Postrzegając ludzi starszych zniedołężniałymi bądź jako bezradne "dzieci poruszające się we mgle" ich własnych wyimaginowanych wspomnień. Nie dostrzegamy ile w tych ludziach jest chęci życia. Chcą istnieć w społeczeństwie, mieć swoje miejsce nie zaś być marginesem społecznym. Marquez w swoje książce udowadnia, jak dziewięćdziesięcioletni Pan reasumuje swoje dotychczasowe życie. Nie zakochał się, miłość zaś zastępował seksem z dziwkami. Odliczał czas dekadami, ponieważ nie czuł upływających lat. Zazdroszczono mu, że tak świetnie sobie radzi, choć nie przypuszczano jest bardzo doskwiera mu samotność. Za sprawą arcybajzelmamy Rosy Cabarcas poznał "smak utraconej młodości". Ona zaproponowała mu młodą czternastoletnią dziewczynkę, która była dziewicą. Sam nestor szacownego rodu nazwał ją Delgadina. Nie było to jej prawdziwe imię. Jednak jemu wystarczyło by zakochać się w niej. Nie współżył z nią, "delektował" się nocami jej ciepłym ciałem. Możecie wysnuć wniosek, ze była to "chora i niezdrowa relacja". Z książki wypływa morał, że nigdy nie jest za późno na miłość. Ta była czysto platoniczna. Za jej to sprawą jeśli dane mu będzie dożyć stu lat pomyśli, że życie było dla niego łaskawe dając mu niepowtarzalną okazję być człowiekiem rozkochanym.
Polecam tą krótką powieść, jak mnie ją zarekomendowano. Marquez daję się poznać jako wnikliwy obserwator i dobry prognostyk. Każdego czeka starość, ale to jak do niej się przygotujemy zależy od nas. Nie trać czasu czytelniczko/(ku), bo życie na Ciebie nie poczeka.

Postrzegając ludzi starszych zniedołężniałymi bądź jako bezradne "dzieci poruszające się we mgle" ich własnych wyimaginowanych wspomnień. Nie dostrzegamy ile w tych ludziach jest chęci życia. Chcą istnieć w społeczeństwie, mieć swoje miejsce nie zaś być marginesem społecznym. Marquez w swoje książce udowadnia, jak dziewięćdziesięcioletni Pan reasumuje swoje dotychczasowe...