Początkowo wszystko wydaje się jasne i niejako z góry przesądzone: Juliusz Cezar jest tym "złym", jest tyranem, który chce władzy absolutnej, Brutus jest tym "dobrym", który występuje jako obrońca wolności. Pierwsza ostrzegawcza lampka zapala się, kiedy Brutus pod wpływem namów przyjaciela, Kasjusza, przystępuje do spisku na życie Cezara - motywacja Kasjusza jest, delikatniej mówiąc, nieco dwuznaczna, a manipulacja, jaką stosuje, budzi wątpliwości co do jego intencji.
Juliusz Cezar oczywiście ginie (to napięcie, kiedy kolejne wieszcze znaki przepowiadają jego rychłą śmierć, a on pozostaje ślepy i głuchy na ostrzeżenia), a dalszy rozwój akcji każe wątpić, czy rzeczywiście Cezar był postacią tak negatywną, jak wydawało się spiskowcom, czy triumwirowie kreujący się na ludzi prawych nie są w rzeczywistości grupą zżeranych przez ambicję, bezwzględnych karierowiczów, i z jakich pobudek dokonano zabójstwa Cezara.
Szlachetność Brutusa, jego idealizm znajdują odbicie w intrygach Kasjusza, spory wodzów przekreślają ich heroizm, który przywraca ich bohaterska, tragiczna śmierć; Marek Antoniusz potrafi być zręcznym politykiem i demagogiem, zasłaniającym się sprawą Cezara, podczas gdy między nim a Oktawianem już narasta napięcie i rywalizacja o władzę. Nie ma tu jednoznacznego bohatera, tak jak nie ma jednoznacznego anty-bohatera. To nawet nie to, że zdarzenia oglądane z różnych perspektyw jawią się jako naganne lub godne pochwały, raczej chodzi o złożoność ludzkiej natury, o niemożność jednoznacznego ocenienia człowieka.

Początkowo wszystko wydaje się jasne i niejako z góry przesądzone: Juliusz Cezar jest tym "złym", jest tyranem, który chce władzy absolutnej, Brutus jest tym "dobrym", który występuje jako obrońca wolności. Pierwsza ostrzegawcza lampka zapala się, kiedy Brutus pod wpływem namów przyjaciela, Kasjusza, przystępuje do spisku na życie Cezara - motywacja Kasjusza jest,...