(Wiele brakuje, ale na tę chwilę)
ZNAM:
1. Piosenki o śmierci i rzeczach, czyli akustyczny rap o pustce w naturze (Mount Eerie "A Crow Looked at Me")
— [w tym] pisane przez synów:
2. Piosenki o śmierci matki ("Carrie & Lowell" Sufjana)
3. Pop-książki o śmierci matki [+ trochę ojca] („Wstrząsające wyznania kulejącego geniusza”, Eggers David)
4. Książki o śmierci żydowskiej matki („Obietnica poranka” Gary'ego i „Książka o mojej matce” Alberta Cohena)

Proszę mnie poprawić (to absolutnie konieczne), ale wydaje mi się, że w polskim kanonie nie mieliśmy (zbyt wielu) przykładów zwłaszcza ostatniego punktu mojej pseudo wyliczanki. „O rzeczach, których nie wyrzuciłem” wprawdzie nie niesie ze sobą podobnego bagażu emocjonalnego, głębi i tajemnicy właściwych dla tych dwóch przewrotnych mistrzów. Mimo to na podstawie przedmiotów (zakładając oczywiście, że książka jest rzeczą) gromadzonych przez zmarłą matkę [+ trochę ojca] autor potrafi przenikliwie opowiedzieć o ludziach, do których one należały. Stylem szarpanym ukazuje, jak stosunek do rzeczy materialnych wyraża nastawienie do rzeczywistości w ogóle. Za to najbardziej udaje się Wisze (chciałam, aby padło właśnie na ten przypadek) z obiektów wyżąć i na sznurze rozciągnąć tło historyczne, na którym powstały. Przykładowo, analizując wydawnictwa książkowe sprzed dwudziestu lat błyskotliwie zauważa: „Lata dziewięćdziesiąte to królestwo zaimka „jak”. Wszystko stało się możliwe”.

W tle słychać niewyraźne echa dziedziczenia doświadczenia Zagłady. Za cicho niestety również o zwrocie w relacjach z matką. Zepchnięcie jej do kategorii z napisem „trudna” za łatwe. Ostatecznie ma się wrażenie, jakby autor chciał chytrze ukryć przed czytelnikiem to, co dla niego niewygodne. Wątpliwości nie pojawiłyby się, gdyby przemilczenia te stosował bardziej umiejętnie. A tak zwyczajnie trzaska drzwiami przed nosem.

PS Okładka to trochę „Niebieska linia” Edwarda Krasińskiego, non?

(Wiele brakuje, ale na tę chwilę)
ZNAM:
1. Piosenki o śmierci i rzeczach, czyli akustyczny rap o pustce w naturze (Mount Eerie "A Crow Looked at Me")
— [w tym] pisane przez synów:
2. Piosenki o śmierci matki ("Carrie & Lowell" Sufjana)
3. Pop-książki o śmierci matki [+ trochę ojca] („Wstrząsające wyznania kulejącego geniusza”, Eggers David)
4. Książki o śmierci...