,, Królestwo za mgłą ", to wspomnienia obozowe Zofii Posmysz, wysłuchane i spisane przez Michała Wójcika. Literaturą obozową interesuje się od dawna, ale bez względu na liczbę przeczytanych książek nigdy nie przestanie mnie szokować bezmiar okrucieństwa hitlerowskich oprawców. Ta książka napisana jest w formie wywiadu- rzeki, oprócz wspomnień z Auschwitz Zofia Posmysz opowiada o latach powojennych, pracy, małżeństwie, przyjaciołach i swojej twórczości. Nie ukrywam, że czuję niedosyt jeśli chodzi o wspomnienia z obozu, natomiast kulisy powstawania filmu ,,Pasażerka" na podstawie książki Zofii Posmysz, czy inne szczegóły ze współczesności nieco mniej mnie interesowały, stąd trochę niższa ocena książki.

,, Królestwo za mgłą ", to wspomnienia obozowe Zofii Posmysz, wysłuchane i spisane przez Michała Wójcika. Literaturą obozową interesuje się od dawna, ale bez względu na liczbę przeczytanych książek nigdy nie przestanie mnie szokować bezmiar okrucieństwa hitlerowskich oprawców. Ta książka napisana jest w formie wywiadu- rzeki, oprócz wspomnień z Auschwitz Zofia Posmysz...

Wyzwanie LC

Nie wiem, co było bardziej wstrząsające: czy to, co Posmysz przeżyła, czy spokój z jakim o tym opowiadała. Niesamowicie ciekawy wywiad z byłą więźniarką m.in.: Auschwitz. Pani Posmysz odnosi się w tej rozmowie nie tylko do pobytu w obozach, ale też do swoich utworów, np. Pasażerki, Wakacje nad Adriatykiem. Aż mam ochotę sięgnąć po jej książki. Jedyne do czego mam zastrzeżenia, to same pytania Michała Wójcika. Wg mnie były za długie, często były to cytaty z innych utworów, wywiadów itd., co zwalniało tempo rozmowy i czasami zabierało przestrzeń, pani Posmysz. Jednak nie odbiera to ważności całej rozmowy. Momentami oczy mi się szkliły, momentami łapałam się za głowę. I ciągle w głowie jedno: "ludzie ludziom zgotowali ten los".

Wyzwanie LC

Nie wiem, co było bardziej wstrząsające: czy to, co Posmysz przeżyła, czy spokój z jakim o tym opowiadała. Niesamowicie ciekawy wywiad z byłą więźniarką m.in.: Auschwitz. Pani Posmysz odnosi się w tej rozmowie nie tylko do pobytu w obozach, ale też do swoich utworów, np. Pasażerki, Wakacje nad Adriatykiem. Aż mam ochotę sięgnąć po jej książki. Jedyne do czego...

Jest to wyjątkowa pozycja pod każdym względem. Zofia Posmysz znana wszystkim między innymi ze swojej książki PASAŻERKA, na podstawie której nakręcono film, rozmawia z Michałem Wójcikiem.

Czytałem tyle literatury obozowej i myślałem że nic nie jest wstanie mnie zaskoczyć, a jednak ! Zofia Posmysz zaskakuje swoją wybitnie dobrą fotograficzną pamięcią i wydarzeniami z tamtych lat, co pozwoliło w czasie czytania, przenieść się w świat strasznego obozowego życia Auschwitz - Birkenau w jakim przyszło jej żyć od 1942 roku do 17.01.1945 (ewakuacja obozu) Pozycja wybitna - Polecam.

Jest to wyjątkowa pozycja pod każdym względem. Zofia Posmysz znana wszystkim między innymi ze swojej książki PASAŻERKA, na podstawie której nakręcono film, rozmawia z Michałem Wójcikiem.

