Mam bardzo mieszane uczucia wobec tej książki.

Z jednej strony - ciekawa fabuła, dobre pióro autora.

Z drugiej strony - ciężkie do przebrnięcia wiersze i opowieści głównej bohaterki, dużo łatwiej czyta się części opowiedziane przez narratora.

Mimo to - polecam.

Mam bardzo mieszane uczucia wobec tej książki.

Z jednej strony - ciekawa fabuła, dobre pióro autora.

Z drugiej strony - ciężkie do przebrnięcia wiersze i opowieści głównej bohaterki, dużo łatwiej czyta się części opowiedziane przez narratora.

Mimo to - polecam.

Po książkę sięgnąłem, gdyż zaintrygowała mnie jej fabuła. Niestety, ale czytało mi się to ciężko (choć używany język nie jest specjalnie trudny). Głównie chodzi tu o rozdziały opisywane z pozycji głównej bohaterki (narratora),reszta była dużo bardziej strawna w odbiorze.
Sama historia ciekawa i poniekąd wciągająca, tyle, że z jakiegoś powodu nie płynąłem przez nią, tak jak to lubię w książkach. Momentami ciężkie też wydaje się żydowskie tło i używane nazewnictwo, które dla kogoś obcego może nie być w pełni i dobrze zrozumiałe.
Podsumowując: książkę można przeczytać, bo jest niezła. Z drugiej strony jej pominięcie nie sprawi, że coś stracimy. Mnie nawet tą krótką notkę na temat powieści pisało się równie ciężko jak i ją (książkę) czytało.

Po książkę sięgnąłem, gdyż zaintrygowała mnie jej fabuła. Niestety, ale czytało mi się to ciężko (choć używany język nie jest specjalnie trudny). Głównie chodzi tu o rozdziały opisywane z pozycji głównej bohaterki (narratora),reszta była dużo bardziej strawna w odbiorze.
Sama historia ciekawa i poniekąd wciągająca, tyle, że z jakiegoś powodu nie płynąłem przez nią,...

Długimi fragmentami czytając "Dwie niedźwiedzice" zastanawiałem się czy nie jest to książka wybitna, która pięknym językiem, w sposób interesujący opowiada o czymś ważnym. Ma klimat i surowość Cormaca Mccarthy'ego, ma kryminalne napięcie i zagadki na których wyjaśnienie czekamy w niecierpliwym napięciu i ma pole na interpretacje i dowolne oceny postaw postaci.
Niestety było kilka fragmentów (pewnie z 50 stron spośród ponad 370),które obniżyły moją ocenę całościową powieści. Stąd tylko 8 gwiazdek na 10. W każdym razie zdecydowanie polecam bo śmiem twierdzić że niewiele jest współcześnie lepszej literatury.

Długimi fragmentami czytając "Dwie niedźwiedzice" zastanawiałem się czy nie jest to książka wybitna, która pięknym językiem, w sposób interesujący opowiada o czymś ważnym. Ma klimat i surowość Cormaca Mccarthy'ego, ma kryminalne napięcie i zagadki na których wyjaśnienie czekamy w niecierpliwym napięciu i ma pole na interpretacje i dowolne oceny postaw postaci.
Niestety...

Wielka szkoda, że tak mało było w książce babci Rut, wątek ten bardzo mi się podobał i chciałabym bliżej poznać tę bohaterkę.

Wielka szkoda, że tak mało było w książce babci Rut, wątek ten bardzo mi się podobał i chciałabym bliżej poznać tę bohaterkę.

"Dwa morderstwa. Jedno z zemsty, drugie, żeby ukarać żyjących. Trzy pokolenia. Jedna rodzina. Miłość, zdrada i odwet".

Zaintrygowana powyższym opisem sięgnęłam po powieść izraelskiego pisarza Meir Shaleva. Początkowo nasunęło mi się pytanie, czy „Dwie niedźwiedzice” są kryminałem? Nie. Jest to wyjątkowo skonstruowana literatura piękna, która w trakcie czytania cudownie rozkwita. Budowa fabuły nie pozwala, a raczej nie zachęca, do czytania jej z doskoku, po kilka stron. W takim przypadku czytelnik nie będzie mógł w pełni przeżywać losów głównych bohaterów.


„Ruta Tawori, nauczycielka Biblii Hebrajskiej w liceum i niezależna myślicielka z niewielkiego rolniczego moszawu” snuje opowieść o przeszłości, wyciągając z szuflad swojej pamięci dzieje członków najbliższej rodziny. Odpowiada na pytania doktor Canetti, historyczki badającej dzieje jiszuwu.

"(…) przybyliśmy do kraju Izraela, osuszyliśmy bagna walczyliśmy, uprawialiśmy, ustanawialiśmy, budowaliśmy, by w końcu Żydzi usiedli, każdy pod swoją winoroślą czy figowcem, i jedli pekany".

