Niee. Na pewno nie podobała mi się tak jak poprzednia. Brak w niej humoru typowego dla Andrzeja Sapkowskiego, który po prostu pokochałam.Po prostu nie miałam się z czego śmiać, z braku laku śmiałam się nerwowo pryz opisach obcinanych kończyn. Książkę czytałam podczas zmiany czasu na zimowy, czytałam też dzień wcześniej, w moim mieście właśnie spadł śnieg. To niebywałe, tak samo było w Kovirze, to znaczy z różnicą zaledwie jednego dnia. To było ciekawe, nietypowe, moja emocjonalna więź z tą powieścią pogłębiła się. Pochłonęła mnie historia opisywana przez Ciri Vysogocie, wręcz drżałam z emocji razem z nią. Jednak uważam, że w tej części za mało było Wiedźmina w "Wiedźminie". I koniec, który nie za bardzo zrozumiałam. Gdzie jest Ciri? Czym jest śmierć? Czy ją już dosięgnęła? Co z Yennefer? Lekko zagubiłam się w pogmatwanej chronologii. Boję się Bonharta. Autentycznie. I boję się, co będzie dalej w Sadze. Czy życie będzie pasmem porażek, śmierci bliskich ludzi? Czym będzie życie?

Niee. Na pewno nie podobała mi się tak jak poprzednia. Brak w niej humoru typowego dla Andrzeja Sapkowskiego, który po prostu pokochałam.Po prostu nie miałam się z czego śmiać, z braku laku śmiałam się nerwowo pryz opisach obcinanych kończyn. Książkę czytałam podczas zmiany czasu na zimowy, czytałam też dzień wcześniej, w moim mieście właśnie spadł śnieg. To niebywałe, tak...