Słuchane jako audiobook, w wykonaniu Leszka Filipowicza. No niestety, przykro to mówić, ale mój ulubiony twórca kryminałów mocno trąci myszką: śledztwa w tej książce zasadzie nie ma, Maigret ma pierwszą intuicję i za nią podąża wytypując sprawcę bez pudła. Przypomina to trochę nieznośną manierę porucznika Columbo (był kiedyś tak serial) który zawsze od początku wiedział kto jest sprawcą, martwił się tylko o zdobycie dowodów i sprowokowanie sprawcy do popełnienia błędu. Maigret też wie kto zabił, ale pyta się dlaczego, chce zrozumieć motywy, mamy więc subtelną psychologiczną grę między nim a zabójcą.
Siła Simenona tkwi w psychologii i obserwacji obyczajowej, a rzecz powstała w połowie lat pięćdziesiątych. Mamy więc nieźle zarysowany obraz Paryża z tego czasu.
Akcja rozwija się, jak to u Simenona, nieśpiesznie, zaś motyw zbrodni jest niespodzianką.
W sumie rzecz raczej psychologiczno-obyczajowa niż kryminał, ale niestety nudnawa. Teraz już się tak nie pisze, przyznaję że parę razy miałem ochotę odłożyć w trakcie słuchania. Polecam tylko dla miłośników Simenona.
Gwoli informacji, książka została też wydana pod tytułem ‘Maigret i trup w kanale’, w innym tłumaczeniu.

Słuchane jako audiobook, w wykonaniu Leszka Filipowicza. No niestety, przykro to mówić, ale mój ulubiony twórca kryminałów mocno trąci myszką: śledztwa w tej książce zasadzie nie ma, Maigret ma pierwszą intuicję i za nią podąża wytypując sprawcę bez pudła. Przypomina to trochę nieznośną manierę porucznika Columbo (był kiedyś tak serial) który zawsze od początku wiedział...