Ruta wraca myślami do roku 1930, kiedy to dwóch mężczyzn popełniło samobójstwo, a jeden został zamordowany. Wspomina swojego dziadka, męża, syna, których życie zdefiniowały traumatyczne wydarzenia, nieokiełznane emocje i tragedie. Pokazuje, że zemsta może być niszczycielską lawiną, a strata ciężarem, które nie opuści barków człowieka.


Powieść Meira Shaleva można smakować, niespiesznie odkrywać, kierując wzrok do środka, a nie na zewnątrz. Autor nie rzuca czytelnikowi oczywistych faktów, ale w sposób wyrafinowany prowadzi go przez zawiłości swojej historii. Jeśli tylko damy się skusić i poprowadzić wytyczonymi ścieżkami, to odkrywa przed nami wszystkie początkowo ukryte skarby.



Czas spędzony z „Dwiema niedźwiedzicami” skutkuje otrzymaniem prezentu w postaci pięknej historii opowiedzianej przez kobietę. Już na początku daje obietnicę i poczucie uczestniczenia w literackiej szaradzie, ale to od czytelnika zależy, czy odkryje w niej wszystkie niuanse i smaczki.


„Dwie niedźwiedzice” podarowały mi osobliwą literacką przygodę, naznaczoną wieloma pięknymi słowami i prawdami, z którymi ciężko się nie zgodzić. Jedna z nich odpowiada na pytanie jak definiujemy siebie.

"Zwłaszcza poprzez rodzinę i pracę, a nie upodobania, pragnienia, rozczarowania, wewnętrzne wartości".

To powieść, która nie znika po wybrzmieniu ostatniego zdania, ale rezonuje przez dłuższy czas. Myślę, że warto dać się uwieźć tej historii, bo niezwykle rozlewa się w świadomości czytelnika.

www.naczytniku.com

"Dwa morderstwa. Jedno z zemsty, drugie, żeby ukarać żyjących. Trzy pokolenia. Jedna rodzina. Miłość, zdrada i odwet".

Zaintrygowana powyższym opisem sięgnęłam po powieść izraelskiego pisarza Meir Shaleva. Początkowo nasunęło mi się pytanie, czy „Dwie niedźwiedzice” są kryminałem? Nie. Jest to wyjątkowo skonstruowana literatura piękna, która w trakcie czytania cudownie...

Dzieło pana Shaleva od początku wywarło na mnie wielkie pozytywne wrażenie. Chłonęłam tę książkę kartka za kartką nie mogąc się doczekać zakończenia. Już dawno żadna książka tak bardzo mnie nie poruszyła.
„Dwie niedźwiedzice” to opowieść rodzinna – przeplatają się w niej losy kilku spokrewnionych bądź skoligaconych ze sobą osób. Autor przedstawia te zależności w bajecznie napisanym kolażu - wzajemnych powiązań, wpływów, uczuć i odczuć, pragnień i rezygnacji, cierpień, wzlotów i upadków. Pan Shalev opisuje w swym dziele wiele przeżyć rodzinnych, ale, moim zdaniem, przede wszystkim przedstawia przekrój przez relacje w związku - kobiety i mężczyzny, żony i męża. I jest to napisane pięknie, choć rodzaje relacji są różne u różnych par, a te dotyczące poszczególnej pary także są zmienne, i nie zawsze dobre.
Cóż dodać, książka świetna. Celowo nie wnikałam w szczegóły zdarzeń, bo wielką frajdą jest samemu, po kolei, w sposób uporządkowany przez autora, odkrywać przedstawioną w książce opowieść. Losy bohaterów, same w sobie ciekawe i poruszające, autor łączy i przeplata tak, że dech zapiera. Widać tutaj kunszt autora – osobiście nie przepadam za niechronologicznie przedstawionymi zdarzeniami ale tutaj… chylę czoła. Nie wyobrażam sobie poznać tej historii przedstawionej w inny sposób.
Tak więc, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko polecieć gorąco. Polecam gorąco 😊

Dzieło pana Shaleva od początku wywarło na mnie wielkie pozytywne wrażenie. Chłonęłam tę książkę kartka za kartką nie mogąc się doczekać zakończenia. Już dawno żadna książka tak bardzo mnie nie poruszyła.
„Dwie niedźwiedzice” to opowieść rodzinna – przeplatają się w niej losy kilku spokrewnionych bądź skoligaconych ze sobą osób. Autor przedstawia te zależności w bajecznie...

Z Dwoma niedźwiedzicami jest trochę tak, jak z puzzlami. Oderwane kawałki szerokiej panoramy, powywracane, wymieszane, chaotyczne, które z każdą chwilą, niczym trybiki, zaczynają wskakiwać na swoje miejsce, tworząc tym samym pewną spójną, zaskakującą i zachwycającą całość. Meir Shalev pociął bowiem snutą przez siebie opowieść na fabularne odpryski, wycinki rzeczywistości, które początkowo nijak nie chcą dać konkretnej odpowiedzi, tego szerszego poglądu na poruszany temat, na który z zapartym tchem, niemal od samego początku się czeka.

