Link do recenzji: http://blairczyta.blogspot.com/2017/07/tillie-cole-tysiac-pocaunkow.html

Pięcioletni Rune przeprowadza się z rodzicami z Oslo do Georgii, chociaż wcale nie ma na to ochoty. Zły, że musiał opuścić swój kraj buntuje się przeciwko rodzicom. Jego nastawienie zmienia się, gdy poznaje sąsiadującą z nim rówieśniczkę Poppy. Od tego momentu zaczyna się ich przyjaźń, która trwa przez lata, aż w końcu przeradza się w miłość. Rune jest przy Poppy w najważniejszych momentach jej życia - również wtedy, gdy umiera ukochana babcia dziewczyny. Kobieta zostawia wnuczce słoik z tysiącem pustych kartek w kształcie serduszek, które dziewczyna ma wypełnić wyjątkowymi pocałunkami.

Rune i Poppy są nierozłączni i wydaje się, że nic nie jest w stanie tego zmienić. Na piętnastoletnich bohaterów spada jednak dramatyczna wiadomość - ojciec chłopaka musi wrócić na kilka lat do pracy do Norwegii, co oznacza kolejną przeprowadzkę. Para wierzy, że nawet odległość nie jest w stanie zniszczyć ich uczucia, o które zamierzają walczyć. Jednak krótko po przeprowadzce Poppy przestaje odbierać telefony. Zrozpaczony i zdezorientowany chłopak nie jest w stanie zrozumieć, co się stało. Dwa lata później wraca do Stanów ze złamanym sercem, żalem i ogromem złości. Jednak prawda, którą pozna po powrocie, złamie go na nowo...

Fabuła

Można powiedzieć, że to wszystko już było. Typowy schemat dla tego typu powieści. Dlatego jeśli ktoś szuka czegoś zupełnie nowego, niesztampowego, to tutaj tego nie znajdzie. Jest miłość, są tajemnice i dramaty kryjące się za każdą ze stron. Wszystko kręci się wokół dwójki zakochanych ludzi, którzy walczą o swoje szczęście. Pewnym porywem świeżości jest kilkuletnie rozstanie bohaterów i ponowne spotkanie po latach (oczywiście jest to motyw powtarzalny, ale przynajmniej nie w każdej jednej pozycji).

Główną motywem, który buduje konstrukcję "Tysiąca pocałunków" jest słoik z serduszkami, na których bohaterka zapisuje te najbardziej wyjątkowe z nich. Z jednej strony jest to bardzo naiwne, z drugiej jest w tym coś uroczego i oryginalnego.


Bohaterowie

Jestem całkowicie kupiona przez Rune'a. Norweg o długich blond włosach, zbuntowany, ubierający się zwykle na czarno - przyznaję, że moja wyobraźnia poszybowała. Od zawsze miałam słabość do długowłosych mężczyzn, dopiero w dorosłym życiu zaczęłam dostrzegać również tych z krótkimi włosami, ale wspomnienia wróciły. W mojej głowie powstał obraz intrygującego, mrocznego a jednocześnie w głębi wrażliwego i oddanego faceta.

Poppy z kolei jest uroczą, wesołą i wiecznie rozmarzoną dziewczyną. Potrafi znaleźć radość życia nawet w najtrudniejszych sytuacjach i, jak większość tego typu bohaterek, przede wszystkim martwi się o bliskich, siebie stawia na dalszym miejscu. Chwilami jednak postępowała dla mnie kompletnie niezrozumiale.

Bohaterowie mają swój urok, chociaż również wpisują się w schemat. Ona nieśmiała, zwyczajna i piękna o czystym dobrym sercu. On mroczny, zły, a jednocześnie niezwykle troskliwy i pożądany przez inne dziewczyny - "typ przystojnego, niegrzecznego chłopca".


Styl

Historię miłości Rune'a i Poppy poznajemy od momentu poznania do teraźniejszości. Rozdziały są przeplatane - część z nich przedstawiana jest oczami dziewczyny, część natomiast chłopaka. Taki zabieg zbliża czytelnika do bohaterów, lepiej poznajemy ich myśli i uczucia śledząc je bezpośrednio z ich perspektywy.

Miałam wrażenie, że wiele dzieje się na początku (i to jest chyba najciekawsza część, trzymająca w napięciu) a później napięcie wraca dopiero pod koniec. Środek to w większości ciągłe powtarzanie, jaka to wielka miłość jest między bohaterami i mierzenie się z trudnościami stawianymi jej na drodze. Chwilami czekałam już pełna napięcia, żeby zaczęło się coś dziać, bo robiło się aż za słodko. Poppy i jej zachowanie również jest wyidealizowane, a przynajmniej tę stronę autorka nam ukazała.

Refleksje

"Tysiąc pocałunków" na pewno spodoba się miłośnikom literatury New Adult, którym nie przeszkadza pewnego rodzaju schematyczność i nie mają przesytu ciągle podobnymi powieściami. Nie ma w niej nic ambitnego ani nic nowego. Są natomiast emocje i chwile wzruszenia. Jest to opowieść o wielkiej miłości, która miesza się z rozpaczą i cierpieniem.

Nie płakałam na "Tysiącu pocałunków". W dwóch czy trzech miejscach delikatnie uroniłam łzę, ale nie stłukła mojego serca na kawałki, nie wdeptała w ziemię i nie zapadnie pewnie na długo w pamięci. Prawdopodobnie dlatego, ze tego typu książek przeczytałam już całe mnóstwo, i mimo że je lubię, to stawiam im już poprzeczkę coraz wyżej.

Na wyróżnienie zasługuje okładka, bo jest piękna. Książkę czyta się przyjemnie i nie żałuję, że poświęciłam na nią czas. Ale bardzo żałuję, że takie jest jej zakończenie. Niestety nie chcę zdradzać go osobom, które mają tę pozycję w swoich planach czytelniczych, ale mnie końcówka mocno rozczarowała i uważam ją za niepotrzebną. Ten zawód rekompensuje mi chociaż trochę postać Rune'a. I mimo tak wielu niedociągnięć i tak silnego oklepanego schematu, ja po prostu lubię tego typu literaturę i z pewnością dam się porwać podobnym powieściom jeszcze nie raz.

Link do recenzji: http://blairczyta.blogspot.com/2017/07/tillie-cole-tysiac-pocaunkow.html

Pięcioletni Rune przeprowadza się z rodzicami z Oslo do Georgii, chociaż wcale nie ma na to ochoty. Zły, że musiał opuścić swój kraj buntuje się przeciwko rodzicom. Jego nastawienie zmienia się, gdy poznaje sąsiadującą z nim rówieśniczkę Poppy. Od tego momentu zaczyna się ich...