Poruszające świadectwo czasów pogardy. narratorka w sytuacji wydawałoby się idyllicznej podczas wypoczywania na słonecznych chorwackich plażach zaczyna wspominać pobyt w dwóch obozach koncentracyjnych. Byłą zaledwie szesnastoletnią dziewczynką, rozdzieloną z matką i resztą rodziny gdy znalazła się w grupie pracy. Połączyła ją tam przyjaźń z niejaką Ptaszką, którą to matka powierzyła jej opiece. Jedna ze wszystkich sił chciała żyć, druga straciła sens istnienia, fatalistycznie wierzyła, że nie wytrwa. ponieważ obie były utalentowane muzycznie, zwerbowała Ptaszkę do orkiestry obozowej jako jedyne źródło ratunku.
A tam choroby, okrucieństwo dozorczyń, codzienna walka o przeżycie, stopniowe wyzucie więźniarek z człowieczeństwa, nieludzkie badania i eksperymenty.
Przeszłość miesza się z teraźniejszością, przeżycia obozowe, skazana z gory na porażkę walka o ocalenie choćby jednego życia, tej rówieśniczki, wywarła niezatarte piętno na bohaterce. Całę życie "po" jest czuwaniem, obserwowaniem życia, a nie życiem, szukaniem przyczajonej śmierci. Choć brak tu drastycznych scen, pisarka operuje kilkoma sugestywnymi obrazami, tworzy klimat grozy i przerażenia, pieczołowicie odtwarza obozowe życie. Majstersztyk niedopowiedzeń, sugestywności, poetyckich wycieczek w przeszłość. Koniecznie należy przeczytać, choć lepiej powoli dawkować tę bolesną historię.

Poruszające świadectwo czasów pogardy. narratorka w sytuacji wydawałoby się idyllicznej podczas wypoczywania na słonecznych chorwackich plażach zaczyna wspominać pobyt w dwóch obozach koncentracyjnych. Byłą zaledwie szesnastoletnią dziewczynką, rozdzieloną z matką i resztą rodziny gdy znalazła się w grupie pracy. Połączyła ją tam przyjaźń z niejaką Ptaszką, którą to matka...