Czytałem tyle literatury obozowej i myślałem że nic nie jest wstanie mnie zaskoczyć, a jednak ! Zofia Posmysz zaskakuje swoją wybitnie dobrą fotograficzną pamięcią i wydarzeniami z...

super

super

Wydawać by się mogło, że na ten temat zostało powiedziane już wszystko. A jednak nie, każda historia opowiadana przez osobę, której udało się przeżyć pobyt w obozie koncentracyjnym, jest poruszająca. Ta lektura jest o tyle interesująca, że przedstawia nietypowe stosunki bohaterki z esesmanką Annelise Franz. Trudno nazwać to przyjaźnią. Może Franz chciała odkupić troszkę swoje winy? A dzięki temu los Zofii Posmysz był troszkę lepszy niż innych więźniów? Nie wiem, czy można to nazwać szczęściem, może to swego rodzaju delikatny i niewytłumaczalny uśmiech fortuny?
Mimo, że konwencja zdawałaby się być bajkowa, bo czymże jest tytułowe Królestwo za mgłą, to Zofia Posmysz nie używa eufemizmów. Opowiada o tym, co widziała bezpośrednio, nazywa sprawy po imieniu. Przedstawia także obraz obozowej miłości. Nie tylko tej platonicznej, ale i fizycznej. Nie ukrywa przed nami wydarzeń, których była świadkiem. Nie ubiera historii w ładne słowa. A mimo to nie mówi o eksperymencie, który został na niej wykonany. Strach domyślać się…
Książka jest naprawdę mocna, odzierająca ze złudzeń, dająca do myślenia. Dla sympatyków (?) tego typu literatury pozycja obowiązkowa.

Wydawać by się mogło, że na ten temat zostało powiedziane już wszystko. A jednak nie, każda historia opowiadana przez osobę, której udało się przeżyć pobyt w obozie koncentracyjnym, jest poruszająca. Ta lektura jest o tyle interesująca, że przedstawia nietypowe stosunki bohaterki z esesmanką Annelise Franz. Trudno nazwać to przyjaźnią. Może Franz chciała odkupić troszkę...

Każda książka o tematyce obozowej i każdy wywiad z osobą, która przeżyła obóz koncentracyjny, wydaje się podobny do innego. Ale tylko na początku. Potem jednak odkrywamy, że mimo wszystko jest w tych wspomnieniach wiele różnic i że każdy tak naprawdę ma bardzo indywidulane podejście do tego, co się wydarzyło. Każdy opowiada o swoich przejściach inaczej, dzieląc się przy okazji dotąd nieznanymi faktami, dotyczącymi życia w tym miejscu, zwracając uwagę na rozmaite szczegóły.

"Królestwo za mgłą" zwróciło moją uwagę dzięki artykułowi, będącemu wycinkiem wywiadu, jakiego Zofia Posmysz udzieliła Michałowi Wójcikowi. Interesujący wydał mi się fakt specyficznej relacji między Posmysz a esesmanką Annelise Franz. Pisząc o specyficznej relacji, nie mam jednak na myśli związku romantycznego. Uważam za nietypowy fakt, że kat mógł poczuć sympatię do ofiary, bo takie pozycje w obozie przecież przyjęły te dwie kobiety. Jedna miała władzę, druga podlegała jej rozkazom. Posmysz dała jasno do zrozumienia, jak pogmatwanymi osobowościami byli kaci z obozu. Jej przykład nie był jedynym, który świadczy o tym, że esesmani jako ludzie gubili się w swoim podejściu do więźniów, niekiedy ujawniając swoje nieco bardziej ludzkie oblicze, innym razem wynaturzenie, a jeszcze innym kompletny konformizm, wynikający tylko z tego, że woleli "trzymać" z potencjalnymi zwycięzcami, szukając jakiegoś dziwnie pojmowanego spokoju, a może i życiowego sukcesu, który zagwarantowałby im dobre życie. Nie jest to rodzaj obrony, ale stwierdzenie faktu, że bywało różnie. Podobnie zresztą jak z więźniami. Posmysz wspomina wiele sytuacji, które pokazują, jak okrutni wobec siebie bywali więźniowie. Niektóre wydarzenia, jakich była świadkiem, wzbudzają grozę - bicie do zabicia, więźniarki przez inną więźniarkę. I ten straszny rodzaj bierności wśród pozostałych - niby zrozumiały, ale na pewno po czasie świdrujący gdzieś w głowie jako wyrzut sumienia. Nie można bowiem zapominać, że ci, których zamykano w obozach, niekoniecznie musieli być ludźmi nieskalanymi. Byli tacy jak wszyscy - różni.

