rozwińzwiń

Księżyc. Od nowiu do nowiu

Okładka książki Księżyc. Od nowiu do nowiu Martín Caparrós
Okładka książki Księżyc. Od nowiu do nowiu
Martín Caparrós Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie reportaż
220 str. 3 godz. 40 min.
Kategoria:
reportaż
Tytuł oryginału:
Una Luna
Wydawnictwo:
Wydawnictwo Literackie
Data wydania:
2018-04-04
Data 1. wyd. pol.:
2018-04-04
Liczba stron:
220
Czas czytania
3 godz. 40 min.
Język:
polski
ISBN:
9788308064764
Tłumacz:
Marta Szafrańska-Brandt
Tagi:
Marta Szafrańska-Brandt literatura argentyńska literatura faktu reportaż uchodźcy wykluczeni wykluczenie
Średnia ocen

6,5 6,5 / 10

Oceń książkę
i
Dodaj do biblioteczki

Porównaj ceny

i
Porównywarka z zawsze aktualnymi cenami
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Ładowanie Szukamy ofert...

Patronaty LC

Książki autora

Mogą Cię zainteresować

Oficjalne recenzje i

Migracyjne koszmary



1956 14 299

Oceny

Średnia ocen
6,5 / 10
282 ocen
Twoja ocena
0 / 10

OPINIE i DYSKUSJE

Sortuj:
avatar
375
24

Na półkach:

Trudno dotrzeć do końca książki (mimo że jest krótka),ze względu na farmazony autora, których natężenie się zwiększa wraz z rozwojem opowieści. Opinie i poglądy autora przesłaniają często postacie, których historie przytacza. Same wywiady z migrantami są bardzo dobrymi elementami książki, na pewno pozwalają na dowiedzenie się więcej o ich życiu, jak i o wewnętrznej sytuacji społeczeństw krajów, które opuścili. Niemniej jednak, większość książki obejmują rozważania autora w formie krótkich myśli (jest to bowiem "dziennik hiperpodróży", a nie reportaż),które pozostawiają niesmak i rozczarowanie. W sumie poleciłabym zaznajomienie się z historiami bohaterów i ominięcie refleksji autora, bo jedyne co można z nich wyciągnąć to jego brak współczucia i zrozumienia różnych grup społecznych, a także dość kontrowersyjne rozważania o kobietach i gejach.

Trudno dotrzeć do końca książki (mimo że jest krótka),ze względu na farmazony autora, których natężenie się zwiększa wraz z rozwojem opowieści. Opinie i poglądy autora przesłaniają często postacie, których historie przytacza. Same wywiady z migrantami są bardzo dobrymi elementami książki, na pewno pozwalają na dowiedzenie się więcej o ich życiu, jak i o wewnętrznej...

więcej Pokaż mimo to

avatar
266
265

Na półkach:

„Księżyc. Od nowiu do nowiu” to książka, która powstała na zlecenie Funduszu Ludnościowego ONZ. Zadaniem Martina Caparrosa, argentyńskiego dziennikarza i pisarza, było przygotowanie serii krótkich, nie przekraczających dwóch tysięcy słów, reportaży dotyczących młodych migrantów. Tym samym zarówno temat, jak i forma pracy zostały autorowi narzucone niejako z góry, o czym warto pamiętać podczas lektury. Ideą projektu było wysłanie pisarza do miejsc, w których problem migracji staje się palącym problemem społecznym. Dotyczy to nie tylko punktów, skąd ludzie wyruszają w poszukiwaniu lepszego życia (Mołdawia, Liberia, Republika Południowej Afryki),ale także celów ich wędrówek, a więc głównie bogatych miast Europy Zachodniej (Paryż, Barcelona, Madryt). Jak sam Caparros zaznacza, była to wyjątkowa okazja, aby poznać miejsca, których inaczej pewnie nigdy by nie odwiedził. Było to także wyzwanie, aby narzuconą przez ONZ formę wypełnić autorską treścią, nadać jej jakieś osobiste piętno.

