Lektura "Wzgórza psów" wywołała we mnie cały wachlarz emocji, nie były to jednak tylko pozytywne emocje. Szczęśliwym trafem jednak dobrnęłam do końca - a znam kilka osób, którym się ta sztuka nie udała! Pierwsze określenie jakie przychodzi mi do głowy odnośnie tej powieści to klęska urodzaju. Mam wrażenie, że gdyby te bez mała 900 stron skrócić o połowę, całość tylko by zyskała.

Choć Jakub Żulczyk wystawia cierpliwość czytelnika na wielką próbę, zakończenie w pewnym sensie rekompensuje trudy lektury. A nie jest to lektura lekka i przyjemna. Świat przedstawiony przez Autora pełen jest brudu, zła, narkotyków i hipokryzji.

Główny bohater - Mikołaj Głowacki - to postać ze wszech miar przegrana. Zdarzenie z młodości - brutalny gwałt i zabójstwo jego dziewczyny - kładzie się cieniem na jego teraźniejszości. Nic nie jest w stanie ukoić wewnętrznej pustki - ani ucieczka z dusznego Zyborka do Warszawy, ani odcięcie się od rodziny, ani narkotyki - piekło jest wszędzie, bo jest w jego głowie.

Czy powrót do Zyborka, konfrontacja z przeszłością okaże się swoistym katharsis? Czy ktoś z tej "bitwy" wyjdzie z podniesioną głową?

Autor mistrzowsko buduje klimat małego miasteczka, zamkniętej społeczności, w której czai się zło. Czytelnika może jednak razić ilość użytych w tekście wulgaryzmów, choć jak rozumiem mają one na celu wprowadzenie tego specyficznego, mrocznego klimatu.
Z drugiej strony zaletą całości jest kilka celnych uwag dotyczących współczesności w ogóle - pędu za pieniądzem, życia na pokaz, powolnego stawania się niewolnikiem kredytów. Przerażające jest to, że ucieczką wydają się być dla większości bohaterów Żulczyka narkotyki - to dość smutna diagnoza współczesnego świata.

Jakub Żulczyk odnosi się do najprostszych instynktów człowieka, do prymitywnego pojmowania sprawiedliwości, swoim tekstem zadaje czytelnikowi pytanie czy można czynić zło w imię dobra? Bo przecież kto jest bez winy niech pierwszy rzuci kamień.

Lektura "Wzgórza psów" wywołała we mnie cały wachlarz emocji, nie były to jednak tylko pozytywne emocje. Szczęśliwym trafem jednak dobrnęłam do końca - a znam kilka osób, którym się ta sztuka nie udała! Pierwsze określenie jakie przychodzi mi do głowy odnośnie tej powieści to klęska urodzaju. Mam wrażenie, że gdyby te bez mała 900 stron skrócić o połowę, całość tylko by...