Rzecz o mych smutnych dziwkach

Nostalgiczne, rozrachunkowe
Rzecz o mych smutnych kurwach - brzmi tytuł w oryginale. Tłumacz się tłumaczy, że w Polsce by to nie przeszło i mówi o prokuraturze i artykułach kodeksu karnego. Co za kraj! Eh 😔

Nostalgiczne, rozrachunkowe
Rzecz o mych smutnych kurwach - brzmi tytuł w oryginale. Tłumacz się tłumaczy, że w Polsce by to nie przeszło i mówi o prokuraturze i artykułach kodeksu karnego. Co za kraj! Eh 😔

Pokaż mimo to

W tej książce atutem jest wspaniały język literacki autora bo temat jest dziwny , zaskakujący i niezrozumiały . Czyta się świetnie .Polecam

W tej książce atutem jest wspaniały język literacki autora bo temat jest dziwny , zaskakujący i niezrozumiały . Czyta się świetnie .Polecam

Pokaż mimo to

Marquez postawił na naturalizm, chęć pozostaniu wiernym sobie kontrastuje z uczuciami najbliższych osób, a podjęta decyzja często niesie za sobą nieodwracalne konsekwencje.

Marquez postawił na naturalizm, chęć pozostaniu wiernym sobie kontrastuje z uczuciami najbliższych osób, a podjęta decyzja często niesie za sobą nieodwracalne konsekwencje.

Pokaż mimo to

Jak zwykle u Marqueza nic nie jest proste w opowieści, tam gdzie coś zaczyna być miłe, na pewno nie jest normalne, gdy zaczyna sprawiać radość, dziwnie jest odbierane. Jednak jedno pokazuje na pewno, warto żyć. Warto kochać i .... no miłość jest prawem!

Jak zwykle u Marqueza nic nie jest proste w opowieści, tam gdzie coś zaczyna być miłe, na pewno nie jest normalne, gdy zaczyna sprawiać radość, dziwnie jest odbierane. Jednak jedno pokazuje na pewno, warto żyć. Warto kochać i .... no miłość jest prawem!

Pokaż mimo to

Mój pierwszy kontakt z tym autorem. Książka niezrozumiała. Połączenie dziwności fryzjera Mendozy ze "Stulatkiem...". Idea tekstu niewidoczna, tok fabuły również. W najbliższym czasie sięgnę po innych pisarzy z tego kręgu kulturowego.

Mój pierwszy kontakt z tym autorem. Książka niezrozumiała. Połączenie dziwności fryzjera Mendozy ze "Stulatkiem...". Idea tekstu niewidoczna, tok fabuły również. W najbliższym czasie sięgnę po innych pisarzy z tego kręgu kulturowego.

Pokaż mimo to

Nie będę obiektywna. Moja miłość do Marqueza zaczęła się wraz z „Miłością w czasach zarazy”, pogłębiła po „Stu latach samotności” ( gdy w końcu do niej dorosłam ) i trwa do dziś. Nie przeczytałam jeszcze wszystkiego, ja sobie Marqueza dawkuję, żeby mi na dłużej starczyło. Ale do rzeczy… „Rzeczy o smutnych dziwkach”. Staruszek, a właściwie stary piernik, dziennikarz, człek kulturalny i wykształcony wiedzie monotonny i smutny żywot, jest zrezygnowany i samotny do szpiku kości. Jak sam o sobie mówi „przez kurwy nie miał czasu się ożenić”. Życie odmierza dekadami. Na ukończenie dziewiątej, a rozpoczęcie dziesiątej dekady funduje sobie spełnienie perwersyjnej zachcianki, rankiem w dniu 90. urodzin budzi się w łóżku obok dostarczonej mu nastoletniej dziewicy Degaldiny. I machina rusza. Rozwiązłego do tej pory mężczyznę dopada miłość, po raz pierwszy w życiu. Odpędza jego smutek, żal, że życie już uciekło, wzbudza radość życia i chęć do działania. Teraz ma po co żyć i to pełnią życia, mimo że na horyzoncie majaczy już jego kres. Kocha jak młodzieniaszek, rozwija się zawodowo, ma o czym myśleć i śnić, ale przede wszystkim chce mu się żyć.