Dwa tysiące słów to stosunkowo niewiele. Każdy, kto kiedykolwiek pisał dłuższą formę tekstu, doskonale zdaje sobie z tego sprawę. W związku z tym książka Caparrosa nie mogła ograniczyć się wyłącznie do tych kilku relacji, które udało się zebrać autorowi w czasie wytyczonej mu podróży. Argentyński pisarz postanowił zatem stworzyć dość oryginalne połączenie, w którym obok spełniających odgórne wytyczne wywiadów, oznaczonych w tekście kursywą, zawarł również szereg własnych przemyśleń i refleksji, które nasunęły mu się w trakcie realizacji projektu. Jak sam wyraźnie zaznacza, ta książka „to nie jest reportaż; to tylko dzienniki hiperpodróży...”. Tym samym przemyślenia pisarza najczęściej są odseparowane od prezentowanych historii migrantów. Caparros relacjonuje, ale nie dokonuje wartościowania. Nie wiem, czy taki był akurat zamysł autora, ale działa tutaj trochę zasada kontrastu między wstrząsającymi i chwytającymi za serce historiami ludzkich dramatów, a uprzywilejowaną pozycją Caparrosa, który na zlecenie ONZ unosi się w wygodnym samolocie ponad dziejącą się na powierzchni ziemi i morza dramatyczną walką o lepsze życie. Lub o życie w ogóle.

Refleksje i przemyślenia autora są na dość różnym poziomie. Wydaje się, że rzeczywiście są to uwagi zanotowane gdzieś na boku - podczas oczekiwania na odprawę na lotnisku, w samolocie, może w hotelu lub tuż przed umówioną rozmową z migrantem. Tym samym ich ciężar gatunkowy jest zróżnicowany, ale na pewno jest to coś, co prezentuje refleksję nie tylko o odwiedzanych miejscach, ale także o zjawisku migracji w ogóle. Myślę, że jest to w miarę rozsądną próbą napełnienia projektu ONZ dodatkową, autorską treścią. W przeciwny wypadku do rąk czytelnika siłą rzeczy trafiłaby nieco wtórny zbiór dramatycznych relacji migrantów. Wtórny dlatego, iż pozbawiony ładunku indywidualnego piętna, które każdorazowo wnosi reportażysta, odsłaniający jakiś głębszy wycinek ludzkiej rzeczywistości. Zresztą wspomina o tym sam Caparros, który reporterskim okiem potrafi z góry ocenić potencjał danej rozmowy („Do niczego mi się to nie przyda”).

Zapiski z podróży Caparrosa można różnie oceniać, zapewne w zależności od stopnia podjętej próby ich zrozumienia, ale niezaprzeczalnie zaprezentowane wywiady mają swój ciężar emocjonalny. Jasne, odbiorca zaznajomiony z problematyką migracji zna wiele podobnych relacji, natomiast na nieświadomym czytelniku na pewno wywrą one mocne wrażenie, wyrywając go choć na chwilę z bezpiecznej strefy komfortu. Cały problem związany z prezentowanym zagadnieniem sprowadza się jednak do postawionego przez pisarza pytania - co można zrobić? Co ja mogę zrobić? W obliczu skali problemu trudno uciec od przekonania, że jednak niewiele. Że świat od wieków został tak skonstruowany, że decyduje ślepy los, a miejsce urodzenia predysponuje do określonego poziomu życia. Wszelkie próby zmiany tego okrutnego prawa zdają się co najwyżej wspierać tych najbardziej zdeterminowanych, najsilniejszych i najsprytniejszych, którzy odważą się na głośny protest, wyrażony w postaci faktu opuszczenia dotychczasowego miejsca na świecie i wyruszenia w kierunku wymarzonego raju. To właśnie takie jednostki widzimy w migawkach w telewizji, poświęconych zagadnieniu migracji. Iluż jednak nie widzimy, bo zostali tam, gdzie „wygenerowało” ich życie? Ciekawe, czy powstanie kiedyś książka o niemigrujących migrantach, a więc tych zbyt słabych, zbyt biednych lub po prostu zbyt pokornych, aby odważyć się pojawić w zasięgu naszego pola widzenia?

