"Oto ja. Władca Tygrysiego Tronu, Płomienisty Sztandar, Pan Światła i Pierwszy Jeździec, Trzymający lejce, wędrujący obok wozu z łysą pokaleczona głową, pryszczaty z Kysaldym, adept Podziemnej Matki. Cofnięty umysłowo niemowa. To ja."

Po bardzo pozytywnym odbiorze pierwszego tomu bez obaw ale za to z sporymi oczekiwaniami sięgnęłam po tom drugi i nie wiem co się stało, ale pierwsze dwa rozdziały czytało mi się jak przez mgłę, trzeci już lepiej, ale nadal to nie było to samo co tom pierwszy. Z czwartym rozdziałem przerzuciłam się na audiobook (pierwszy raz w życiu) - stwierdziłam, że może gdyby to ktoś opowiadał mi tę książkę to spotka się to z lepszym odbiorem z mojej strony. Przeczytałam po drodze jeszcze tylko rozdział bodajże ósmy, a resztę przesłuchałam i w sumie mimo iż audiobook pomógł mi ogarnąć troszkę lepiej fabułę, to jednak samodzielne czytanie dodaje troszkę więcej pola manewru w przypadku interpretacji i odbioru dialogów. Lektor mimo iż czyta bardzo wyraźnie i przystępnie, to jednak byłoby lepiej, gdyby do każdego bohatera był przypisany inny głos, a przynajmniej rolę żeńską by przejęła jednak kobieta, no ale coś za coś.
A teraz odnośnie treści - to mimo wszystko dla mnie ten tom jest gorszy. Akcja jest strasznie rozwleczona, Filar zrobił się ciapowaty, chociaż pokazał też troszkę pazur podczas walki, ale z drugiej strony chłopak ma dopiero 16 lat, więc wymagania powinny być adekwatne do wieku. Chyba gdzieś ta świadomość, ze chłopak jest następcą tronu i jego zachowanie kiedy faktycznie próbuje pokazać "kto tu rządzi" podnosi też oczekiwania w stosunku do jego osobowości. Tutaj strasznie często się rozkleja trochę też użala nad sobą. Mam nadzieję, że w przyszłości się ogarnie.
Z kolei losy Vuko Drakkainena choć są najbardziej interesujące bo jakby nie patrzeć jest to postać z współczesnej cywilizacji i jego poczucie humoru wyraźnie podnosi walory czytelnicze, to jednak on jako ten mocno stąpający po ziemi tutaj zbyt gładko przyjął całą magię, która teraz jest także jego częścią. Niby nadal stara się myśleć logicznie, ale nie ma innego wyjścia jeżeli chce posprzątać bałagan, który powstał na Midgaardzie. W ogóle to większość akcji która się odbywa z jego udziałem to jakby ciągły sen. W pewnym momencie miałam problem, żeby rozeznać, czy "to" nadal sen, czy już jego rzeczywistość, bo tutaj to nawet sen potrafi być rzeczywistością. Dużo bardziej podobało mi się kiedy większość rozpoczynała się i kończyła na ostrzu miecza, na czymś namacalnym. Za dużo jak dla mnie magii i zdecydowanie wolałabym, żeby Vuko pozostał taka postacią jaka był w tomie pierwszym. Nowa postać Cyfrala też mnie nie zachwyciła, a wręcz zniechęciła - pomimo momentami całkiem zabawnych dialogów między nią a Vuko. Zwłaszcza, ze Cyfral jest tworem ziemskim nie Midgaardu i w takiej formie w moim odczuciu powinna pozostać. Jeszcze jedna rzecz jaka mi się nie spodobała, to narracja Filara, a konkretnie jego czasami zbyt ziemskie spojrzenie na świat. Stosowanie porównań w stylu "nogi wypełnia płynny ołów" albo "to było jak ryk słonia". Skoro autor wprowadził już do midgaardzkich zwierząt inne nazwy, to stosowanie tych ziemskich niejako mija się z celem. Albo albo. Może się czepiam, ale dla mnie takie rzeczy troszeczkę zaburzały naturalny obraz i kontrast między Filarem a Vuko.
Akcja wolniejsza, mglista, a ostatni rozdział znowu najistotniejszy i najmniej rozwinięty. Dlaczego Panie Jarosławie? Szkoda. Liczę jednak na gwałtowniejszą, bardziej dynamiczna akcje w następnych tomach.

"Oto ja. Władca Tygrysiego Tronu, Płomienisty Sztandar, Pan Światła i Pierwszy Jeździec, Trzymający lejce, wędrujący obok wozu z łysą pokaleczona głową, pryszczaty z Kysaldym, adept Podziemnej Matki. Cofnięty umysłowo niemowa. To ja."

Po bardzo pozytywnym odbiorze pierwszego tomu bez obaw ale za to z sporymi oczekiwaniami sięgnęłam po tom drugi i nie wiem co się stało, ale...