Pan Lodowego Ogrodu został wydany w 2005 roku. W 2012 doczekał się nowego pięknego wydania. Mniej więcej w połowie tego czasu koleżanka, zając moje umiłowanie do fantastyki, napisała krótkie: przeczytaj. Dzisiaj wreszcie mogę napisać kilka słów o powieści Jarosława Grzędowicza. Powieści zbierającej pozytywne opinie i serii oczekującej swojej kontynuacji.
Pan Lodowego Ogrodu to nie czysta fantastyka. Rzeczywistość wkrada się tutaj delikatnie, choć w miejscu do którego trafia główny bohater - Vuko Drakkainen, cywilizowanego świata nie zna. Midgaard w ogóle znajduje się w złym okresie. Rozpoczęła się wojna bogów, pochłaniająca coraz więcej ofiar, wprowadzająca atmosferę strachu i niepewności. Vuko nie może jednak mieszać się w sprawy obcej krainy. Jego misja polega na odnalezieniu wysłanej u wcześniej ekipy badawczej.
Wysyłani na Midgaar ludzie posiadają nadzwyczajne umiejętności. Dzięki zdobyczom nauki łatwo przyswajają informacje, kontrolują swoje emocje oraz są niewiarygodnie szybcy i silni. Zdecydowanie prześcigają przeciętnego człowieka, widząc i czując znacznie więcej. Wszystko to sprawia, że w Midgaardzie postrzegani są jako Czyniący, a więc osoby obdarzone nadnaturalnymi zdolnościami, otoczone zarówno szacunkiem jak i strachem. Vuko nie ma szans na to, że jego umiejętności pozostaną niezauważone. Od samego początku nękają go problemy, z którymi radzić musi sobie siłą. Szybko też podpada lokalnej (pozwolę sobie na takie określenie) sekcie Węży. Drakkainen upatruje w niej jednak możliwość pozyskania informacji o poszukiwanej ekipie, wchodząc tym samym w sam środek chaosu.
Podróżując przez Midgaard, spotyka nowych ludzi i fantastyczne stworzenia. Jednym z nich jest koń, bądź coś do niego bardzo podobne. Drugim jest kruk, który właściwie sam przyczepia się do Vuko. Na jago drodze pojawiają się też postacie, z którymi zwiąże się na dłużej. A przygody przed Drakkainem wyrastają bardzo obficie.
Równolegle do losów Vuko, Grzędowicz przedstawia historię Władcy Tygrysiego Tronu. Obejmuje ona zarówno edukację oraz życie prywatne młodego władcy jak i sprawy polityczne dotyczące królestwa. Ta dramatyczna historia pełna zła, mordów i krwi, pozostawia czytelnika w momencie ucieczki ostatniego Władcy Tygrysiego Tronu ze swojej ojczyzny. Pozwala też na snucie pewnych domysłów związanych z samym Vuko.
Jarosław Grzędowicz niewątpliwie włożył w swoje dzieło sporo pracy. Obie historie są dopracowane w najmniejszych szczegółach, obfitują w niespodziewane zwroty akcji i zaskakujące rozwiązania. Pan Lodowego Ogrodu to także barwne postacie oraz świetnie zakreślona rzeczywistość. Brak też wyraźnych potknięć językowych czy stylistycznych, a dodatkowo całość obdarzona jest lekkością i nutą dobrego humoru.
Wszystko przedstawia się więc bardzo interesująco. Dla mnie jednak czegoś tutaj brak. Jakiejś iskry. Może wpłynęły na to moje wielkie oczekiwania i może moje odczucia zmienią się wraz z kolejnymi tomami. Prawda jest niestety taka, że trochę mnie ta książka męczyła. Oczywiście uważam ją za dzieło bardzo dobre, ale oczekiwałam większej frajdy z czytania. Mam nadzieję, że drugi tom pochłonie mnie całkowicie i pozwoli zapomnieć o wcześniejszych odczuciach.

Pan Lodowego Ogrodu został wydany w 2005 roku. W 2012 doczekał się nowego pięknego wydania. Mniej więcej w połowie tego czasu koleżanka, zając moje umiłowanie do fantastyki, napisała krótkie: przeczytaj. Dzisiaj wreszcie mogę napisać kilka słów o powieści Jarosława Grzędowicza. Powieści zbierającej pozytywne opinie i serii oczekującej swojej kontynuacji.
Pan Lodowego Ogrodu...