Rocznik 1923. Fenomenalna kondycja.

Z pewnością Autorka nie powiedziała wszystkiego. Czasem zastrzegała, że nie chce o czymś mówić, czasem, choć rzadko, czegoś nie pamiętała. Ma do tego pełne prawo. To Jej wspomnienia z perspektywy wielu lat, a nie zeznania przed jakimkolwiek trybunałem. Można wychwycić, że były także sprawy, które z pamięci i świadomości wyparła. To też zrozumiałe, ten mechanizm bywa nieodzowny do zafunkcjonowania po traumie.

Nikt, kto tego nie przeżył, nie ma pojęcia, czym jest obóz koncentracyjny i nie jest w stanie sobie tego wyobrazić. Im młodsze pokolenie, tym trudniej. Jest oczywiste, że człowiek doprowadzony do ekstremum jest zdolny do zachowań ekstremalnych. I że potrzeby wyższego rzędu ujawniają się dopiero wówczas, gdy zaspokojone są te podstawowe, fizjologiczne i biologiczne. Pić, jeść, zdrowo, ciepło, bezpiecznie. Ale co innego wyobrażać sobie, co innego przeżyć. Żyjemy sobie w spokoju i dobrobycie, wolności i równości tyle, ile nigdy w historii. Mamy oczywiście szeroką wiedzę, o tym, co było. Chociaż… zdarza się, że na spotkaniach z Autorką jacyś młodzi zauważają ze zdziwieniem, że skoro więźniarki były głodne, to przecież trzeba było coś zjeść. A Ona spokojnie tłumaczy. No więc trzeba tłumaczyć. Trzeba o tym mówić, pisać i czytać. Pokoleniowe obowiązki. Bo chodzi o to, żeby nigdy już żadne "królestwo za mgłą" nie miało prawa zaistnieć.

Rocznik 1923. Fenomenalna kondycja.

Z pewnością Autorka nie powiedziała wszystkiego. Czasem zastrzegała, że nie chce o czymś mówić, czasem, choć rzadko, czegoś nie pamiętała. Ma do tego pełne prawo. To Jej wspomnienia z perspektywy wielu lat, a nie zeznania przed jakimkolwiek trybunałem. Można wychwycić, że były także sprawy, które z pamięci i świadomości wyparła. To też...