Gdyby nie silna wola i odwaga rodziców autora, to by go po prostu nie było. Rodzice Krzesimira Dębskiego przeżyli masakrę czy raczej rzeź Polaków dokonanych przez członków UPA w kościele w Kisielinie, w dniu tzw Krwawej Niedzieli. Historia niesamowita a przy tym przerażająca. Czasem sobie myślę, że jeszcze śmierć zadana w czasie bitwy, wojny jako żołnierz żołnierzowi, jakoś można zrozumieć ale te tortury, znęcanie się nad ludźmi, dziećmi, kobietami w ciąży, jest po prostu nie do wyobrażenia. Autor porusza również kwestię pamięci, oddania czci ofiarom pogramów. Przez poprawność polityczną, wiele osób nie chce przyznać co się stało, kto tego dokonał i dlaczego. Warto przeczytać!

Gdyby nie silna wola i odwaga rodziców autora, to by go po prostu nie było. Rodzice Krzesimira Dębskiego przeżyli masakrę czy raczej rzeź Polaków dokonanych przez członków UPA w kościele w Kisielinie, w dniu tzw Krwawej Niedzieli. Historia niesamowita a przy tym przerażająca. Czasem sobie myślę, że jeszcze śmierć zadana w czasie bitwy, wojny jako żołnierz żołnierzowi, jakoś...

Poruszająca historia rodziny Krzesimira Dębskiego - polskiego kompozytora, muzyki współczesnej i filmowej, skrzypka jazzowego i dyrygenta.

Autor poruszył bardzo trudny temat, a ze względu że dotyczył Go osobiście bo to losy Jego rodziny, to oprócz prawa miał również swego rodzaju obowiązek przedstawić tą historię dla potomnych.

Rzeź wołyńska jest do tej pory niezabliźnioną raną i nadal dzieli dwa narody – polski i ukraiński. Przez lata nieodnalezione groby wielu rodzin których eksterminacja rozpoczęła się w 1943 roku są wielkim bólem dla ocalałych i kłopotem dla całej rzeszy polityków pragnących dokonać niemożliwego – rozliczenia historii z pogodzeniem bieżącej polityki.

Niczego nie spodziewający się Polacy w ciągu jednej chwili z sąsiadów, z przyjaciół stali się wrogami. Nikt nikomu nic nie tłumaczył, liczyło się tylko pochodzenie, a to jak czas pokazał było dla jednych powodem do dumy, a dla innych pretekstem do rzezi. W tym szalonym czasie nie było wiadomo kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Nie można było zaufać nikomu jeśli chciało się przeżyć.

Książka to również ukazanie trudnych losów uciekinierów z Wołynia w powojennej Polsce, gdzie prawda wołyńska była tuszowana bo była niewygodna dla ówczesnej władzy. Brutalnie wyrwanie ze swojej małej ojczyzny, nie mogąc do niej wrócić w tej dużej ojczyźnie byli traktowani jako obywatele gorszej kategorii.

Rzeź wołyńska, a w związku z tym losy Polaków i Ukraińców przez każdy naród będą przedstawiane z innej perspektywy i każdy naród ma prawo opowiadać o swojej historii w sposób dla niego wygodny, ale nie można mylić ofiar z oprawcami.

Historia jest jedna ze swymi jasnymi i ciemnymi kartami…

Poruszająca historia rodziny Krzesimira Dębskiego - polskiego kompozytora, muzyki współczesnej i filmowej, skrzypka jazzowego i dyrygenta.

Autor poruszył bardzo trudny temat, a ze względu że dotyczył Go osobiście bo to losy Jego rodziny, to oprócz prawa miał również swego rodzaju obowiązek przedstawić tą historię dla potomnych.

Rzeź wołyńska jest do tej pory...

🔹️11 lipca 1943, Krwawa Niedziela na Wołyniu.
Autor, znany kompozytor, bez koloryzowania opisuje to co wydarzyło się tego dnia. Skąd o tym wie? Niestety, ta data wyryta jest w historii jego rodziny. Tego dnia z rąk ukraińskiej organizacji UPA, zginęli jego dziadkowie a rodzicom cudem udało się uciec.
🔹️ Kisielin, mała urocza miejscowość na Wołyniu. To tam rozegrał się dramat ,który na zawsze pozostał w pamięci tych którzy cudem ocaleli oraz ich rodzin.
🔹️Autor oddaje głos swoim rodzicom oraz kilku ocalałym. Jednocześnie wyjaśnia jak doszło do sytuacji, że żyjąca dotąd w zgodzie ludność ukraińska nagle zwraca się przeciw Polakom. Autor bardzo dobrze wyjaśnia mechanizm nienawiści i bez cenzury opisuje dramat ,który się tam wydarzył.
🔹️ Napisana prostym językiem idealnie trafia do serca. Autor nie zgadza się na naginanie ani na zakrzywianie historii. Nazywa wszystko "po imieniu", rzeź to rzeź a morderca to morderca.
Zgadzam się z autorem. Dopóki nie rozliczymy tej zbrodni, dopóki winni nie zostaną potępieni ,dopóty nie będzie pojednania i zgody. Należy się to ofiarom tej zbrodni oraz ich rodzinom.

