Wielki pisarz, laureat nagrody Nobla z 1982, wielbiony przez miliony czytelników na całym świecie, był uważany za najpopularniejszego pisarza hiszpańskojęzycznego na świecie od czasów Miguela Cervantesa. Jego najbardziej znaną powieścią jest Sto lat samotności, wielkie dzieło opisujące niezwykłych mieszkańców Ameryki Łacińskiej, z ich pasją, intensywnością, duchowością.

Gabriel García Márquez urodził się w Aracataca, małym kolumbijskim miasteczku, 6 marca 1927 roku. Był najstarszym z jedenaściorga rodzeństwa. Wychowywali go dziadkowie, ponieważ rodzice zaraz po jego narodzinach zostawili syna rodzicom żony, a sami przenieśli się do Barranquilla, gdzie ojciec Márqueza otworzył aptekę, planując zbić w ten sposób majątek. Márquez został u dziadków aż do dziesiątego roku życia. Dziadek był emerytowanym wojskowym i chętnie opowiadał małemu Gabrielowi historie ze swojego wojennego życia. Dom, w którym mieszkali, też był szczególny – wielki, stary, pełen duchów. Aracataca, dziwne, tajemnicze miasteczko, stało się potem modelem dla Macondo, wioski, w której toczy się akcja „Stu lat samotności”.

Rodzice Márqueza z trudem wiązali koniec z końcem, zwłaszcza, gdy rodziły się kolejne dzieci. Gabriela wysłano do państwowej szkoły z internatem, gdzie stał się jednym z najlepszych studentów. Uwielbiał czytać, a do jego ulubionych pisarzy należeli Hemingway, Faulkner, Dostojewski i Kafka. Pisać zaczął wcześnie, a pierwszym opublikowanym tekstem było opowiadanie, które ukazało się w gazecie "El Espectador". Márquez wysłał je, gdy przeczytał, że redaktor działu literackiego uważa, że młode pokolenie Kolumbijczyków nie ma nic do zaoferowania w dziedzinie dobrej literatury.

Ojciec nalegał, żeby syn studiował prawo, Márquez jednak nie był tym zainteresowany i ostatecznie poświęcił się dziennikarstwu. Później wyjechał do Europy, by po podróży przez państwa z bloku sowieckiego osiąść na dłużej w Rzymie. Następnie przeprowadził się do Paryża, gdzie mieszkał wśród wielu artystów i intelektualistów z Ameryki Łacińskiej, zmuszonych do emigracji przez wojskowe dyktatury.

W 1958 roku Márquez wrócił do Kolumbii. Poślubił Mercedes Barchę, sąsiadkę z dzieciństwa. Mieli dwóch synów – Rodrigo, który został reżyserem filmowym, i Gonzalo, projektanta. W 1981 roku z powodów politycznych opuścili Kolumbię i przenieśli się do Meksyku. Márquezowi odmówiono wizy amerykańskiej, choć przyjmowano go w pałacach prezydenckich na całym świecie, a do grona przyjaciół mógł zaliczyć Billa Clintona i Francois Mitterranda.

Márquez, który przez wiele lat z trudem wiązał koniec z końcem, stał się ostatecznie ulubieńcem mediów, celebrytą, chętnie przyjmowanym i równie chętnie organizującym przyjęcia. Dbał jednak o swój wizerunek i prywatność, podobnie jak robi to teraz jego żona, prosząca media o uszanowanie prywatności rodziny w tych trudnych chwilach.

Márquez kochał dziennikarstwo. W 1998 roku spełnił jedno ze swoich marzeń, kupując sobie kolumbijską gazetę "Cambio". Zanim uniemożliwiła mu to choroba, sam pisał wiele artykułów. Mówił o sobie: Jestem dziennikarzem. Zawsze byłem dziennikarzem. Moje książki nie mogłyby zostać napisane, gdybym nie był dziennikarzem, ponieważ oparte są na rzeczywistości. W ostatnich latach życia nie mógł już niestety pisać. Jego ostatnia powieść, Rzecz o moich smutnych dziwkach, ukazała się w 2004 roku. Sam pisarz pokazał się publicznie w dniu swoich osiemdziesiątych siódmych urodzin, ale nie przemówił ani słowa.

Źródło: AP