Był Edelman, Religa, Szczeklik i jeszcze paru innych polskich lekarzy, o których dokonaniach wspaniale się czytało i słuchało. Człowiek jest młody, głupi, naiwny, kiedy wybiera zawód. Później przychodzi brutalne zderzenie z rzeczywistością. Bo wielkich czy genialnych jest mało, przeciętnych znacznie więcej, ale każdy zegnie kark przed tworem, który zwie się Systemem Opieki Zdrowotnej w Polsce. Więc zanim przeklniesz gigantyczną kolejkę na SORze, przychodząc tam z bólem kostki tydzień po urazie lub bólami brzucha trwającymi od 2 miesięcy, wyzwiesz lekarza pełniącego wtedy dyżur i złożysz doniesienie do prokuratury - przeczytaj tę książkę. Zanim wymusisz kolejne niepotrzebne skierowanie od lekarza POZ lub zaczniesz obmawiać niedouczonego konowała czy podważać zalecenia - przeczytaj tę książkę. Bo okaże się, że szpital w Leśnej Górze nie istnieje. Lekarze nie przechadzają się po korytarzach niczym po wybiegu, nie romansują w dyżurkach, nie mają za wiele czasu. A są momenty, że nie mają gdzie zbadać swojego pacjenta. Przyjmują, badają, zlecają, liczą, kalkulują, opatrują, pomagają, wypisują.

"Mali bogowie" zawierający jeszcze bardziej chodliwy podtytuł "o znieczulicy polskich lekarzy" (brzmi prawie jak gazeta w szpitalnym kiosku "O czym lekarze Ci nie powiedzą" - istnieje naprawdę!) nie pokazuje czarnej strony sytuacji. To jest twarz prawdziwa - bez maski, makijażu, patosu i wzniosłych idei. Krew, pot, łzy i harówka.

A co jest najlepsze - wszyscy rozmówcy mają rację. Młodsi i starsi, różnych specjalności. Lekarze dużych i małych ośrodków. Cynicy i zgorzkniali zawiedzeni idealiści. Nie bogowie - zwykli ludzie, którzy trochę więcej wiedzą o funkcjonowaniu organizmu, a pragną w życiu tych samych rzeczy, co ty.

"Nie ten ptak gniazdo kala, co je kala, lecz ten, co o kalaniu mówić nie pozwala" - pamiętne słowa padają w "Jeżycjadzie" Małgorzaty Musierowicz. W "Małych bogach" głos po raz pierwszy dostają Ci, którzy nigdy go nie mieli, których nikt wcześniej nie chciał wysłuchać. Pomaga zrozumieć dlaczego jest tak jak jest.

Wierzcie mi, wiem, co piszę. Jestem jedną z nich.

Był Edelman, Religa, Szczeklik i jeszcze paru innych polskich lekarzy, o których dokonaniach wspaniale się czytało i słuchało. Człowiek jest młody, głupi, naiwny, kiedy wybiera zawód. Później przychodzi brutalne zderzenie z rzeczywistością. Bo wielkich czy genialnych jest mało, przeciętnych znacznie więcej, ale każdy zegnie kark przed tworem, który zwie się Systemem Opieki...