Po "Zapisane w wodzie" sięgnęłam tylko i wyłącznie dlatego, że poprzednia książka Pauli Hawkins była całkiem ciekawa i podobał mi się styl autorki. Uznawszy, że tamta powieść była dopiero debiutem - a debiutom można wybaczyć wiele - miałam dosyć wysokie oczekiwania.
Na samym początku książka mnie niesamowicie znudziła, a jednocześnie, ku mojemu zdziwieniu, nie mogłam się połapać przy zmianie narracji. Kto jest czyim potomkiem, kto z kim kręci... muszę przyznać, że rzucanie czytelnikowi na sam początek tak wielu postaci jest po prostu ryzykowne. Daje to oczywiście ogromne pole manewru, ale na początku nie było to wykorzystane. Nie ma różnicy czy pierwszy rozdział poprowadzi Jules czy Lena, bo ich punktu widzenia nie był aż tak różne. No tak, humorzasta nastolatka zawsze będzie miała punkt widzenia, ale i tak wszyscy wiemy, że ciotka ją denerwuje, nie musi nam tego mówić wprost, prawda?
Intryga została bardzo przyjemnie pokazana. Nie było dramatycznych zwrotów akcji - co nie znaczy wcale, że brak tej książce dynamiki... jest jej po prostu niewiele i nie bywa taka znacząca. Mimo tego styl autorki wciąż jest na tyle niewymagający i "gładki", by prędko przejść przez całą fabułę.
Muszę jednak przyznać, że niektóre aspekty historii są do bólu przewidywalne. "Ta postać ma coś na sumieniu" nasuwa się bardzo szybko. Trochę nawet za szybko, jeśli mam być szczera. Łatwo było wyeliminować podejrzanych i nie było niespodzianek.
Mimo wszystko uważam książkę za udaną, a przede wszystkim przyjemną do przeczytania.

Po "Zapisane w wodzie" sięgnęłam tylko i wyłącznie dlatego, że poprzednia książka Pauli Hawkins była całkiem ciekawa i podobał mi się styl autorki. Uznawszy, że tamta powieść była dopiero debiutem - a debiutom można wybaczyć wiele - miałam dosyć wysokie oczekiwania.
Na samym początku książka mnie niesamowicie znudziła, a jednocześnie, ku mojemu zdziwieniu, nie mogłam się...