W „Cyberiadzie“ Lem przechodzi samego siebie. Jego pomysłowość, zabawa konwencją literacką, umiejętność skondensowania wielkich treści do rozmiaru błyskotliwej anegdoty osiągają tu absolutne wyżyny. Choć kocham i szanuję wszystkie książki Lema (a przynajmniej ich większość ;) rozumiem po przeczytaniu „Cyberiady“ dlaczego uważał ją za swoje największe osiągnięcie. Filozofia i etyka, psychologia i socjologia, cybernetyka i astronautyka, wszystko to w pigułce, z humorem, lekkością, inteligentnie i zachwycająco. A tak naprawdę to o nas, o nas ludziach, żebyśmy przyjrzeli się sobie w tym krzywym zwierciadle, które nam Lem podstawia. A my nie chcemy, odwracamy wzrok, wrzucamy Lema do szufladki „science fiction“, „nieczytane ramoty“, „nudne i trudne“. Powtarzam do znudzenia: więcej pożytku by nasz Naród miał z czytania Lema niż innych tzw. klasyków (patrz kanon lektur szkolnych).
Nie ma w tym tomie opowiadań słabych, ale oczywiście mam swoich faworytów, jak np:
jedno z mikroopowiadań snutych przez szafę-szecherezadę o bycie, co powstał ze starego garnka i zmoczonych przewodów, czy opowieść drugiego Odmrożeńca z opowiadania „Edukacja Cyfrania“ o potyczkach z losem pewnego gatunku na planecie Siemia (genialne genialne!), czy wreszcie opowieść o królu Hipolipcie, co chciał Boże dzieło, czyli świat, poprawić... a Trurl z Klapaucjuszem skonstruowali mu w wyniku prób i błędów świat pozbawiony materii, czasu i przestrzeni...

W „Cyberiadzie“ Lem przechodzi samego siebie. Jego pomysłowość, zabawa konwencją literacką, umiejętność skondensowania wielkich treści do rozmiaru błyskotliwej anegdoty osiągają tu absolutne wyżyny. Choć kocham i szanuję wszystkie książki Lema (a przynajmniej ich większość ;) rozumiem po przeczytaniu „Cyberiady“ dlaczego uważał ją za swoje największe osiągnięcie. Filozofia...