"Nie wszystkie złamane rzeczy muszą być naprawione. Czasami po prostu potrzebują być kochane."

Przeżyta w dzieciństwie trauma może wywołać Zespół Stresu Pourazowego (PTSD). Choroba ta najczęściej rozwija się u osób, które przeżyły coś przerażającego, budzącego lęk, dlatego często stwierdza się ją u ofiar gwałtu, przemocy, porwania, klęski żywiołowej czy też u świadków dramatycznych wydarzeń. Objawia się ona głównie po przez pojawienie się zaburzeń lękowych. Osoby cierpiące na PTSD często przeżywają traumatyczną sytuację na nowo poprzez powracające wspomnienia, koszmary senne. Zwykle zamykają się w sobie, unikając sytuacji, które mogłyby przypomnieć im o tym, co ich spotkało. Niekiedy pojawiają się też blokada mowy, nadmierna obsesyjna czujność, drażliwość albo i w najgorszych przypadkach myśli samobójcze często kończące się próbami samobójczymi. Większość osób jednak dzięki odpowiednio podjętym krokom (zwykle psychoterapii) wraca do zdrowia i normalnego życia.

Brittainy C. Cherry w "Wodzie, która niesie ciszę", czyli już trzeci tomie cyklu Żywioły ukazuje nam w całej okazałości, czym jest właśnie Zespół Stresu Pourazowego. Autorka tworzy historię, w której etapowo przedstawia nam tą chorobę, zaczynając od wydarzenia, które się do niej przyczyniło, przechodząc kolejno do jej fatalnych skutków i prób poradzenia sobie z nimi i wreszcie kończąc na zwycięskiej walce. Bardzo podobało mi się to, że temat zmagania się z traumą został odpowiednio rozwinięty, a nie potraktowany niczym krótka tylko migawka. W końcu doczekałam się powieści (tego typu), która na poważnie podchodzi do tematu i wyczerpuje go odpowiednio w stworzonej fabule. Nie ma w niej od tak od siak miłości, na której skupia się stuprocentową uwagę. W tej powieści kluczowym tematem (nazwijmy go tortem) jest właśnie trauma i jej konsekwencje, a wisienką na nim jest dopiero miłość przez duże M. Uwielbiam, kiedy wszystko zostaje tak płynnie ze sobą połączone tworząc piękną całość. Dla mnie cały potencjał tej historii został wykorzystany. Zarówno bohaterowie jak i poruszane wątki kompletnie mnie zachwyciły. Najbardziej jednak pozostaję pod wrażeniem ukazanej w książce ujmującej relacji ojciec & córka. To dopiero jest emocjonalna część lektury! Miłość ojcowska została tutaj bardzo podkreślona i urzekła mnie swoją głębią i siłą.

Jakby tego było mało na dokładkę mamy też pasje głównych bohaterów, (czyli dwie moje wielkie miłości) tj. muzyka i książki. On kocha muzykę i wkrótce podbija scenę muzyczną razem ze stworzonym zespołem. Ona kocha książki i czytanie dające ukojenie. Dla nich oazą są dźwięki, wspólne lektury i obecność jednego koło drugiego. Piękna przyjaźń i niesamowita miłość zostaje ukazana na kartach tej powieści.

Ja zostałam wręcz emocjonalnie rozsadzona! Można stwierdzić, że aż do przesady tych wszelakich emocji w tej opowieści…, ale kto by na nie narzekał?? Nie ja! Ja zostałam zaczarowana i kicham na niedoskonałości. Dawno nie spodobała mi się tak żadna książka z tego gatunku (może, dlatego że nie czytam takich wiele…) a to mam nadzieję dopiero początek. Przede mną, bowiem jeszcze dwa pierwsze tomy z tego cyklu. Nawet nie wiem, jak ja to robię, że czytam zwykle od środka… Nie żałuję jednak, że sięgnęłam najpierw akurat po ten właśnie tom. To była przyjemna podróż czytelnicza, zresztą tak jak i "Kochając Pana Danielsa" tej autorki. Polecam, więc sięgnąć do twórczości Brittainy C. Cherry tym, którzy jeszcze tego nie zrobili, a lubią książki z tego gatunku.

"Nie wszystkie złamane rzeczy muszą być naprawione. Czasami po prostu potrzebują być kochane."

Przeżyta w dzieciństwie trauma może wywołać Zespół Stresu Pourazowego (PTSD). Choroba ta najczęściej rozwija się u osób, które przeżyły coś przerażającego, budzącego lęk, dlatego często stwierdza się ją u ofiar gwałtu, przemocy, porwania, klęski żywiołowej czy też u świadków...