Ciężko jednoznacznie i jednocześnie sprawiedliwie ocenić Caparrosa i efekt jego pracy. Dwadzieścia osiem dni, ustalona trasa, ograniczona forma wywiadu oraz przygotowani rozmówcy - to elementy, które siłą rzeczy nie dają materiału do stworzenia wybitnej książki. Wytyczne zawsze ograniczają. Projekt ONZ miał za zadanie przybliżyć problem migracji młodych, ukazać na jakie zagrożenia są oni skazani, jaką drogę muszą pokonać oraz jak często ich wyobrażenia o „ziemi obiecanej” różnią się od zastanej na miejscu rzeczywistości. Wszystkie te elementy w mojej ocenie Caparros zawarł w swojej książce i jednocześnie dorzucił coś ekstra od siebie. Dlatego sądzę, że dla należytej oceny tej pozycji warto uwzględnić stosunek wytycznych do uzyskanego efektu. A ten, w mojej ocenie, jest zadowalający, choć na pewno nie jest to wielkie dzieło światowego reportażu. Raczej przyczynek do rozpoczęcia własnych poszukiwań.

„Księżyc. Od nowiu do nowiu” to książka, która powstała na zlecenie Funduszu Ludnościowego ONZ. Zadaniem Martina Caparrosa, argentyńskiego dziennikarza i pisarza, było przygotowanie serii krótkich, nie przekraczających dwóch tysięcy słów, reportaży dotyczących młodych migrantów. Tym samym zarówno temat, jak i forma pracy zostały autorowi narzucone niejako z góry, o czym...

więcej Pokaż mimo to

avatar
107
94

Na półkach:

Martin Caparros wciela się w rolę reportera i odbywa dalekie podróże, aby porozmawiać i poznać historie wielu imigrantów. „Polem jego działania stają się najniższe rejony społeczne w odwiedzanych miejscach. Dlatego wyniesie stamtąd zawsze najgorsze możliwe wrażenia.” Ci wszyscy ludzie, których miał okazję spotkać szukali lepszego położenia na ziemi, ponieważ społeczeństwo nie chciało im zapewnić dogodnego życia – właśni rodacy sprowadzali na nich życiowe traumy. Byli skazani na ucieczkę.

„Księżyc od nowiu do nowiu” to książka, która otworzyła mi oczy i nieco zmieniła spojrzenie na świat. Poznając dokładne przeżycia imigrantów oraz ich historię, byłam w stanie ujrzeć moje błędne spostrzeżenia. W całą historię zostały wplecione także przemyślenia dotyczące hiperpodróży, które również mogę ocenić na plus.

Mogłabym powiedzieć, że pozycja jest wręcz przesiąknięta rozważaniami autora, z którymi poniekąd się zgadzałam , a niektóre wywoływały we mnie poważne rozdrażnienie. Uważam, że wiele z nich było po prostu zbędnych. Otrzymaliśmy więcej jego przemyśleń, niż faktycznie historii imigrantów.

Styl pisarski Caparrosa również nie powala z nóg. Mam wrażenie, że okazał się być nieco chaotyczny, z dużą ilością powtórzeń. Występowało tam mieszanie różnych języków z polskim typu – coffe shops, czy nieco infantylne słownictwo, np. obciachowo. Niestety pióro Martina wyjątkowo nie przypadło mi do gustu.

Doceniam tę książkę między innymi dzięki temu, że obala stereotypy utarte w naszej kulturze. Z pewnością nie jest ona łatwą lekturą – niejednokrotnie po przeczytaniu danego fragmentu musiałam ją odłożyć, ochłonąć i wszystko przetrawić. Ukazuje nam realia świata, makabryczne sceny, bezwzględność i barbarzyństwo ludzi oraz problemy z jakimi musieli się oni mierzyć. Uważam, że jest ona pozycją wartą przeczytania, ale nie będzie ona przeznaczona dla wszystkich.

