Lola trafia na oddział psychiatryczny dla młodzieży po nieudanej próbie samobójczej, jednak... naprawdę próbowała odebrać sobie życie, czy to tylko jeden z wielu "dowcipów" jej prześladowców? Mimo zamknięcia, zakazów i nakazów, czuje się tam bezpiecznie. Otoczona przez rówieśników o różnorodnych problemach poniekąd odnajduje swoje miejsce w tej małej społeczności. Ma jednak świadomość, że z chwilą wypisania ze szpitala jej tropem ponownie ruszy Norbert, pałający do niej dziwnym uczuciem chłopak, który tak długo uprzykrzał jej życie. Boi się go; boi się jego zimnych, pustych oczu, jego głosu, dotyku i tego, że nikt nie wierzy, iż chce jej zrobić krzywdę... a że do tego dojdzie, Lola ma pewność.

Choć imię głównej bohaterki brzmi zupełnie inaczej, dziewczyna od długiego czasu kryje się za tym przezwiskiem. Lola to jej mur, tarcza obronna i maska, którą zakłada każdego dnia. Bo przecież Loli nikt nie może zranić, prawda? Prawda... ?

"Jesteś twarda. Jesteś cholerną suką, która nie boi się niczego.
Ale czy nikogo?"

Do przeczytania tej książki skusiły mnie Wasze pozytywne recenzje, ale i sama zapowiedź historii, osadzona w dość nietuzinkowym miejscu, jakim jest młodzieżowy szpital psychiatryczny. A i co istotne, sama postać Loli bardzo mnie intrygowała; pragnęłam odkryć, w jakim stopniu odosobnienie jest jej wyborem życiowym, a na ile to ochrona własnego serca przed skrzywdzeniem.
Lola to opowieść o samotności widzianej oczami młodej, prześladowanej przez rówieśników dziewczyny. Opowieść o tym, że nawet w największym tłumie człowiek może czuć się odrzucony, samotny. Główna bohaterka odnalazła swój własny sposób na rany dnia codziennego- stworzyła swoje alter ego, Lolę właśnie, z dnia na dzień pieczołowicie budując wokół siebie mur nie do przebycia. Dziewczyna jest buntowniczką, jej słowa ociekają sarkazmem i bynajmniej nie zachęcają do nawiązywania z nią jakichkolwiek więzi. W środku jednak to wciąż dziewczyna potrzebująca ciepła drugiej osoby, mająca poczucie bycia gorszą niż jej "idealna" siostra. Co ciekawe, szpital ma ogromny wpływ na zmiany zachodzące w Loli. Bohaterka nawiązuje przyjaźń z Czarną, cierpiącą na bulimię oraz jej chłopakiem Maćkiem, który trafił do ośrodka przez nieradzenie sobie z napadami agresji. Akceptacja rówieśników ma zbawienny wpływ na osąd dotyczący własnej osoby, jak i zmianę w zachowaniu. Mur wokół Loli powoli się rozpada.

"Ludzie krążą tylko wokół, myśląc, jak cię wykorzystać, osłabić, jak zabawić się tobą. Oswajają cię, a potem odrzucają jak zepsutą zabawkę, doprowadzając twoją psychikę do ruiny. A ty, niczego się nie ucząc, raz po raz pakujesz się w ten sam schemat, wciąż licząc na happy end."

Bardzo, bardzo emocjonalna książka. Jak już wspominałam, lektura dotyczy przede wszystkim samotności, prób odnalezienia własnego miejsca w świecie i odpowiedzi na pytanie, kim się jest. Co o tym świadczy? Stan konta, ilość znajomych na fejsie?

Problemy dnia codziennego, walka ze swoimi demonami- to tak naprawdę nie tylko codzienność ludzi przebywających w szpitalach psychiatrycznych, lecz również nasza. Lola tym bardziej uderzyła we mnie z całą mocą. Jak się okazuje, nierzadko my sami jesteśmy dla siebie największymi wrogami, a droga do uleczenia duszy jest długa, pełna przeszkód. Ale gdy już osiągniemy kres, możemy nazwać się ludźmi szczęśliwymi. Może więc warto?

Lola trafia na oddział psychiatryczny dla młodzieży po nieudanej próbie samobójczej, jednak... naprawdę próbowała odebrać sobie życie, czy to tylko jeden z wielu "dowcipów" jej prześladowców? Mimo zamknięcia, zakazów i nakazów, czuje się tam bezpiecznie. Otoczona przez rówieśników o różnorodnych problemach poniekąd odnajduje swoje miejsce w tej małej społeczności. Ma jednak...