Posmysz nie skupia się jednak tylko na tych wątkach, chociaż rzeczywiście są one jednymi z bardziej interesujących. Opowiada też o roli muzyki w życiu obozowym, nie unika szczegółowych opisów tego, co z fizjologicznego punktu widzenia było dla więźniarek bardzo uciążliwe i upokarzające, mówi o krótkiej, ale ważnej dla niej relacji z Tadeuszem Paulone (ps. "Lisowski"),o tym, jaką przyjęła postawę, aby przetrwać oraz o swojej twórczości, w tym przede wszystkim "Pasażerce" - słuchowisku radiowym, które potem zaadaptowano m.in. na potrzeby opery oraz filmu. Wydało mi się ciekawe, że zamiast opowieści o tym, w czym pokładała największą nadzieję, pisarka tłumaczyła, że nadzieja nie zawsze jest dobra, że niekiedy trzeba postawić przed sobą cel przetrwania każdej kolejnej minuty. Bez myślenia o tym, co czeka w przyszłości i że może będzie to jakieś lepsze życie.

Zawsze mnie dziwi, jak można po takich przeżyciach wrócić do codzienności, jakoś ją kształtować i układać. Pracować, tworzyć, wchodzić w relacje - po prostu żyć. Posmysz o tym powrocie z obozu również opowiada. Zwróciłam uwagę, że chociaż była kobietą bardzo otwartą, przemilczała dwa zdarzenia. Pierwszym był eksperyment, któremu poddano ją w obozie, a drugim zetknięcie się w czasie powrotu do domu z żołnierzami Armii Czerwonej. Czytelnik może sobie tylko dopowiedzieć dlaczego.

Nie pozostaje mi nic innego, jak polecić tę książkę.

https://www.instagram.com/justynaczytuje/?hl=pl
https://www.facebook.com/JustynaCzytuje

Każda książka o tematyce obozowej i każdy wywiad z osobą, która przeżyła obóz koncentracyjny, wydaje się podobny do innego. Ale tylko na początku. Potem jednak odkrywamy, że mimo wszystko jest w tych wspomnieniach wiele różnic i że każdy tak naprawdę ma bardzo indywidulane podejście do tego, co się wydarzyło. Każdy opowiada o swoich przejściach inaczej, dzieląc się przy...

koniecznie przeczytaj - pomaga żyć

koniecznie przeczytaj - pomaga żyć

Biografia autorki Pasażerki Munka. Pozycja wybitna, przejmująca i niebanalna.

Biografia autorki Pasażerki Munka. Pozycja wybitna, przejmująca i niebanalna.

"Krolestwo za mgłą" - Książka wybitna, jednak sposób w jaki dziennikarz przeprowadził wywiad był dla mnie wręcz denerwujacy. Jego rola powinna być rolą w tle, pytania powinny być przede wszystkim konkretne i nie za długie. Mają być "zaczepną" myślą, którą rozwinie autorka. Jednak tutaj Michał Wójcik delikatnie "odpływa" w swoich dluuugich wywodach, monologach sięgających czasami pół strony a czasami nawet i całą stronice. Odszernie cytowane fragmenty z innych publikacji Pani Zofii nie są złe lecz powinny być zwarte i dające przestrzeń autorce by przejęła pałeczkę i w większości dokończyła od siebie. Czasami na kilkanaście zdań Pana Michała przypada jedno krótkie zdanie Pani Zofii, takie pomieszanie ról nie powinno mieć miejsca.
Oczywiście nie jest to każdorazowo ale niestety często, za często.
Pani Zofia Posmysz opowiada w tak ciekawy sposób, mimo potwornie trudnych przeżyć, że wydaję mi się, że poradzilaby sobie sama z przedstawieniem faktów. Książkę czytaloby się płynniej, bez "przeszkadzaczy", które wybijaly mnie osobiście ze skupienia się tylko na autorce i jej historii.
Odejmuje jedną gwiazdkę tylko i wyłącznie za to, co napisałam powyżej.
Przy okazji polecam inną książkę Zofii Posmysz:"Szrajberka". Bardzo ważna pozycja, warta tego by ją mieć w pamięci, podobnie jak "Królestwo za mgłą".

"Krolestwo za mgłą" - Książka wybitna, jednak sposób w jaki dziennikarz przeprowadził wywiad był dla mnie wręcz denerwujacy. Jego rola powinna być rolą w tle, pytania powinny być przede wszystkim konkretne i nie za długie. Mają być "zaczepną" myślą, którą rozwinie autorka. Jednak tutaj Michał Wójcik delikatnie "odpływa" w swoich dluuugich wywodach, monologach sięgających...

Mocna, prawdziwa, ważna, pełna życiowej mądrości. Uwielbiam tę książkę.

Mocna, prawdziwa, ważna, pełna życiowej mądrości. Uwielbiam tę książkę.