Sztuka teatralna tak dobra, jak powieść historyczne. Przekład Barańczaka jest świetny, nic dodać, nic ująć.
Klasyka gatunku.

Sztuka teatralna tak dobra, jak powieść historyczne. Przekład Barańczaka jest świetny, nic dodać, nic ująć.
Klasyka gatunku.

Burza myśli towarzyszyła mi podczas czytania tej tragedii Szekspira. Nie obyło się też bez zaglądania do Swetoniusza.

Niewątpliwie są to dzieje zbrodni.
Śledzimy spiskowców, którzy na naszych oczach zmawiają się i wydają wyrok. Jak łatwo przychodzi im zabić i morderstwo usprawiedliwić. Jednak gdzie jest zbrodnia, tam wcześniej, czy później pojawi się kara.

Tak naprawdę Juliusz Cezar, mimo iż dramatowi dał tytuł, jest bohaterem pozornym, bo ten tytuł, to taki lep na celebrytę. Pierwsze skrzypce grają tutaj: Kasjusz, Marek Brutus i Marek Antoniusz, rasowi politycy, czyli… ludzie zacni, ludzie honoru, dla których manipulacja, duma, ambicja, chęć zysków i zaszczytów jest chlebem powszednim.
Brzmi znajomo.
Aktualnie.
Jak to u Szekspira bywa.

I jeszcze te słowa wieszcze:

„…po iluż to wiekach,
Na ilu scenach nasz czyn się powtórzy,
W nieznanych mowach, u ludów dziś jeszcze
Nieurodzonych!”

Burza myśli towarzyszyła mi podczas czytania tej tragedii Szekspira. Nie obyło się też bez zaglądania do Swetoniusza.

Niewątpliwie są to dzieje zbrodni.
Śledzimy spiskowców, którzy na naszych oczach zmawiają się i wydają wyrok. Jak łatwo przychodzi im zabić i morderstwo usprawiedliwić. Jednak gdzie jest zbrodnia, tam wcześniej, czy później pojawi się kara.

Tak naprawdę...

I Ty Brutusie przeciwko mnie?


Zapomniałem ile ja czytałem tego Szekspira za dzieciaka... gdzieś w 2007-2014...

I Ty Brutusie przeciwko mnie?


Zapomniałem ile ja czytałem tego Szekspira za dzieciaka... gdzieś w 2007-2014...

"Trwożliwy stokroć umiera przed śmiercią;
Mężny raz tylko czuje śmierci gorycz"

Sięgnąłem do tej sztuki po badaniach starożytnych. Chyba rozumiem dlaczego kunszt tego angielskiego pisarza jest do dziś wychwalany. Bardzo chciałbym kiedyś doświadczyć tej sztuki na żywo.

"Trwożliwy stokroć umiera przed śmiercią;
Mężny raz tylko czuje śmierci gorycz"

Sięgnąłem do tej sztuki po badaniach starożytnych. Chyba rozumiem dlaczego kunszt tego angielskiego pisarza jest do dziś wychwalany. Bardzo chciałbym kiedyś doświadczyć tej sztuki na żywo.

Zawiodłem się. Spodziewałem się czegoś lepszego, bo w końcu chodziło o morderstwo Juliusza Cezara. O jedno z najważniejszych wydarzeń w historii świata. Dałem Szekspirowi szansę, ale naprawdę się zawiodłem. Poza kilkoma dobrymi cytatami nie ma tu naprawdę czego szukać.

Zawiodłem się. Spodziewałem się czegoś lepszego, bo w końcu chodziło o morderstwo Juliusza Cezara. O jedno z najważniejszych wydarzeń w historii świata. Dałem Szekspirowi szansę, ale naprawdę się zawiodłem. Poza kilkoma dobrymi cytatami nie ma tu naprawdę czego szukać.