Martin Caparros wciela się w rolę reportera i odbywa dalekie podróże, aby porozmawiać i poznać historie wielu imigrantów. „Polem jego działania stają się najniższe rejony społeczne w odwiedzanych miejscach. Dlatego wyniesie stamtąd zawsze najgorsze możliwe wrażenia.” Ci wszyscy ludzie, których miał okazję spotkać szukali lepszego położenia na ziemi, ponieważ społeczeństwo...

więcej Pokaż mimo to

avatar
3113
1401

Na półkach: ,

Martin Caparros na zlecenie ONZ podróżuje po świecie i spisuje historie migrantów. Fajna praca, zważywszy, że za bardzo nie wiedziałam jaki jest cel tego przedsięwzięcia. Powstało kilka historyjek, które zostały zamieszczone w tej książce (choć być może "historyjka" to niewłaściwe określenie, biorąc pod uwagę jak trudne losy one opisują i to, jak poraża ogrom cierpienia i zła, zawartego w tych krótkich przecież relacjach),ale Caparros wydaje się nie przywiązywać do nich większej wagi. Traktuje je dość instrumentalnie i po macoszemu. Ważniejsze w tej książce są jego własne refleksje spisane podczas podróży. "Księżyc" to tacy "Bieguni" w wykonaniu argentyńskiego pisarza. Uderza kontrast pomiędzy zapiskami Caparrosa o jego wrażeniach z odwiedzanych miejsc, podróżowaniu samolotem, czy wspomnieniami z młodości, a dramatami zawartymi w opowieściach kobiety z Mołdawii, czy liberyjskiego uchodźcy. Czytelnik ma poczucie dysonansu. Ale jeśli już, to po lekturze w jego głowie nie zostaną raczej te przemyślenia autora, ale wspomniane ludzkie dramaty, powodując, że zadajemy sobie pytanie o własne uprzywilejowanie, że żyjemy we względnie bezpiecznym i dostatnim kraju. Jednak czytałam już znacznie lepsze książki podejmujące tę tematykę.

"Zawsze zdumiewa mnie, jak elastyczna jest miara dźwiganego przez nas bólu, to znaczy, jak łatwo cierpienia, które zdawały się nie do wytrzymania, obracają się w codzienność - jak uczymy się żyć życiem, które powinno być nam obce. "

Martin Caparros na zlecenie ONZ podróżuje po świecie i spisuje historie migrantów. Fajna praca, zważywszy, że za bardzo nie wiedziałam jaki jest cel tego przedsięwzięcia. Powstało kilka historyjek, które zostały zamieszczone w tej książce (choć być może "historyjka" to niewłaściwe określenie, biorąc pod uwagę jak trudne losy one opisują i to, jak poraża ogrom cierpienia i...

więcej Pokaż mimo to

avatar
735
725

Na półkach: ,

"Podróżowanie to kłopot, utrudnienie, ogromny wydatek. Widziałem tylu ludzi ściśniętych w ciężarówkach, pociągach, busach, idących na piechotę i uginających się pod ciężarem worków i koszy, wyczekujących w słońcu i deszczu, że mogę zrozumieć, że oni nie mogą zrozumieć: po co ktoś miałby podróżować, jeśli nie jest do tego zmuszony? Albo rozumieją aż za dobrze: ci ludzie przyjeżdżający nie wiadomo po co muszą mieć gówno do robty i do tego kupę pieniędzy skoro wydają je na głupoty, nie? Tak wyglądamy w ich oczach - i chyba także we własnych." (str. 168)

