Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie nas rani. Nie da się tego uniknąć. Uczymy się z tymi ranami żyć albo zabijają nas one na długo przedtem, zanim w istocie umrzemy. Blizny małe, wielkie, szerokie i głębokie jak ocean - definiują nas. Stają się częścią naszej mapy życia.

Kiedy się na nowo zakochasz - usłyszałem od niej - nie dawaj tej osobie niczego, co otrzymałeś od poprzedniej ukochanej albo od nieznajomego, nawet jeśli to wielki poeta. Takie zachowanie oznacza brak szacunku dla nowego człowieka w twoim życiu. W nowym, ważnym związku powinniśmy stworzyć nowy język, coś, co należy jedynie do nas obojga.

Skoro nie jest nam dane kochać,niech przynajmniej nasza furia przypomina światu, że jeszcze żyjemy-walcząc,wywijając pięściami, widzialni i ordynarni, odpychając od siebie koc milczenia, który chce nam okryć głowę.

Jeżeli ci się w życiu poszczęści, to zakochasz się w kimś większym od siebie - ciekawszym, czulszym, zabawniejszym, inteligentniejszym, bardziej zawadiackim, twórczym i skłonnym do wybaczenia...
Jeśli poszczęści ci się na tyle, że taki człowiek zakocha się również w tobie, to jest całkiem możliwe, że nie tylko wzrośniesz, ale też dasz mu coś więcej, czego by w przeciwnym razie nie otrzymał.

Podstawowe prawdy o naszych partnerach nabierają wyrazistości tuż po skończonym akcie. gdy zaczyna się powolne opadanie na ziemię. Wśród rozpierzchających się obłoków pożądania znowu daje o sobie znać ciążenie realnego życia.

Podobnie jak dzieci tworzą sobie wyimaginowanych przyjaciół, by dotrzymywali im towarzystwa, również użytkownicy mediów społecznościowych wysyłają swoje wiadomości do idealnych (ale wyimaginowanych) dorosłych, którzy mają istnieć – i ich słuchać.

Z mojego doświadczenia wynika, że istnieją dwa rodzaje dupków: Klasycznie szkolony wszawy gówniarz, mający pretensje do całego świata, z nastawieniem typu: jak-się-cieszę-że-mogę-
Drugi typ obejmuje rzadziej występujących, ale dużo groźniejszych, bo naturalnie utalentowanych dupków, którzy nie potrzebują szkolenia, aby zatruwać życie od chwili narodzin. Wyskoczyli ze swoich matek jako ludzkie koszmarki i cały czas cyzelowali swój talent.

Pytanie jest proste, ale zasadnicze: co dodałeś do tego świata?

Kiedy tak siedzę i gapię się na swoją pęczniejącą walizkę, przypominam sobie jeszcze raz o celu, do którego warto, abyśmy wszyscy dążyli: wiedz czego ci potrzeba, i niczego innego nie zabieraj ze sobą w podróż po dniu ani w nieznane.

ą restauracje, które oferują trzy- lub czterodaniowy posiłek w stałej cenie. Nieuchronnie takie menu zawiera coś, czego nie lubię, na co nie mam ochoty. Podobnie rzecz się ma z niektórymi ludźmi: wolałbyś mieć możliwość wyboru, zamiast brać cały zestaw. Czy mogę prosić o twoje poczucie humoru i ciekawe uwagi o życiu, a zrezygnować z twojej huśtawki nastrojów i nieuczciwości?

Ciągle mówił o swoim błędzie i o tym jak mu przykro z tego powodu. Dłuższą chwilę milczała, a potem powiedziała: To był dobry błąd, bo poważny. Czegoś takiego nie da się odkręcić. Jeśli już masz coś spaprać, lepiej niech to będzie coś grubego, żebyś długo żałował i pamiętał. Małe żale są nic niewarte ‎- drażnią jak ukąszenie moskita. Już lepiej popełniać kolosalne błędy, które zostawią trwałe blizny, bo wtedy masz szansę się na nich nauczyć. Drobne pomyłki tylko wkurzą cię i tyle; zapominasz o nich po pięciu minutach.

Jeśli kiedykolwiek pisarz powie wam, że jego dzieło nie jest ani trochę autobiograficzne, to prawdopodobnie kłamie.