„Juliusz Cezar” jest jedną z tych sztuk Szekspira, przed których przeczytaniem warto zapoznać się z faktami stojącymi za opowiedzianymi przez dramaturga wydarzeniami. W tym przypadku mamy do czynienia ze spiskiem zawiązanym w senacie przeciw Juliuszowi Cezarowi, w wyniku którego otrzymał on około dwudziestu trzech pchnięć sztyletem. Dramat przedstawia różne strony tego narastającego konfliktu, najbardziej jednak skupia się na dylemacie oddanego przyjaciela Cezara Brutusa, który zadał ostatni cios.
Oryginalny tytuł sztuki to „Tragedia Juliusza Cezara” jednak osobiście uważam, że więcej czasu poświęcono moralnej rozterce Brutusa, który zarówno przed, jak i po dokonaniu zbrodni stara się sobie wmówić, że zamordowanie Cezara miało cel wyższy niż tylko utrzymanie senatu przy władzy. Ostatecznie przemowa pogrzebowa Marka Antoniusza sprawiła, że mieszkańcy Rzymu obrócili się przeciw swym wyzwolicielom i zmusili do ucieczki z miasta, a przegrany konflikt z Oktawiuszem przypieczętował losy Republiki Rzymskiej.

Do zapoznania się z tym dramatem zachęcam wszystkich miłośników Szekspira, a także osoby, które interesują się starożytnym Rzymem. Lektura tego dramatu pozwala spojrzeć z ciekawej perspektywy na jedne z najważniejszych wydarzeń tej epoki.

„Juliusz Cezar” jest jedną z tych sztuk Szekspira, przed których przeczytaniem warto zapoznać się z faktami stojącymi za opowiedzianymi przez dramaturga wydarzeniami. W tym przypadku mamy do czynienia ze spiskiem zawiązanym w senacie przeciw Juliuszowi Cezarowi, w wyniku którego otrzymał on około dwudziestu trzech pchnięć sztyletem. Dramat przedstawia różne strony tego...

Shakespeare jak mało kto potrafił wydobyć na światło dzienne pragnienia, które w swoim niespełnieniu czyniły ludzi przebiegłymi, chytrym, nielojalnymi... „Juliusz Cezar” to kolejne w dorobku dramatopisarza dzieło uderzające w ten dzwon.

Shakespeare jak mało kto potrafił wydobyć na światło dzienne pragnienia, które w swoim niespełnieniu czyniły ludzi przebiegłymi, chytrym, nielojalnymi... „Juliusz Cezar” to kolejne w dorobku dramatopisarza dzieło uderzające w ten dzwon.

To jest znakomite, antyczne w krajobrazie i aktualne w popkulturze dzieło. Postacie nakreślone posągowo, choć nie brązowo - wystarczy porównać przemowy Cezara, reakcje Antoniusza a prostą kłótnię Brutusa z Kasjuszem, którzy przedtem wyganiają marnego poetę. Furorę robi mnolog Antoniusza po śmierci Cezara z nieśmiertelnym spuszczeniem psów wojny.

To jest znakomite, antyczne w krajobrazie i aktualne w popkulturze dzieło. Postacie nakreślone posągowo, choć nie brązowo - wystarczy porównać przemowy Cezara, reakcje Antoniusza a prostą kłótnię Brutusa z Kasjuszem, którzy przedtem wyganiają marnego poetę. Furorę robi mnolog Antoniusza po śmierci Cezara z nieśmiertelnym spuszczeniem psów wojny.

