Kiedy w czwartej klasie liceum zakończyłam lekturę ostatniej książki o tematyce obozowej, stwierdziłam, że już nigdy nie tknę tego typu literatury. Niezawinione cierpienie wielu ludzi, ogrom bólu, strach, upokorzenie.. Dlaczego ta tragedia miała miejsce? Dlaczego „ludzie ludziom zgotowali ten los”? Żaden z moich rówieśników nie mógł pojąć swoim nastoletnim wówczas umysłem, jak doszło do zbudowania tej ogromnej machiny śmierci. W moim postanowieniu wytrwałam do chwili, gdy otrzymałam książkę „Królestwo za mgłą”, w której Zofia Posmysz opowiada historię swojego życia. Z każdą przeczytaną stroną docierało do mnie coraz silniej, że wszystko, o czym opowiada kobieta, która przeżyła pobyt w Auschwitz, Ravensbruck i Neustadt – Glewe, wydarzyło się stosunkowo niedawno. To nie jest historia pokryta kurzem, lecz taka, której możemy niemalże dotknąć. Ludzie, którzy przeżyli obozy zagłady, mogą nam przecież jeszcze o nich opowiedzieć.

Kiedy czytam wspomnienia pani Zofii, odczuwam ogromną wdzięczność za to, że jest w stanie przywołać w pamięci te straszne chwile, by przekazać prawdę historyczną kolejnym pokoleniom. „Królestwo za mgłą” ukazuje obóz zagłady z perspektywy inteligentnej, muzykalnej i bardzo wrażliwej kobiety, która próbuje rozszyfrować zasady absurdalnej gry, jaka toczy się w nim na co dzień. Stara się przetrwać z dnia na dzień i jednocześnie walczy o to, by zachować resztki godności w miejscu, gdzie dla wielu przestaje ona być wartością. Mam wrażenie, że ogromna wrażliwość, kruchość i szlachetność, paradoksalnie, pomogły jej przetrwać ten trudny czas, który przypadł na okres jej młodości. Obozowe przeżycia z pewnością pozostawiły swe piętno w sercu bohaterki, jednak oglądając jej zdjęcia z życia po obozie, widzimy piękną, energiczną i, zdaje się szczęśliwą, kobietę. Dziś, mimo wieku, nadal zapracowaną i rozchwytywaną autorką poczytnych książek.

„Królestwo za mgłą” to książka, która nie przytłacza smutkiem i rozczarowaniem. Mimo, że zawiera przerażające wspomnienia, nie pozostawia czytelników w poczuciu beznadziei. Wręcz przeciwnie, ciepło, pogoda ducha i mądrość życiowa bohaterki przenikają każdą stronę. Forma wywiadu, który został przeprowadzony przez Michała Wójcika w trakcie piętnastu spotkań sprawia, że przyglądamy się niezwykłemu życiu pani Zofii Posmysz z podziwem za sposób, w jaki o nim opowiada.

Kiedy w czwartej klasie liceum zakończyłam lekturę ostatniej książki o tematyce obozowej, stwierdziłam, że już nigdy nie tknę tego typu literatury. Niezawinione cierpienie wielu ludzi, ogrom bólu, strach, upokorzenie.. Dlaczego ta tragedia miała miejsce? Dlaczego „ludzie ludziom zgotowali ten los”? Żaden z moich rówieśników nie mógł pojąć swoim nastoletnim wówczas umysłem,...