"Przebudzenie" pozostawiło pewien niedosyt. Nie mam pojęcia czego mi do szczęścia zabrakło, ale nie czuję się w pełni usatysfakcjonowana (panie King, przez pana musiałam użyć bardzo trudnego słowa w tej opinii, wstydź się pan!).

Początek, czyli ta część bardziej obyczajowa, z dzieciństwem Jamie'go Mortona i życiem pastora Jacobsa w okresie sprzed Strasznego Kazania, podobała mi się bardzo. Zawiązanie całej akcji, przedstawienie naszych bohaterów, problemy dorastania i pierwsze gitarowe chwyty. Urocze.

Pierwsze łup! jakim uraczył nas King skojarzyło mi się z "Cmętarzem zwieżąt", i nie jest to jakaś straszliwa wada, bardziej stwierdzenie faktu, bo użycie tego pomysłu specjalnie mi nie przeszkadza.

Dalsza część opowieści, szczególnie ta przesiąknięta rockandrollem, również czyta się przyjemnie. Jamie wyrósł na niegrzecznego chłopca, który oprócz brzdąkania na gitarze lubi małe heroinowe Conieco. Przyzwoici gitarzyści rytmiczni zawsze mieli wzięcie, więc jakoś to szło. Pewnego dnia na swojej drodze spotka jednak swojego starego kumpla, pastora, a rozwinięcie tej znajomości poznajcie sobie sami.

Zakończenie - nie jest jakoś specjalnie przerażające, ale trochę może pesymistyczne? Dobre, nawet bardzo dobre. Więc w czym problem? Nie wiem. Pojęcia nie mam, ale książka na więcej niż 7/10 u mnie nie zasłużyła. Ale właściwie 7/10 to nie jest zła ocena, nie?

"Przebudzenie" pozostawiło pewien niedosyt. Nie mam pojęcia czego mi do szczęścia zabrakło, ale nie czuję się w pełni usatysfakcjonowana (panie King, przez pana musiałam użyć bardzo trudnego słowa w tej opinii, wstydź się pan!).

Początek, czyli ta część bardziej obyczajowa, z dzieciństwem Jamie'go Mortona i życiem pastora Jacobsa w okresie sprzed Strasznego Kazania,...