Tą opowieścią zawładnął piasek. To on wdziera się do każdego jej elementu, skutecznie wypełnia każdy rozdział. Pod jego wpływem wszystko co żyje w tej książce niemiłosiernie się poci, oblepiając brudnym pyłem całe ciało. Poza tym, piasek jednocześnie jest strażnikiem wszystkiego co żyje na tych stu kilkudziesięciu stronach wspaniałej lektury. Bez jego zgody nikt nie może opuścić sceny, każdy aktor musi grać swoją rolę do końca. Prawdopodobnie jednak koniec tego dramatu nie nastąpi nigdy. Bo czyż możliwe jest aby ten zlepek ziaren kwarcu mogł się poddać? Nie, piasek pozostanie władcą powieści na zawsze...

Słusznie Abe Kobo jest nazywany japońskim Franzem Kafką. Dzięki temu porównaniu przypadkiem zauważonym w opisie "Kobiety z wydm", zdecydowałem się na przeczytanie dzieła, którego z pewnością sam wymieniony wyżej mistrz europejskiego absurdu by się nie powstydził. Abe opowiada historię nauczyciela, pasjonata entomologii, który w porywie swojej owadziej pasji trafia w rejon nadmorskich wydm. Tam nie przeczuwając niebezpieczeństwa, staje się zakładnikiem mieszkańców wioski których głównym zadaniem jest walka z zasypującym ich miejscowość piaskiem. Zamieszkuje z kobietą z którą razem muszą dbać o ciągłe udrażnianie ich wspólnej pułapki.

"Kobieta z wydm" jest próbą określenia trudnych relacji pomiędzy mężczyzną a kobietą. Łączy ich wspólny cel, przeżycie w sytuacji bez wyjścia. W tej historii oboje posiadają bilet w jedną stronę i wszystko co postanowią zrobić muszą wykonać razem. Taka sytuacja potrafi ich bardzo mocno zjednoczyć, co szczególnie mocno można zauważyć w zakończeniu powieści.

Kobo Abe tworzy kunsztowną pułapkę w którą bardzo łatwo wpaść wszystkim tym, którzy lubią nierealistyczną prozę absurdu. Czytając tę książkę miałem wrażenie, że sam pogrążam się w ziarnistej matni bez wyjścia, tak jakbym był głównym bohaterem. Jednocześnie odczuwałem przy tym dużą samotność wspólnie z pechowym poszukiwaczem owadów. Pewnie każdy z nas mógłby przy okazji znaleźć wiele przykładów absurdu w swoim życiu, których wytłumaczenia nie można uzyskać.

Abe uświadomił mi, że przegrana zaczyna się w momencie kiedy się pomyślało o tym, że przegrywamy. Zdecydowanie polecam tę książkę wszystkim tym czytelnikom, którym bliski jest los zagubionych w świecie innych ludzi. Czasami warto sięgnąć po taką tematykę i popatrzeć na wszystko z perspektywy zapisanej kartki, zanim sami nie znajdziemy się w beznadziejnej sytuacji. Bo póki co mam nadzieję, że ta powieść nie jest o żadnym z nas.

Tą opowieścią zawładnął piasek. To on wdziera się do każdego jej elementu, skutecznie wypełnia każdy rozdział. Pod jego wpływem wszystko co żyje w tej książce niemiłosiernie się poci, oblepiając brudnym pyłem całe ciało. Poza tym, piasek jednocześnie jest strażnikiem wszystkiego co żyje na tych stu kilkudziesięciu stronach wspaniałej lektury. Bez jego zgody nikt nie może...