"Nie podoba mi się moja szyja."

(...) Po co ktoś w Polsce wydaje gazetowe felietony na poziomie jakiegoś nowojorskiego "Twojego stylu" jako książkę? - zachodziłem w głowę. Połowa z tych 16 rozdziałów doprowadzała mnie do furii. Jeśli to ma być obraz świadomego feminizmu, do którego się ją zalicza, to pogratulować nieistotności... A jednak w połowie zmieniłem nieco swój stosunek do autorki. Dlaczego? Ponieważ zaczęła wspominać historię swego życia, więc pojawiły się też jakieś amerykańskie realia społeczne. (...)

Cała recenzja na stronie: https://nakanapie.pl/recenzje/pretensjonalnosc-moja-szyja-mi-sie-nie-podoba

"Nie podoba mi się moja szyja."

(...) Po co ktoś w Polsce wydaje gazetowe felietony na poziomie jakiegoś nowojorskiego "Twojego stylu" jako książkę? - zachodziłem w głowę. Połowa z tych 16 rozdziałów doprowadzała mnie do furii. Jeśli to ma być obraz świadomego feminizmu, do którego się ją zalicza, to pogratulować nieistotności... A jednak w połowie zmieniłem nieco swój...

No faktycznie, szyja zdradza wiek kobiety, ale zdaniem autorki nie należy się tym przejmować, tylko dumnie obnosić z tym pomarszczonym nadmiarem skóry. A jeszcze lepiej przeczytać zbiór esejów „Moja szyja mi się nie podoba” i zobaczyć co do powiedzenia na temat przeżyć i frustracji „kobiet w pewnym wieku" ma Nora Ephron. Co myśli o rodzicielstwie, gotowaniu, miłości, rozwodach, związkach, komornym, zawartości damskich torebek i innych niewiarygodnie ważnych tematach. I o starzeniu się z wdziękiem, godnością i humorem. Bo starzenie się może być zabawne!
To nie jest lektura dla młodych kobiet, pań w średnim wieku, ani dla panów. No to już wiecie dla kogo.

Pierwsza część książki to prawdziwa petarda. Podnosi na duchu, pozwala płci piękniejszej poczuć się częścią pewnej ważnej grupy wiekowej. Potem jest gorzej i nudniej, kończy się esejem najsmutniejszym ze smutnych.
Ale i tak warto książkę zdobyć, przeczytać, a potem podarować przyjaciółce.

A swoją drogą wiedzieliście, że damska torebka to właściwie bęben maszyny losującej? Zaś szyję zdradzającą wiek zawsze można zasłonić golfem lub apaszką.

No faktycznie, szyja zdradza wiek kobiety, ale zdaniem autorki nie należy się tym przejmować, tylko dumnie obnosić z tym pomarszczonym nadmiarem skóry. A jeszcze lepiej przeczytać zbiór esejów „Moja szyja mi się nie podoba” i zobaczyć co do powiedzenia na temat przeżyć i frustracji „kobiet w pewnym wieku" ma Nora Ephron. Co myśli o rodzicielstwie, gotowaniu, miłości,...

Można polecić Mamie. Jeżeli Mama ma poczucie humoru ;)

Można polecić Mamie. Jeżeli Mama ma poczucie humoru ;)

Zbiorek felietonów na babskie tematy 50 plus. Napisane lekko, ze swadą i humorem, wywołują samoistny uśmiech. Jednak już własne poglądy i opinie autorki trochę mnie zmęczyły, jakby nie pasowały do całości. Ale polecam dla chwili uśmiechu w szarej egzystencji wieku pomłodzieńczego.

Zbiorek felietonów na babskie tematy 50 plus. Napisane lekko, ze swadą i humorem, wywołują samoistny uśmiech. Jednak już własne poglądy i opinie autorki trochę mnie zmęczyły, jakby nie pasowały do całości. Ale polecam dla chwili uśmiechu w szarej egzystencji wieku pomłodzieńczego.

Szkoda, że podobne teksty nie pojawiają się w kolorowych magazynach dla pań, bo może nabrałyby jakiegoś sensu, nie wspominając o głębi (magazyny, nie teksty). Nie jest wykluczone, że coś przegapiłam, przecież swego czasu w "Zwierciadle" publikowano niezłe felietony parakulinarne Doroty Masłowskiej, no ale "Zwierciadło" szlachetniejsze od fluorescencyjnej reszty, a poza tym to już przeszłość. Poza tym, teksty w stylu Ephron odstraszyłyby reklamodawców, w szczególności producentów i dystrybutorów "luksusowych" torebek i kosmetyków. Wyznanie miłości do torebki za 26 dolarów, która "nigdy nie przestanie być modna, bo modna nigdy nie była" wraz z jawnym szyderstwem wobec koleżanki, która kupiła sobie torebkę za 2.600 dolarów i z narażeniem życia chroni ją przed deszczem, nie współgra z linią programową wydawcy kolorowizny, czyli z linią reklamową. Prawda o drogich kosmetykach podważyłaby fundament każdej oczoklejki: "Kiedyś jedna z moich przyjaciółek podarowała mi maleńki pojemnik kremu La Mer, który kosztuje około stu dolarów za łyżeczkę do kawy. Nadal stoi nienaruszony, bo jest zbyt cenny, żeby go używać."

