Nie mogę wykrzesać z siebie sympatii dla głównej bohaterki, Valérie. Jest inteligenta, otwarta na drugiego człowieka, odważna, empatyczna i … nieodpowiedzialna. Naprawdę jestem w stanie zrozumieć, że rozczarowana małżeństwem z Włochem nie chciała w nim tkwić za wszelką cenę. Naprawdę rozumiem, że będąc mamą trójki dzieci też ma prawo do swojego życia i do szczęścia. Naprawdę rozumiem, że chciałaby ułożyć sobie jeszcze życie z innym mężczyzną. Tylko dlaczego nie może to być wolny mężczyzna? Mężczyzna bez żadnych zobowiązań i mężczyzna mieszkający także co najmniej we Francji?

Valérie nie jest obca wielokulturowość. Sama urodziła się i wychowywała w Australii. Często bywała we Francji, w której mieszka rodzina jej matki, a do której ostatecznie się wyprowadziła. Studiowała w Anglii. Wyszła za mąż za Włocha i kilka ładnych lat spędziła w jego rodzinnej miejscowości. Zakochana w Polaku z olbrzymią determinacją uczyła się języka polskiego, a gdy jej polski kochanek został odcięty od świata przez wprowadzony w Polsce stan wojenny, Valérie rzuciła się w wir organizowania pomocy humanitarnej dla Polaków i wraz z konwojem wyruszyła do Polski.

Bardzo mnie to uderzyło, że dla kochanka, którego tak właściwie dobrze nie znała, który był mężem innej kobiety postanowiła pojechać do Polski w czasie stanu wojennego. A swoje dzieci tymczasem wywiozła do swojej babki. Tak, zapewniła im należytą opiekę, ale czy choć przez chwilę zastanowiła się, że z tej Polski może już nie wrócić, że w owym czasie podróż do Polski była podróżą podwyższonego ryzyka? Czy było warto?

W Polsce Valérie przekonała się, że Andrzej nigdy nie porzuci swojej żony. Choćby nie wiadomo jak wielka namiętność łączyła ją i Andrzeja ich związek będzie opierał się wyłącznie na niej. Czy taki związek ma szansę na przetrwanie? Czy warto w niego inwestować?

Zagubieni w Paryżu to książka wielowątkowa. Autorka sygnalizuje wiele problemów, a niektóre z nich są aktualne i dziś. Celowo użyłam słowa sygnalizuje. Pojawia się kilka ważnych tematów, ale autorka o nich jedynie wspomina. Żaden z wątków nie został należycie rozwinięty i doprowadzony do końca. Historie wszystkich bohaterów, a jest ich wielu, zostają nagle przerwane. Czuję wielki niedosyt i trochę zawód. Przez całą powieść trwałam w oczekiwaniu. Jak się okazało na oczekiwaniu się skończyło.

Chciałabym zwrócić jeszcze uwagę na pozostałych bohaterów. Pojawiają się i Polacy mieszkający w Paryżu i ich rodziny, które zostały w kraju, i barwna rodzina Valérie, i wodzący wszystkich za nos Antonio, i temperamentni Hiszpanie, i emigranci z Afryki Północnej zamieszkujący przedmieścia Paryża i ona, Janka. Janka, to najbardziej ekscentryczna postać, pojawiająca się na kartach tej powieści. Nie do końca potrafię ją rozgryźć. Raz mnie śmieszy, a raz irytuje. Bez wątpienia to ona jest gwiazdą Zagubionych w Paryżu.

Książka nie jest zła, ale ja chyba byłam nastawiona na coś trochę innego.

https://monikaolgaczyta.blogspot.com/

Nie mogę wykrzesać z siebie sympatii dla głównej bohaterki, Valérie. Jest inteligenta, otwarta na drugiego człowieka, odważna, empatyczna i … nieodpowiedzialna. Naprawdę jestem w stanie zrozumieć, że rozczarowana małżeństwem z Włochem nie chciała w nim tkwić za wszelką cenę. Naprawdę rozumiem, że będąc mamą trójki dzieci też ma prawo do swojego życia i do szczęścia....