Do sięgnięcia po tę pozycję zachęciła mnie okładka - postać kobiety z kwiatami zamiast głowy skojarzyła mi się z Rossy de Palmą, gwiazdą filmów wielkiego Almo, a ją uwielbiam, jego też. I co? Przyznam, że po przeczytaniu jeden po drugim kilku reportaży wzięcie się za fikcję początkowo było dla mnie dość rozczarowujące i męczące. Jedną trzecią powieści Palomasa powtarzałem sobie: rzucę to, nie dokończę, kiepskie to. A potem, bez wielkich oczekiwań wiekopomnej literatury, uznałem, że jako książka rozrywkowa O matko! ma dość dużo do zaproponowania, począwszy od lekkiego humoru, obrazu ciekawej hiszpańskiej rodziny z centralną figurą matki, otwartością w poruszaniu wątków LGBT, które nie są tu poboczne i traktowane są z dozą racjonalnego, ale i równościowego zrozumienia. Piękna jest to rodzina, z całą gamą traum i niespełnień, w której brakuje co prawda mężczyzn w sensie emocjonalnym, a relacje mają czasami wymiar patetyczno-złośliwy. Całość napisana nieco w stylu sztuki bien faite domyka się w niemal każdym calu i w swojej aforyczności ociera sie prawie o prawdy życiowe rodem z Coelho, lecz mimo wszystko niesięgające tego poziomu. O matko! to dobra rozrywka na lato, dająca trochę do myślenia także na temat tego, czy taka książka mogłaby powstać o polskich rodzinach. Podejrzewam, że do nas pasowałyby bardziej w pomrocznych barwach piekiełka i groteski, w dodatku z wojną bardziej na noże niż słowa w tle.

Do sięgnięcia po tę pozycję zachęciła mnie okładka - postać kobiety z kwiatami zamiast głowy skojarzyła mi się z Rossy de Palmą, gwiazdą filmów wielkiego Almo, a ją uwielbiam, jego też. I co? Przyznam, że po przeczytaniu jeden po drugim kilku reportaży wzięcie się za fikcję początkowo było dla mnie dość rozczarowujące i męczące. Jedną trzecią powieści Palomasa powtarzałem...