A to dopiero dwa pierwsze teksty z kilkunastu w tej krótkiej książce. Dalej jest o wynajmie apartamentu w centrum New York drożejącego skokowo, rozwodzie, dzieciach, gotowaniu, byciu asystentką JFK i o istotnych informacjach, o których człowiek dowiaduje się dopiero na starość np. "Jeżeli buty, które mierzysz w sklepie, nie są wygodne, to nigdy wygodne nie będą" czy też "Kiedy masz nastoletnie dzieci, kup psa, żeby na twój widok ktoś się cieszył". Czyli, lektura nie dla nastolatek (dla nich to będzie jojczenie babci o bzdurach),ale jak najbardziej dla zżółkniętych 29 plus.

Szkoda, że podobne teksty nie pojawiają się w kolorowych magazynach dla pań, bo może nabrałyby jakiegoś sensu, nie wspominając o głębi (magazyny, nie teksty). Nie jest wykluczone, że coś przegapiłam, przecież swego czasu w "Zwierciadle" publikowano niezłe felietony parakulinarne Doroty Masłowskiej, no ale "Zwierciadło" szlachetniejsze od fluorescencyjnej reszty, a poza tym...

Ephron (1941 - 2012); amerykańska pisarka, dziennikarka, scenarzystka i reżyserka filmowa, popełniła ten niby poradnik w 2006 roku, w wieku 65 lat. Tylko, że czytelnik nie odczuwa, że to książka, lecz raczej zbiorek piętnastu niezależnych felietonów na tematy tzw kobiece. Jak już nieraz pisałem nie uznaję pojęcia "literatury dla kobiet", bo jedyny dopuszczalny podział to na literaturę dobra i złą. Ta jest całkiem niezła, dowcipna, a tak ad hoc kojarzy mnie się z humorem w stylu Joanny Chmielewskiej, jak i Marka Twaina.
Reasumując lekki, dowcipny zbiorek felietonów, liczący 144 strony, idealny na krótką podróż czy długie czekanie. Obok czytania dzieł monumentalnych i pompatycznych, warto czasem zejść na ziemię i umieć się radować z satyry dnia powszedniego.

Ephron (1941 - 2012); amerykańska pisarka, dziennikarka, scenarzystka i reżyserka filmowa, popełniła ten niby poradnik w 2006 roku, w wieku 65 lat. Tylko, że czytelnik nie odczuwa, że to książka, lecz raczej zbiorek piętnastu niezależnych felietonów na tematy tzw kobiece. Jak już nieraz pisałem nie uznaję pojęcia "literatury dla ...

Beznadziejny poradnik.
Wszystko co autorka wymieniła w poradniku i skrzętnie to opisała, mam zupełnie inne zdanie na ten temat i myślę, że bardziej zdrowsze mam podejście, bo się nie zadręczam śmiercią. Śmierć to tylko koniec, człowiek, który nie ma nic na sumieniu nie boi się śmierci, czy tez sądu ostatecznego. Ale to tylko moje wywody.
Podeszłam do tego poradnika w taki sposób, że miałam cichą nadzieję, że 30 lat to nie taki straszny wiek, a ta książka jest dla kobiet od 50 roku życia.
Po prostu komiczne.

Beznadziejny poradnik.
Wszystko co autorka wymieniła w poradniku i skrzętnie to opisała, mam zupełnie inne zdanie na ten temat i myślę, że bardziej zdrowsze mam podejście, bo się nie zadręczam śmiercią. Śmierć to tylko koniec, człowiek, który nie ma nic na sumieniu nie boi się śmierci, czy tez sądu ostatecznego. Ale to tylko moje wywody.
Podeszłam do tego poradnika w taki...

Jest to taka typowa babska książka. Czyta się ją szybko , nie koniecznie zagłębiając się w jej treść.

Jest to taka typowa babska książka. Czyta się ją szybko , nie koniecznie zagłębiając się w jej treść.

Nora Ephron to amerykańska scenarzystka filmowa. Nominowana do Oskara za najlepsze scenariusze do filmów "Kiedy Harry poznał Sally", "Silkwood" i "Bezsenność w Seattle", który również wyreżyserowała.
Wydawało mi się, że książka napisana przez osobę z taką rekomendacją będzie porywająca, a co najmniej ciekawa.

Okładka oraz tytuł książki wskazują na to, że jest to jakiś "urodowy"poradnik.
Jest to jednak bardzo mylące wrażenie.
"Moja szyja mi się nie podoba" to zbiór dosyć luźnych felietonów, przy czym nie są one ze sobą w żaden sposób powiązane, każdy jest zupełnie odrębnym tematem.
Autorka przedstawia swoje refleksje na temat urody, młodości, gotowania, pracy, mieszkania.

"Moja szyja mi się nie podoba" to książka nudna i nijaka. Z gatunku takich do przeczytania i zapomnienia.

Nora Ephron to amerykańska scenarzystka filmowa. Nominowana do Oskara za najlepsze scenariusze do filmów "Kiedy Harry poznał Sally", "Silkwood" i "Bezsenność w Seattle", który również wyreżyserowała.
Wydawało mi się, że książka napisana przez osobę z taką rekomendacją będzie porywająca, a co najmniej ciekawa.

Okładka oraz tytuł książki wskazują na to, że jest to jakiś...

super...zamówiłam, odebrałam. zaczęłam czytać w tramwaju..i musiałam skończyć. Jednym tchem, polecam. przezabawna

super...zamówiłam, odebrałam. zaczęłam czytać w tramwaju..i musiałam skończyć. Jednym tchem, polecam. przezabawna