Martin Caparros wyrusza w kolejną podróż, ale tym razem będzie opisywał ludzkie wysiłki, aby uciec z piekieł swoich krajów. Autor opisuje losy kilku imigrantów, są tak różne jak różni są ci ludzie - kobiety i mężczyźni - i jak różne są kraje, z których uciekli. Oprócz relacji uciekinierów, autor spisuje własne rozmyślania dotyczące swojej podróży, miejsc, w których przebywał, ludzi i sytuacji, których był świadkiem. Dzieli się z czytelnikami swoimi spostrzeżeniami na tematy błahe i te zdecydowanie egzystencjalne. Rozmyśla nad nierównościami społecznymi i nad swoją uprzywilejowaną pozycją, która zapewnia mu wygodne i pozbawione wielu trosk życie. Rozmyśla nad gnuśnością zachodniego świata, bogatego i poszukującego możliwości zaspokojenia swoich potrzeb oczywiście z tych najwyższych poziomów piramidy Maslowa. By w końcu zrobić niejako zestawienie i porównać cele, motywy i potrzeby składające się na jego podróże, i na podróże jego rozmówców. Następnie środki transportu i komfort swój i imigrantów, wreszcie warunki bytowe u celu podróży jego i ich.

Podróże migrantów, bardzo różnią się od jego podróży i czemu innemu służą. Oni szukają dla siebie lepszego świata, w którym znajdą pracę i bezpieczny dom nad głową, on podróżuje, aby pokazać los tych pierwszych, unaocznić bogatym problemy biednych, uciśnionych, aby ..., właśnie co miałoby to im pokazać, dać, udowodnić? Czy raport przedstawiony przez autora coś zmieni w życiu tych imigrantów, zapewne nie, tak jak nie zmieniła losu głodnych poprzednia jego, wspaniała książka "Głód", w dalszym ciągu bogaci mają nadprodukcję żywności i mnóstwo jedzenia wyrzucają do śmieci, zaś głodni i niedożywieni nadal takimi pozostają.
To książka wieloznaczna, wielogłosowa i nieoczywista. Warto się w nią zagłębić, aby nie tylko pochylić się nad losem tych poszkodowanych, gorzej urodzonych, bo w rejonach nękanych wojnami, biedą, korupcją, przemocą i arogancją silniejszych, ale także wczuć się w rolę autora. Warto spojrzeć jego oczami na świat, któremu ma się przyglądać i opisywać, wsłuchać się w jego obserwacje, rozterki i przemyślenia, bardzo szczere i dosadne. Dla mnie autor ma umiejętność wciągania czytelnika w swoje książki, tym bardziej warto po nią sięgnąć.

"Podróżowanie to kłopot, utrudnienie, ogromny wydatek. Widziałem tylu ludzi ściśniętych w ciężarówkach, pociągach, busach, idących na piechotę i uginających się pod ciężarem worków i koszy, wyczekujących w słońcu i deszczu, że mogę zrozumieć, że oni nie mogą zrozumieć: po co ktoś miałby podróżować, jeśli nie jest do tego zmuszony? Albo rozumieją aż za dobrze: ci ludzie...

więcej Pokaż mimo to

avatar
1520
128

Na półkach: ,

Tak dobry autor, takie możliwości i taki zmarnowany potencjał..
Ja wiem, że to nie jest reportaż. Ja wiem, że to nie jest drugi "Głód", który jest jednym z najlepszych reportaży jakie czytałam.
No ale kurcze, jak można mając takie możliwości i taki talent ubierania w słowa trudnych historii nie oddać głosu uchodźcom, o których miała być docelowo ta książka?
Owszem, przemyślenia z podróży mogłyby być wydane jako dziennik - jestem pewna że i ten znalazłby swoich odbiorców.
Ale tutaj mamy różne miasta, wywiady z ludźmi którzy doświadczyli rzeczy trudnych, strasznych momentami - i ich doświadczenia (swoją drogą najciekawsze momenty w książce),są sprowadzone do kilku stron każdego rozdziału, na zasadzie niejako dygresji w odniesieniu do innych treści i uwag autora na temat tego co akurat mija na ulicy.
Zawiodłam się, mimo że miałam świadomość tego że to może nie do końca być taka pozycja jakiej oczekiwałam.