Zgodnie z szekspirowskim obyczajem, należy postawić w centrum tragedii zabójstwo i otoczyć je zhańbioną wiernością. Powstanie w ten sposób samograj w postaci zła, które nie wypali się aż wyczerpania ofiar, dających swoje gardła w imię mniej lub bardziej słusznej sprawy. Oczywiście takim wypadkom będą towarzyszyć niepospolite znaki na niebie i ziemi. Jednak trzeba pamiętać o tym, że według angielskiego dramaturga "gdy żebrak kona, nie świecą komety, lecz na śmierć książąt i niebo się pali". Wynika z tego, że nie byle kto musi umrzeć aby zadziałał przepis na udaną sztukę. William Szekspir opanował tę umiejętność perfekcyjnie, dobierając bohaterów swoich tragedii według historycznego klucza i często stawiając na tragicznej scenie bardzo rozpoznawalne osoby. Teraz się stało podobnie. Kto nie zna Gajusza Juliusza Cezara? Kto nie słyszał o Brutusie? To chyba najbardziej rozpoznawalny w dziejach świata przykład duetu z morderczą zdradą w tle. Również ja nie mogłem przejść obojętnie przed ostatnimi słowami Cezara "Et tu Brute contra me".

Co się rozpoczęło podczas id marcowych, to znalazło swój koniec pod Filippi. Co rozpętał sztylet utopiony w piersi Cezara, to ugasiła krew zdrajców przelana w bratobójczej wojnie. Walka o władzę jest przewodnim motywem "Juliusza Cezara" i wyznacza drogę starożytnego Rzymu od republiki do cesarstwa. Morderstwo popełnione w imię dominacji nad światem to najokrutniejszy cios, jaki mógł zadać Brutus swojemu mentorowi. U Szekspira ambicja poniosła karę i pogrzebała dyktatora, na którego widok drżały narody. Zakrwawione ręce stały się narzędziem torującym drogę aspiracjom ludzi, którzy w przyszłości zatrząsną sprawami imperium. Jednak czy celem zwolenników republiki było pozwolenie na dojście do władzy kolejnym imperatorom?

Czytając "Juliusza Cezara, zastanawiałem się nad losami świata. Patrząc na sypiące się pod nogi Cezara kwiaty, rozmyślałem nad drogami do sukcesu. Wyobrażając sobie triumfalne rydwany przejeżdżające rzymskimi ulicami podczas Luperkaliów, próbowałem łączyć oszałamiające sukcesy, dopiero co wschodzącego Imperium Rzymskiego z niesłychanym kunsztem literackim Williama Szekspira, który również podbił świat. Twarda militarna potęga w opozycji do miękkiej sztuki wyobrażania sobie dawno przebrzmiałych i wspaniałych chwil. Dzięki angielskiemu dramaturgowi mogę usłyszeć krzyk wydarzeń sprzed wieków. Nie będę ukrywać, że jest to dla mnie świętem sztuki i wyznacznikiem literackiego piękna.

Strzeżcie się starych przepowiedni. Bo kto przeczyta "Juliusza Cezara", ten nabierze do nich zupełnie innego podejścia. W dramacie Szekspira można bardzo łatwo uwierzyć w krwawe i groźne zamiary spiskowców. Dziwnym trafem, jedynie sam Cezar nie potrafi ocenić zbierającego się niebezpieczeństwa. Ta sama iskra buntu padająca na Brutusa, nie może obudzić podejrzeń dyktatora. Tak widocznie już musi być aby prawdziwa historia najsłynniejszego morderstwa zyskała psychologiczną oprawę, dzięki której rzeczy wytłumaczalne, stały się nadprzyrodzonymi elementami zwiększającymi atrakcyjność tragedii. Jeśli chcecie przeczytać historię strasznych i jednocześnie bardzo ważnych wydarzeń, to sięgnijcie po to majestatyczne dzieło.

Zgodnie z szekspirowskim obyczajem, należy postawić w centrum tragedii zabójstwo i otoczyć je zhańbioną wiernością. Powstanie w ten sposób samograj w postaci zła, które nie wypali się aż wyczerpania ofiar, dających swoje gardła w imię mniej lub bardziej słusznej sprawy. Oczywiście takim wypadkom będą towarzyszyć niepospolite znaki na niebie i ziemi. Jednak trzeba pamiętać o...

Tłumaczenie Stanisław Barańczak

Tłumaczenie Stanisław Barańczak