Po pierwsze: nie nudzić. Wiadomo, że dobry pomysł wyjściowy jest jak lokomotywa, bez której żaden pociąg nie pojedzie. Jednak sama lokomotywa to jeszcze nie cały pociąg, tak jak dobry pomysł nie wystarczy za całą książkę. Nie mam pojęcia czy Autorka chciała rywalizować z Margeret Atwood i jej (niedoścignionymi!) „Opowieściami podręcznej“, czy zareagowała na akcję #metoo i szczerze mówiąc niewiele mnie to obchodzi. Koncept, ze kobiety przejmują władzę nad światem (czytaj: złymi mężczyznami) za pomocą tajemnej mocy zabijania przy pomocy samodzielnie wytwarzanego ładunku elektrycznego wydaje mi się tyleż atrakcyjny, co płaski intelektualnie. Zagaję teraz jak na wiecu feministycznym: "Uwaga! Czy my kobiety potrzebujemy aż śmiercionośnej broni, żeby wywalczyć sobie swoje prawa? Czy jesteśmy aż tak bezbronne i aż tak niemądre?". Drugie zagadnienie, stare jak świat: wiadomo kto ma przewagę ten rządzi. W książce Naomi Alderman rządzili mężczyźni, bo byli silniejsi fizycznie, teraz agresorami, za sprawą deus ex machina, stają się kobiety. Dlaczego? Bo Autorka tak chciała. Strasznie to wszystko uproszczone. I zupełnie mnie ta wizja nie przekonuje. Książka „Siła“ wydaje mi się zaprawdę dziwacznym tworem. Jedną z ostatnio powstających modnych antyutopii (jak np. islandzka „Wyspa“), ale z modnym zabarwieniem feministycznym, moim zdaniem niezbyt udaną. Do tego mnie zwyczajnie znudziła. Nie wszystko, co modne musi być strawne. Czasem jest po prostu irytujące.

Po pierwsze: nie nudzić. Wiadomo, że dobry pomysł wyjściowy jest jak lokomotywa, bez której żaden pociąg nie pojedzie. Jednak sama lokomotywa to jeszcze nie cały pociąg, tak jak dobry pomysł nie wystarczy za całą książkę. Nie mam pojęcia czy Autorka chciała rywalizować z Margeret Atwood i jej (niedoścignionymi!) „Opowieściami podręcznej“, czy zareagowała na akcję #metoo i...