Tak dobry autor, takie możliwości i taki zmarnowany potencjał..
Ja wiem, że to nie jest reportaż. Ja wiem, że to nie jest drugi "Głód", który jest jednym z najlepszych reportaży jakie czytałam.
No ale kurcze, jak można mając takie możliwości i taki talent ubierania w słowa trudnych historii nie oddać głosu uchodźcom, o których miała być docelowo ta książka?
Owszem,...

więcej Pokaż mimo to

avatar
221
53

Na półkach: ,

Książka Martina Caparrosy liczy 212 stron. Gdyby wyrzucić większość tych niepotrzebnych „życiowych refleksji” autora, zostało by 50 – 60 stron wstrząsającej treści. A tak, to co ważne, roztapia się w nijakości. Przez co sama książka trochę taka nijaka. Szkoda.

Książka Martina Caparrosy liczy 212 stron. Gdyby wyrzucić większość tych niepotrzebnych „życiowych refleksji” autora, zostało by 50 – 60 stron wstrząsającej treści. A tak, to co ważne, roztapia się w nijakości. Przez co sama książka trochę taka nijaka. Szkoda.

Pokaż mimo to

avatar
111
60

Na półkach:

mam mocno mieszane uczucia - historie, których się w tej książce spodziewałam stanowią zaledwie jakiś margines, dodatek, wypełnienie pomiędzy dywagacjami i osobistymi zapiskami autora. szczerze przyznam początkowo mnie to mocno irytowało - to rozwodzenia się w zapiskach nad tym tym, co się jadło z samolocie, jaką klasą podróżowało, swoimi młodzieńczymi pobytami w Paryżu czy rozterkami kryzysu wieku średniego (?) - wydaje się to bowiem dość "niewłaściwe" w kontekście przytaczanych bardziej namacalnych i realnych problemów swoich rozmówców: bycia sprzedaną do burdelu, bycia świadkiem ludobójstwa, kanibalizmu, bycia zarażoną aids, niepewności/braku przyszłości. ale zaczęłam się w końcu zastanawiać czy to nie był aby celowy zabieg ze strony pisarza - jak się przyjrzeć te "proporcje" poniekąd uświadamiają/obrazują, ile tak naprawdę podobne tragedie i historie z tych dalekich, zapomnianych krajów zajmują miejsca w świadomości przeciętnego człowieka zachodniej cywilizacji - pewnie nawet mniej niż u Caparrósa, choć to na niego się oburzamy, że traktuje swoich rozmówców dość "pobieżnie".

mam mocno mieszane uczucia - historie, których się w tej książce spodziewałam stanowią zaledwie jakiś margines, dodatek, wypełnienie pomiędzy dywagacjami i osobistymi zapiskami autora. szczerze przyznam początkowo mnie to mocno irytowało - to rozwodzenia się w zapiskach nad tym tym, co się jadło z samolocie, jaką klasą podróżowało, swoimi młodzieńczymi pobytami w Paryżu czy...

więcej Pokaż mimo to

avatar
228
62

Na półkach:

Bardzo lubie takie ksiazki. Przepelnione anegdotami, przemysleniami, troche taki strumień mysli, jednak caly czas opowiadana jest pewna historia.

Bardzo lubie takie ksiazki. Przepelnione anegdotami, przemysleniami, troche taki strumień mysli, jednak caly czas opowiadana jest pewna historia.

Pokaż mimo to

avatar
284
31

Na półkach: ,

Ciekawe i głównie bardzo przykre są rozmowy z ludźmi. Otaczający je tekst, pełen banałów i pustosłowia, był dla mnie nużący.

Ciekawe i głównie bardzo przykre są rozmowy z ludźmi. Otaczający je tekst, pełen banałów i pustosłowia, był dla mnie nużący.

Pokaż mimo to

Książka na półkach

  • Chcę przeczytać
    654
  • Przeczytane
    348
  • Posiadam
    77
  • 2018
    25
  • 2019
    12
  • Reportaż
    10
  • Teraz czytam
    8
  • Literatura faktu
    7
  • Chcę w prezencie
    6
  • Do kupienia
    6

Cytaty

Więcej
Martín Caparrós Księżyc. Od nowiu do nowiu Zobacz więcej
Martín Caparrós Księżyc. Od nowiu do nowiu Zobacz więcej
Martín Caparrós Księżyc. Od nowiu do nowiu Zobacz więcej
Więcej

Podobne książki

Przeczytaj także