Książkę czyta się, jak to zwykle u Marqueza znakomicie, tylko tytuł brzmi niepokojąco i groźnie. Słoneczna i parna Kolumbia, klimatyczne miasteczko, kilka barwnych postaci, dziwek tylko trochę i wcale nie są smutne, kot staruszek, seksu niewiele. Nie brak natomiast finezji i erotyki w staruszkowym wydaniu oraz marquezowego stylu i języka, który mnie nieustannie zachwyca. I tak się zastanawiam tylko, co ten autor ma do starości? Mniej lub bardziej jest akcentowana we wszystkich przeczytanych przeze mnie książkach. Pisze o niej jako o rzeczy nieuchronnej, oczywistej , rządzącej się swoimi prawami, ale właściwie sympatycznej, tak jakby żył w oczekwaniu. Pisze o sobie? Lub o swoim wyobrażeniu siebie?

Starość dopadnie kiedyś nas wszystkich (jasna sprawa, że tych, którzy dożyją, ale czemu mielibyśmy nie dożyć?). Wiadomym jest powszechnie, że się ta starość Panu Bogu nie udała. Zdaje się , że autor myśli inaczej. Starością można się cieszyć, tylko trzeba znaleźć na nią sposób. Więc nawet jeśli ktoś nie lubi Marqueza - niech przeczyta „Rzecz o smutnych dziwkach” i dobrze ją zapamięta, by wiedzieć po co sięgnąć, gdy dopadnie go dziadkowe zniechęcenie lub babcina niechęć do działania. Życiem można się cieszyć w każdym wieku.

Nie będę obiektywna. Moja miłość do Marqueza zaczęła się wraz z „Miłością w czasach zarazy”, pogłębiła po „Stu latach samotności” ( gdy w końcu do niej dorosłam ) i trwa do dziś. Nie przeczytałam jeszcze wszystkiego, ja sobie Marqueza dawkuję, żeby mi na dłużej starczyło. Ale do rzeczy… „Rzeczy o smutnych dziwkach”. Staruszek, a właściwie stary piernik, dziennikarz, człek...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opis duchowych przeżyć pewnego dziewięćdziesięciolatka, który pierwszy raz w życiu się zakochał. Zaskakująco dobry i głęboki.

Opis duchowych przeżyć pewnego dziewięćdziesięciolatka, który pierwszy raz w życiu się zakochał. Zaskakująco dobry i głęboki.

Pokaż mimo to

Nie ma drugiego takiego autora, nie istnieje Marquezopodobne opisywanie świata. U niego bohaterowie żyją, pachną, oddychają ciężko. "Rzecz o mych smutnych dziwkach" do przełknięcia, ale na pewno nie do przetrawienia w jeden wieczór.

Nie ma drugiego takiego autora, nie istnieje Marquezopodobne opisywanie świata. U niego bohaterowie żyją, pachną, oddychają ciężko. "Rzecz o mych smutnych dziwkach" do przełknięcia, ale na pewno nie do przetrawienia w jeden wieczór.

Pokaż mimo to

Marqueza odkryłem całkiem niedawno. Przeczytałem "Miłość w czasach zarazy" oraz " Sto lat samotności" jedna mi się podobała bardzo druga mniej, choć niewątpliwie jest dziełem wybitnym. Miałem przez to nie do końca wyrobiona opinie o autorze. Po przeczytaniu "Rzecz o mych smutnych kurwach" już wiem, że autor jest bardzo w moim guście. Kwintesencja Marqueza zamknięta w 100 stronach. Rzecz o miłości, przemijaniu, starości. POLECAM.

Marqueza odkryłem całkiem niedawno. Przeczytałem "Miłość w czasach zarazy" oraz " Sto lat samotności" jedna mi się podobała bardzo druga mniej, choć niewątpliwie jest dziełem wybitnym. Miałem przez to nie do końca wyrobiona opinie o autorze. Po przeczytaniu "Rzecz o mych smutnych kurwach" już wiem, że autor jest bardzo w moim guście. Kwintesencja Marqueza zamknięta w 100...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwielbiam Marqueza za to że potrafi mnie zawsze porwać swoja opowieścią i przenieść do dalekiej, dusznej i gorącej Kolumbii oraz za to, że czytając jego książki mam możliwość patrzenia na świat jego oczyma i czuję się wtedy jak facet. W przypadku tej historii przeżywam wszystko jako starzec, co jest dla mnie fascynujące i niezwykle prawdziwe. Niesamowite przeżycie.

Uwielbiam Marqueza za to że potrafi mnie zawsze porwać swoja opowieścią i przenieść do dalekiej, dusznej i gorącej Kolumbii oraz za to, że czytając jego książki mam możliwość patrzenia na świat jego oczyma i czuję się wtedy jak facet. W przypadku tej historii przeżywam wszystko jako starzec, co jest dla mnie fascynujące i niezwykle prawdziwe. Niesamowite przeżycie.

Pokaż mimo to