jeździć na nartach, a w dodatku mam ciebie i Simona, i wszystkich innych”

Od tej pory są nierozłączni. Camilla jednak tęskni za rodzinnym domem. Chociaż bardzo polubiła Cukinię i inne dzieci zdaje sobie sprawę, że to nie jest jej prawdziwa rodzina, ani prawdziwy dom.

„Rodzice mogą się bić ze sobą albo przywiązywać nas do kaloryfera, albo siedzieć w więzieniu, albo pić czy coś jeszcze gorszego, ale jeśli jesteśmy u siebie i to są nasi rodzice, to i tak zawsze będzie nam lepiej niż w Fontaines. (przytułku)”

W przytułku te dzieci są bardzo zadbane. Mają wspaniałych wychowawców . Opiekunowie nie szczędzą im czułości chcąc wynagrodzić dotychczasowe smutne życie. Czytając nie mogłam się oprzeć myśli, czy aby na pewno w każdym domu dziecka jest taka wspaniała atmosfera. Chciałabym wierzyć, że tak. Sama czułam nieodpartą chęć przytulenia każdego z bohaterów tej opowieści.
„Nazywam się Cukinia” to poruszająca i mądra powieść. Warto przeczytać. Szkoda tylko, że nie sięgną po nią ci, którzy powinni. Myślę o dorosłych, o rodzicach, którzy krzywdzą nieodwracalnie swoje dzieci zamiast je kochać, poświęcać im czas. Po prostu być z nimi. GORĄCO POLECAM!

„Nazywam się Cukinia” Gilles Paris to powieść, której bohaterami są dzieci pozbawione dzieciństwa. Skrzywdzone przez rodziców. Dlatego też książka jest skierowana do dorosłego odbiorcy.
Narratorem jest dziewięcioletni Ikar przez wszystkich nazywany Cukinią. Wydaje się być zbyt naiwny na swoje lata. Myślę, że to za sprawą rodziców, którzy nie poświęcali mu czasu. Matka...