Muszę przyznać, że czytałam książkę bardzo długo i troszkę ją przemęczyłam. Mimo że teoretycznie jej poziom nie odbiega od tego, który Marta Krajewska zafundowała nam w części pierwszej. Ciekawe opisy słowiańskich zwyczajów, niejednoznaczność niektórych bohaterów i sytuacji - to wszystko bardzo mi się podobało, choć równocześnie odniosłam wrażenie, że książka jest trochę przegadana nie tam, gdzie trzeba, nazbyt obyczajowa, a tam gdzie można było akcję podkręcić, bardziej rozwinąć, została ona spłycona, potraktowana po macoszemu. Zakończenie jednak wydaje się przyjemną obietnicą ciekawego trzeciego tomu. Muszę też przyznać, że Venda trochę straciła w moich oczach, zyskała natomiast...Atra... Tak, dość nieoczekiwane, biorąc pod uwagę, że po pierwszym tomie trudno nazwać ją sympatyczną i pozytywną bohaterką. Ale - jak podkreślam - lubię, kiedy bohaterowie przechodzą przemiany wewnętrzne, kiedy można obserwować, jak się rozwijają i dorastają. Atra zdecydowanie do takich właśnie postaci należy. Nie znaczy to, że stała się ona bohaterką nie wiadomo jak pozytywną. Nie. Ale ciekawą z pewnością. I nieprzewidywalną, a to spora wartość. I prawdę mówiąc, mam nadzieję, że w trzecim tomie to właśnie wątek jej perypetii zostanie rozwinięty.

Muszę przyznać, że czytałam książkę bardzo długo i troszkę ją przemęczyłam. Mimo że teoretycznie jej poziom nie odbiega od tego, który Marta Krajewska zafundowała nam w części pierwszej. Ciekawe opisy słowiańskich zwyczajów, niejednoznaczność niektórych bohaterów i sytuacji - to wszystko bardzo mi się podobało, choć równocześnie odniosłam wrażenie, że książka jest trochę...