Bo sprawa nie jest przecież wcale tak oczywista, jakby się mogło początkowo wydawać. Trzy samobójstwa rolników, w którym to jedno jest zabójstwem z zimną krwią, (o czym mało kto wie),to początek, od którego zaczyna się ta przygnębiająca, momentami zatrważająca, a niejednokroć sensualna, trzypokoleniowa historia małego rolniczego moszawu, w której sercu postawiona zostaje Ruta Tawori, nauczycielka Biblii Hebrajskiej w tamtejszym liceum.

Fakt ten nie jest bez znaczenia. Choć autorem powieści jest mężczyzna, narracja prowadzona jest z punktu widzenia kobiety. Jej lęki i radości, sposób postrzegania świata (w tym chociażby sposób patrzenia na przyrodę i opisywania łona natury),więzów rodzinnych, a przede wszystkim emocje związane z macierzyństwem odwzorowane zostały perfekcyjnie: matriarchalnie, delikatnie, wrażliwie i pięknie. Nie brak tutaj przygnębiających nut, które przygrywają w tle. To odpryski kobiecej duszy, złamanej nieprzejednanym zrządzeniem losu, pełen udręk, rozterek, wyrzutów.

To kobiece ogniwo widoczne jest ponadto w sposobie opisywania intymnych chwil spędzonych w ramionach mężczyzny. Choć brak tutaj typowo erotycznych scen, sam sposób prowadzenia rozmów między kobietą, a mężczyzną odwzorowany został w sposób zmysłowy. Nie brak tutaj kameralności i iskrzącej, magnetyzującej atmosfery. Ta jednak nie króluje, złamana została scenami, które mrożą krew w żyłach. Ta strona fabuły jest mroczna, gęsta duszna, nie daje ukojenia, zatrważa. Czuć tutaj typowo męskiego ducha.

Za sprawą początkowo niejasnej fabuły oraz wymagającego stylu, Meir Shalev stworzył powieść niełatwą w odbiorze, która jednak, w bliżej nieokreślony sposób, paradoksalnie, hipnotyzuje. Dzieje się tak za sprawą zarówno niedopowiedzeń na poziomie fabularnym, emocjonalnego kłębowiska myśli, które z nich wynikają, a także za sprawą wielowymiarowości Dwóch niedźwiedzic. Jest to książka traktująca o pamięci, której nie zaciera ząb czasu, o płomiennej, a zarazem zakazanej miłości, o zdradzie i odkupieniu win, o wymierzaniu sprawiedliwości i pokucie, o rozdartym sercu matki i nieukojonej tęsknocie…

Warto się w nią wgryźć, trud ten odda z nawiązką, gdyż im dalej od lektury, tym generuje ona więcej emocji. To powieść z serii tych, którym nie szkodzi upływ czasu. Jest zgoła przeciwnie, z każdym dniem po lekturze, ta dojrzewa głęboko w sercu, ukazuje kolejny swój wymiar, ważny aspekt, który umknął podczas czasu spędzonego w jej towarzystwie…

Z Dwoma niedźwiedzicami jest trochę tak, jak z puzzlami. Oderwane kawałki szerokiej panoramy, powywracane, wymieszane, chaotyczne, które z każdą chwilą, niczym trybiki, zaczynają wskakiwać na swoje miejsce, tworząc tym samym pewną spójną, zaskakującą i zachwycającą całość. Meir Shalev pociął bowiem snutą przez siebie opowieść na fabularne odpryski, wycinki rzeczywistości,...

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem i zapewne nie ostatnie. Ciekawy styl, ciekawa fabuła.

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem i zapewne nie ostatnie. Ciekawy styl, ciekawa fabuła.

Fabuła, bohaterowie i emocje - wszystko tu jest wyjątkowe, doskonale przedstawione. U Shaleviego nie znajdziemy nudnego bohatera, tu nie ma bzdur i infantylności. Każda jego książka to podróż w głąb człowieka.
"Dwie niedźwiedzice" to historia zemsty, śmierci i pokuty. Ale napisana bez grama przesady, tak prawdziwie, że gdy następuje finał łzy same cisną się do oczu. Warunek jest jeden - musimy czytać uważnie i być cierpliwi. Książka naprawdę wysokich lotów. Inteligentna, z polotem i pasją. Uczta dla każdego bibliofila.

Fabuła, bohaterowie i emocje - wszystko tu jest wyjątkowe, doskonale przedstawione. U Shaleviego nie znajdziemy nudnego bohatera, tu nie ma bzdur i infantylności. Każda jego książka to podróż w głąb człowieka.
"Dwie niedźwiedzice" to historia zemsty, śmierci i pokuty. Ale napisana bez grama przesady, tak prawdziwie, że gdy następuje finał łzy same cisną się do oczu. Warunek...

K

K