Nie znoszę słów „pocieszenie”, „pocieszać”, „pociecha”, itp. Gdy spotka mnie coś złego, muszę to do końca wyzłościć, wysmucić, wycierpieć. A słowa i gesty, które mają nieść pociechę, powodują wzrost mojej irytacji. No bo dlaczego świadomość, że innym jest gorzej, albo mi mogłoby być gorzej, ma mi przynieść ulgę?! W trudnych chwilach zamieniam się w jeża kolczastego i nie chcę, żeby ktokolwiek mnie głaskał. Sama ze sobą muszę się uporać i dopiero później ewentualnie mogę z kimś porozmawiać, wyżalić się. Z tego powodu jestem też kiepskim pocieszycielem – nie rób drugiemu, co tobie niemiłe. W obliczu czyiś nieszczęść skupiam się na praktycznej stronie rzeczywistości, głęboko wierząc w to, że to czas leczy rany lub przynosi dobre rozwiązania. Dlatego sceptycznie podchodziłam do powieści Anny Gavaldy i mocno zdziwił mnie fakt, jak bardzo ta książka mnie oczarowała.

Charles Balanda, główny bohater powieści Gavaldy, bardzo mi się spodobał. Ten zbliżający się do pięćdziesiątki architekt ma w sobie ogromne pokłady dobroci i czułości. Co prawda jest pracoholikiem, a jego związek z Laurence to tylko gra pozorów. Ponieważ autorka wpuściła czytelników do głowy Charlesa, widzimy, jak mężczyzna męczy się z rzeczywistością i sam ze sobą. Na początku pomyślałam sobie: „No tak, facet ma te 47 lat, jak nic, kryzys wieku średniego”. A potem była kolacja urodzinowa Laurence i krótki list od przyjaciela z dzieciństwa, zawiadamiający o śmierci Anouk, matki tego przyjaciela. Myślę, że huragan wyrządziłby mniejsze szkody niż ten skrawek papieru. Fasada, jaką przyozdobił swoje życie Charles, runęła, a pod nią…ileż cierpienia, tajemnic, słów niewypowiedzianych lub powiedzianych nie w porę. Ruiny i zgliszcza, i przeszłość, która boli. I Anouk…i Niania…i Alexis.

Gavalda pograła mocno na strunach mojej cierpliwości. Z poszarpanych wspomnień Charlesa, z urywków rozmów, z walącej się teraźniejszości, powoli budowałam obraz dzieciństwa Charlesa i odgadywałam wpływ, jaki na niego miała Anouk. Ta niezwykła kobieta odcisnęła swojego rodzaju pieczęć na umyśle chłopca, naznaczyła go na całe życie. I choć w pewnym momencie ich drogi się rozeszły, to przecież w sercu Charlesa Anouk była zawsze. Wiadomość o jej śmierci wybiła bohatera z wegetacji w jakiej ugrzęzło jego życie. Charles ruszył w drogę, która pogodziła go z przeszłością i zawiodła do Kate…

„A gdy się zejdą, raz i drugi, kobieta po przejściach, mężczyzna z przeszłością…” * - przyznaję, wątek Kate i Charlesa jest przewidywalny. Ale i tutaj pani Gavalda dobrze namotała i sprawiła, że nie mogłam wcale być pewna, jak to się wszystko skończy. Kate wydaje się być kalką Anouk, męczą ją podobne demony, więc droga do epilogu powieści była wyboista. Z reguły tego typu historie irytują mnie. Ale tym razem kibicowałam bohaterom. Tak bardzo chciałam, żeby sobie nawzajem pomogli…

Podoba mi się „Pocieszenie” Anny Gavaldy i chętnie bym wszystkim poleciła tę książkę. Zdaję sobie jednak sprawę, że dość specyficzna, poszarpana narracja nie wszystkim może odpowiadać. Przez większość książki czytelnik jest świadkiem rozdrapywania ran przez Charlesa i jest to dość wyczerpujące. Akurat ten krajobraz umysłu po kataklizmie bardzo mi się podobał, bo moim zdaniem rozterki bohatera i to jego zagubienie, zostały oddane bardzo realistycznie.

Ale muszę się przyznać, że na moim pozytywnym odbiorze lektury zaważył jeden mały szczegół. Po prostu ujął mnie stosunek Charlesa do Mathilde, córki Laurence – bardzo podziwiam i szanuję mężczyzn, którzy chcą i potrafią pokochać nieswoje dziecko. A sposób, w jaki wątek Mathilde został przez pisarkę zakończony, rozłożył mnie na łopatki. „Pocieszenie” jest trochę bajkową opowieścią o różnych obliczach miłości, ale świetnie czytało mi się tę bajkę…i chcę w nią wierzyć.

*Agnieszka Osiecka, „Czy te oczy mogą kłamać?”

Nie znoszę słów „pocieszenie”, „pocieszać”, „pociecha”, itp. Gdy spotka mnie coś złego, muszę to do końca wyzłościć, wysmucić, wycierpieć. A słowa i gesty, które mają nieść pociechę, powodują wzrost mojej irytacji. No bo dlaczego świadomość, że innym jest gorzej, albo mi mogłoby być gorzej, ma mi przynieść ulgę?! W trudnych chwilach zamieniam się w jeża kolczastego i nie...