„Królestwo za mgłą” to opowieść o życiu Zofii Posmysz.

Jakże trudna to historia, jakże ważna, ale jakże pełna cierni, ograbiająca ze słów, zatem jak napisać recenzję? To żmudne i zarazem ambitne zadanie.

Marek Wójcik zręcznie przeprowadza rozmowę z Panią Zofią, ale to Ona przeprowadza nas z wielką klasą przez tak pełen bólu temat jak Auschwitz. Pani Zofia to osoba pełna uroku i klasy, oszczędna w słowach, a jednocześnie bardzo wymowna, delikatna i wrażliwa, ale też konkretna w swoim światopoglądzie. Wyraźnie odczuć można w tej kruchej starszej Pani pokorę i wdzięczność, mimo iż każde opowiedziane przeżycie było cierpieniem. Na uwagę zasługuję przepiękny literacki język, którym posługuje się Pani Zofia, to sprawia, że od książki nie można się oderwać, mimo tak przykrego tematu. To, w jaki sposób opowiada, powoduje, że czytelnik od razu czuje się emocjonalnie związany z bohaterką, choć wcale nie ma w tych opowieściach egzaltacji.

Opowieść czyta się jak mroczną baśń o Królestwie Trupiej Czaszki, którym rządził przepotężny król. Król ciągle chciał powiększać swoje imperium, nieustannie był nienasycony… takiej metafory na rzeczywistość obozową w czasie II wojny światowej użyła Zofia Jachimczak, czyli Ptaszka, przyjaciółka Pani Zofii z tego okrutnego czasu.

Ten wywiad, a raczej historię niewinnych ludzi powinien przeczytać każdy, szczególnie młodzi ludzie, bo oprócz historii, można też dostać w tej lekturze przede wszystkim wiedzę o tym, jak poradzić sobie po takiej traumie bez nienawiści. Pani Zofia Posmysz to niesamowita nauczycielka spokoju i wiary w drugiego człowieka.

„Królestwo za mgłą” to opowieść o życiu Zofii Posmysz.

Jakże trudna to historia, jakże ważna, ale jakże pełna cierni, ograbiająca ze słów, zatem jak napisać recenzję? To żmudne i zarazem ambitne zadanie.

Marek Wójcik zręcznie przeprowadza rozmowę z Panią Zofią, ale to Ona przeprowadza nas z wielką klasą przez tak pełen bólu temat jak Auschwitz. Pani Zofia to osoba pełna...