🔹️11 lipca 1943, Krwawa Niedziela na Wołyniu.
Autor, znany kompozytor, bez koloryzowania opisuje to co wydarzyło się tego dnia. Skąd o tym wie? Niestety, ta data wyryta jest w historii jego rodziny. Tego dnia z rąk ukraińskiej organizacji UPA, zginęli jego dziadkowie a rodzicom cudem udało się uciec.
🔹️ Kisielin, mała urocza miejscowość na Wołyniu. To tam rozegrał się...

Pan Krzesimir Dębski wylał miód na moje serce, bo napisał prosto z mostu, bez owijania w bawełnę o tym co się działo na Wołyniu i kto odpowiada za ludobójstwo na Polakach. Przytoczył historię swojej rodziny i miejscowości Kisielin, w której ta rodzina mieszkała. Tak samo jak autor książki, buntuję się przeciwko zakłamywaniu historii i przemilczaniu ważnych wydarzeń historycznych w imię utrzymywania poprawnych stosunków z sąsiadami, w tym przypadku Ukraińcami. To chyba jak dotąd jedyna tak rzetelnie oddająca prawdę historyczną o rzezi wołyńskiej książka, w której nie ma prób łagodzenia, wybielania czy tłumaczenia wyjątkowo bestialskich zbrodni na ludności cywilnej.

Rodzina Pana Krzesimira mieszkała we wspomnianym już wcześniej urokliwym miasteczku Kisielin, na które napadli banderowcy i dokonali oblężenia kościoła, w którym odbywała się msza święta i wymordowali znajdujących się tam ludzi. Napadali też na domy, paląc je, a przy tym torturując i gwałcąc kobiety, dzieci, mordując mężczyzn, starców, nie mając litości nad nikim. Rodzice kompozytora uratowali się z rzezi, ale jego dziadkowie zginęli. Potem przez długie lata piętno Wołynia nie dawało normalnie żyć jego rodzicom. Ojciec Pan Krzesimira odtwarzał miejscowość uwieczniając ją na malowanych przez siebie obrazach, w komponowanej muzyce czy spisywanych przez siebie wspomnieniach. Cień Wołynia spowijał całą tę rodzinę aż do następnych pokoleń.

Jaki był cel napisania tej książki? Najlepiej odda to cytat, zaczerpnięty z tej książki: “Także dlatego napisałem tę książkę – żeby pokazać, że na Wołyniu działy się rzeczy, których za sprawiedliwe w żadnym razie uznać się nie da i których nie można w relacjach polsko-ukraińskich przemilczać”. Autor wyjaśnia, że jest ostatnim strażnikiem pamięci wołyńskiej historii jego rodziny. Spisał to, co o rzezi opowiadali jego rodzice i Kresowiacy, z którymi utrzymywał bliskie kontakty. Gdy rodzina po latach jeździła na Wołyń aby dowiedzieć się gdzie pochowano ich bliskich i kto ich zamordował, zderzyli się z wrogością, murem milczenia. W niektórych domach zapewne znajdowały się łupy, zgromadzone z gospodarstw, w których dokonano rzezi.

Co ważne, autor podkreśla, że byli też dobrzy Ukraińcy, który narażali życie, ratując Polaków. To dzięki takim ludziom jak Petro Parfeniuk jego rodzicom udało się przeżyć.

Na szczęście w tej relacji nie pojawiło się dużo drastycznych scen, ale nawet to, co z dużym wyczuciem opisał autor, przyprawiało o dreszcze. Kilka razy musiałam przerywać lekturę, gdyż wzruszenie nie pozwalało na jej kontynuację. Musiałam chwilę ochłonąć, zrobić przerwę i dopiero wówczas byłam w stanie czytać dalej. Książkę pochłonęłam w jeden dzień z przerwami na złapanie dystansu do tego, co w niej zostało zawarte. Brawo dla Pana Krzysztofa za to, że nie bawił się w jakieś “podchody” mające na celu zachowanie poprawności politycznej, tylko zgodnie z prawdą przytoczył fakty jakie tam miały miejsce. Nie szuka zemsty, tylko domaga się tego aby rzetelnie przedstawiać prawdę historyczną, aby zachować pamięć o niewinnych ofiarach, upamiętnić wołyńskie ludobójstwo w konkretnym dniu, czcząc pamięć niewinnych ofiar. I nie dawać przyzwolenia na stawianie pomników bandytom z UPA, których na Ukrainie uważa się za bohaterów. Popieram te działania całym sercem. Przesłanie książki dobrze oddaje cytat: “Ze względu na przyszłość nie zapominajmy o trudnej przeszłości”.

Pan Krzesimir Dębski wylał miód na moje serce, bo napisał prosto z mostu, bez owijania w bawełnę o tym co się działo na Wołyniu i kto odpowiada za ludobójstwo na Polakach. Przytoczył historię swojej rodziny i miejscowości Kisielin, w której ta rodzina mieszkała. Tak samo jak autor książki, buntuję się przeciwko zakłamywaniu historii i przemilczaniu ważnych wydarzeń...

