Moje zauroczenie Carrollem nie mija. Zaczęło się od "Krainy Cichów" i z każdą kolejną przeczytaną książką było większe i mocniejsze. Ja uwielbiam świat Carrolla - jest fantastycznie dziwny i niezwykły, ze specyficznym klimatem, który kocham.

"Kolacja dla wrony" to inny Carroll - mniej fantastyczny, bardziej realistyczny ale nie mniej wspaniały.
Ta książka to zbiór opowiadań, krótkich form, historyjek, zasłyszanych anegdot czy zaobserwowanych sytuacji i zdarzeń napisanych przez życie. Nie brak również przemyśleń autora, jego spostrzeżeń oraz wspomnień i fragmentów biografii. Jedne dłuższe, inne króciutkie - ot, jak ulotna myśl, która powstała w głowie, by mignąć i ulecieć zastąpiona następną. A wszystko podane w sposób charakterystyczny dla autora - błyskotliwy, inteligentny, z poczuciem humoru. Jest bardzo różnorodnie - pięknie, wzruszająco, śmiesznie, wariacko a czasami głupio, wstydliwie lub smutno. Jak to w życiu.

"Kolację dla wrony" można przeczytać ciągiem (co może odbić się czkawką gdyż wszystko się wymiesza, pomiesza i poplącze) bądź zajrzeć do niej od czasu do czasu gdy ma się na to ochotę lub na poprawę humoru i przeczytać fragment albo dwa, uśmiechnąć się, wzruszyć lub prychnąć z niesmakiem "co to za farmazony"?
Mnie oczywiście książka bardzo się podobała ale ja jako zakochany i zauroczony fan autora jestem mocno nieobiektywna. Dlatego zachęcam do sięgnięcia po "Kolację dla wrony"- a nuż się spodoba? Polecam.

Moje zauroczenie Carrollem nie mija. Zaczęło się od "Krainy Cichów" i z każdą kolejną przeczytaną książką było większe i mocniejsze. Ja uwielbiam świat Carrolla - jest fantastycznie dziwny i niezwykły, ze specyficznym klimatem, który kocham.

"Kolacja dla wrony" to inny Carroll - mniej fantastyczny, bardziej realistyczny ale nie mniej wspaniały.
Ta książka to zbiór...