Książka Magdaleny Niedźwiedzkiej to opowieść o życiu i pracy Marii Skłodowskiej-Curie. Autorka skupiła się przede wszystkim na romansie z Paulem Langevinem, z którym uczona związała się po śmierci swojego męża, Piotra.
Niestety, ten wątek zdaje się przesłaniać inne treści i dominuje – jak dla mnie, aż za bardzo, zwłaszcza że wiele fragmentów opisuje także szczegółowo relacje między Langevinem i jego zazdrosną żoną.

Dzięki retrospekcjom poznajemy wcześniejsze życie przyszłej dwukrotnej noblistki. Mamy okazję prześledzić jej dzieciństwo, młodość, życie w domu rodzinnym i marzenia o studiach, okupioną wieloma wyrzeczeniami naukę za granicą i karierę. Jednak cały czas podczas czytania odnosiłam wrażenie, że autorka ślizga się po tych tematach, traktując je pobieżnie, zwłaszcza związek i małżeństwo z Piotrem Curie oraz relacje z córkami (znacznie więcej miejsca pani Niedźwiedzka poświęciła znajomości Marii z Albertem Einsteinem).

Na pewno zaletą jest pokazanie uczonej jako człowieka z krwi i kości, kobiety, która ulega emocjom, chociaż przez wiele lat się przed nimi wzbraniała. Zdaję sobie sprawę z tego, że autorka chciała pokazać tę mniej znaną twarz Marii Skłodowskiej-Curie, jednak mi zabrakło tu jej pogłębionych wewnętrznych przeżyć związanych z naukowymi dylematami i trudnym życiem w świecie zdominowanym przez mężczyzn.
Temat ten jest poruszony, ale pozostaje on w cieniu wielkich miłosnych uniesień i romansu, który wywołał skandal nie tylko we Francji, ale w całej Europie.

Spojrzenie na noblistę przez pryzmat jej sercowych perypetii trochę przypomina mi tu tabloidowy portret, tyle że w epickim wydaniu, ubrany w literacki język i styl.
Czyta się tę powieść nieźle, ale – jak dla mnie – jest ona zbyt komercyjna, a za mało rzetelna. Polecam jednak, bo czasem dobrze jest poznać geniusza także z innej strony.

Książka Magdaleny Niedźwiedzkiej to opowieść o życiu i pracy Marii Skłodowskiej-Curie. Autorka skupiła się przede wszystkim na romansie z Paulem Langevinem, z którym uczona związała się po śmierci swojego męża, Piotra.
Niestety, ten wątek zdaje się przesłaniać inne treści i dominuje – jak dla mnie, aż za bardzo, zwłaszcza że wiele fragmentów opisuje także szczegółowo...