Bardzo dobra

Bardzo dobra

Myślę że dość istotna książka. Oczywiście nie by plewić nienawiść, wręcz przeciwnie, warto przeczytać i może dojdziemy do tego że rozliczymy przeszłość i będziemy mogli budować nowe relacje w oparciu o nową historię

Myślę że dość istotna książka. Oczywiście nie by plewić nienawiść, wręcz przeciwnie, warto przeczytać i może dojdziemy do tego że rozliczymy przeszłość i będziemy mogli budować nowe relacje w oparciu o nową historię

Jedna z lepszych pozycji ukazująca tematykę, która niezwykle mnie ciekawi. Prawda zawarta w książce nie jest pisana językiem skomplikowanym. Zawarte historie poruszyły me serce. Po przeczytaniu książki miałam ochotę dzielić się z każdym, ukazanymi faktami. Jest to tak ważna część polskiej historii, że każdy powinien zapoznać się z tymi treściami. Wielu z nas nawet nie zdaje sobie sprawy, jak wyglądała rzeź Wołyńska, co dla naocznych świadków lub ich krewnych może być niezwykle krzywdzące. Bardzo polecam, aby zapoznać się z tak ważnymi kwestiami.

Jedna z lepszych pozycji ukazująca tematykę, która niezwykle mnie ciekawi. Prawda zawarta w książce nie jest pisana językiem skomplikowanym. Zawarte historie poruszyły me serce. Po przeczytaniu książki miałam ochotę dzielić się z każdym, ukazanymi faktami. Jest to tak ważna część polskiej historii, że każdy powinien zapoznać się z tymi treściami. Wielu z nas nawet nie...

Wydana w październiku 2016 roku. Szkoda, że dopiero teraz na nią trafiłam, bo zawiera tematy, których nie znalazłam w innych książkach o rzezi wołyńskiej. Autor uzasadnia, jak doszło do tej zbrodni akurat na Polakach, a co jeszcze ważniejsze – pokazuje, jak Polacy, którym udało się przeżyć, byli traktowani w PRL-u przez władze, jak i przez środowisko, tak zawodowe jak i prywatne (sąsiedzi, znajomi). Mianowicie - zupełnie nie jak ofiary. Ciągnie ten temat aż do dni dzisiejszych, pokazując jaką rolę odgrywają te wydarzenia w naszych aktualnych stosunkach z Ukrainą, jakie stanowisko zajmuje aktualny polski rząd. Całkowicie się zgadzam z opiniami autora w tej sprawie.
Dębski jest obiektywny, bo nie zapomina o tych nielicznych Ukraińcach, którzy pomimo grożącej im i ich rodzinom kary śmierci, pomagali Polakom. Potwierdza też fakty, które spotkałam w innych książkach, że Polakom pomagali Niemcy, albo wywożąc ich do innych miejscowości, gdzie nie bylo pogromów bądź też podsuwając do podpisania papierek ze zgodą na wyjazd na roboty przymusowe, co dawało większe szanse na przeżycie niż pozostanie na Wołyniu.
Znany kompozytor potrafi też znakomicie pisać. Pomimo osobistych emocji przeważa rzeczowe podejście do tematu. Jego książka jest wolna od nienawiści. Ogromnie polecam, zwłaszcza w obliczu wojny na Ukrainie.

Wydana w październiku 2016 roku. Szkoda, że dopiero teraz na nią trafiłam, bo zawiera tematy, których nie znalazłam w innych książkach o rzezi wołyńskiej. Autor uzasadnia, jak doszło do tej zbrodni akurat na Polakach, a co jeszcze ważniejsze – pokazuje, jak Polacy, którym udało się przeżyć, byli traktowani w PRL-u przez władze, jak i przez środowisko, tak zawodowe jak i...

To bardzo potrzebna książka. Przede wszystkim nam - młodemu pokoleniu, żeby nie wymazywać tragicznej historii z pamięci, ale też potrzebna autorowi - aby mógł nieść krzyż.

To bardzo potrzebna książka. Przede wszystkim nam - młodemu pokoleniu, żeby nie wymazywać tragicznej historii z pamięci, ale też potrzebna autorowi - aby mógł nieść krzyż.

Jedna z lepszych opowieści o rzezi Wołyńskiej jaką czytałam. Pisana przez człowieka, z kolejnego pokolenia, w którym historia Wołynia wciąż jest żywa. Nie jest to monografia historyczna lecz opowieść utkana ze wspomnień prostych ludzi, którzy przeżyli te straszne wydarzenia.

Jedna z lepszych opowieści o rzezi Wołyńskiej jaką czytałam. Pisana przez człowieka, z kolejnego pokolenia, w którym historia Wołynia wciąż jest żywa. Nie jest to monografia historyczna lecz opowieść utkana ze wspomnień prostych ludzi, którzy przeżyli te straszne wydarzenia.